Βιβλίο Η Ελένη και το τέρας
Συγγραφέας Joelle Lopinot - Μαστραντώνη
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Καστανιώτης
Συντάκτης-ρια Πόπη Ξοφάκη

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η Ζοέλ Λοπινό είναι Ελληνογαλλίδα και ζει τα τελευταία χρόνια στα Χανιά. «Η Ελένη και το τέρας» είναι η συνέχεια κατά μία έννοια του ΜΠΕΣΤ ΣΕΛΕΡ «Η Αγριλιά» που κυκλοφόρησε πέρυσι, επίσης από τις εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ.

Είναι ένα αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Όπως και στο προηγούμενο βιβλίο, έτσι και αυτό, είναι βασισμένο σε προσωπικά βιώματα της οικογένειας της συγγραφέως, μια αληθινή ιστορία.

Η Ελένη γεννήθηκε στη Γαλλία παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από Έλληνες γονείς. Είχε την ατυχία, εκτός από φτωχή, να είναι ανεπιθύμητη, παρείσακτη, ξένη. Από τα μικρά της χρόνια βίωσε την απόρριψη του κόσμου, αλλά κυρίως την απόρριψη της μητέρας της. Ξεριζωμένη και η ίδια η μητέρα της απ' τον τόπο της, χήρα σχετικά νωρίς, πάλευε να τα βγάλει πέρα. Ο πόλεμος της στέρησε τα μεγαλύτερα αγόρια της, τα μισά αιχμάλωτα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και τ' άλλα μισά στο βουνό, αντάρτες. Η σκληρή συμπεριφορά της προς την κόρη της Ελένη, έβγαζε ίσως τα προσωπικά της βιώματα, πιθανώς σε μία προσπάθεια να τη σκληραγωγήσει, να την κάνει δυνατή. Μέσα της όμως στεναχωριόταν που γέννησε κορίτσι, θα καταστραφεί, θα υποτιμηθεί όπως η ίδια. Η Ελένη, εκτός από το ρατσισμό του κόσμου επειδή ως ξένη σε ξένο τόπο, βίωνε έντονα το "ρατσισμό" τής ίδιας τής μάνας της επειδή ήταν κορίτσι.

Η Ελένη όμως πάλεψε για να γλιτώσει η ίδια διεκδικώντας τις σπουδές της και συμμετέχοντας στους κοινωνικούς αγώνες για τη χειραφέτηση τής γυναίκας. Σε καθημερινή βάση στήριζε τους γύρω της, τους συνανθρώπους της, ήταν για όλους εκεί, μαχόταν και βοηθούσε. Κατέκρινε και πολεμούσε το ρατσισμό, το φασισμό και υποστήριζε με τη ψυχή της τα δικαιώματα των ανθρώπων.

Όμως, εντελώς διαφορετική ήταν με τα δικά της παιδιά, βγάζοντας με μία παράδοξη και αντιφατική συμπεριφορά σε αυτά. Εξελίχθηκε και η ίδια σαν τη μάνα της, σκληρή, χωρίς εκφρασμένη αγάπη και τρυφερότητα για τα παιδιά της, και κυρίως για τη μεγάλη της κόρη, τη Ζωή.

Δημοσία βλέπουμε μία ευγενική και άψογη συμπεριφορά ενώ οικογενειακά κυριαρχεί η βία, οι προσβολές και τα σκληρά λόγια. Τι είναι αυτό που οδήγησε την Ελένη σε αυτή τη συμπεριφορά, τη στιγμή που και η ίδια την είχε βιώσει από τη δική της μάνα; Πως έγινε από θύμα θύτης, τηρουμένων βέβαια των αναλογιών; Έβλεπε μήπως στην κόρη της τον εαυτό της; Ήταν θυμός για τη ζωή που θα είχε χωρίς τα παιδιά της; Ήταν ικανή να αγαπήσει; Τι τη φόβιζε; Δεν άντεχε την αγάπη και την αποστρεφόταν;

Το σημαντικότερο αγαπητοί μου συναναγνώστες είναι ότι και η Ελένη όπως και η κόρη της Ζωή δεν μίσησαν τις μανάδες τους. Όλως παραδόξως, τις αγάπησαν για αυτό που διδάχτηκαν από αυτές, να στηρίζονται στα πόδια τους, να βάζουν στόχους, να είναι δυνατές, να βοηθάνε το συνάνθρωπο, ν' αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Τους δίδαξαν τη μαχητικότητα ως στάση ζωής. Ν' αγωνιστούν να ξεφύγουν από τη μοίρα του μετανάστη με τη βοήθεια της γνώσης και των σπουδών.

Τελειώνοντας θα σταθώ σε δυο λόγια από μία συνέντευξή της η κα Λοπινό. "Η συγγραφή ήταν για μένα το αντίδοτο στη δυστυχία, έπρεπε να ξεφύγω απ' την πραγματικότητα, να βρω έναν τρόπο να επιβιώσω, να απελευθερωθώ μέσω του γραψίματος", είπε χαρακτηριστικά.

Ένιωσα βαθιά συγκίνηση διαβάζοντας το βιβλίο τής κας Λοπινό. Αρχικά με τη φτωχική και σκληρή ζωή τής ίδιας και τής οικογένειάς της. Αργότερα, κοιτώντας την ιστορία βαθύτερα και αφήνοντάς την να κατασταλάξει μέσα μου, τα συναισθήματα που μου έβγαλε ήταν συγκλονιστικά, ζώντας νοερά τη ζωή της. Αξιοθαύμαστη είναι η απόφαση τής κας Λοπινό να ξεθάψει τις μνήμες της και να τις αποτυπώσει σε αυτό το βιβλίο, κάτι που απαιτεί σθένος και μεγαλείο ψυχής.

Μη διστάσετε να το διαβάσετε, θα σας καθηλώσει!