Βιβλίο Αλλάζει πουκάμισο το φίδι
Συγγραφέας Κώστας Ακρίβος
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ
Συντάκτης-ρια Διονύσης Λεϊμονής

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Είμαι τυχερός ή όχι που γεννήθηκα ΄Ελληνας;

Ένα ερώτημα που ζητάει απάντηση, καθώς διαβάζει κανείς το μυθιστόρημα του Κώστα Ακρίβου «Αλλάζει πουκάμισο το φίδι», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. Απάντηση σε έναν Τούρκο, που εκφράζεται προσβλητικά για τη χώρα του συγγραφέα. Ερώτημα που για να απαντηθεί σωστά και συνειδητά επιβάλλει στον γράφοντα να περιηγηθεί από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, να ψάξει και να μάθει, να διαπιστώσει και να συνειδητοποιήσει, να δει και να γνωρίσει την ιστορία, τα γεγονότα, τα μικρά και μεγάλα της Ελλάδας που πολλές φορές, τις περισσότερες θα έλεγα, περνούν ως ασήμαντα, ανάξια λόγου και παρατήρησης.

«Το ταξίδι είναι δρόμος ελευθερίας και αυτογνωσίας», ισχυρίζεται ο Κώστας Ακρίβος περιηγούμενος στον χώρο και τον χρόνο αγναντεύοντας την Ελλάδα χωρίς παρωπίδες, δίχως προκατάληψη, μα με διάθεση να διακρίνει, να γνωρίσει, να ακούσει...

Θα συναντήσει τον Στρατή Δούκα και τον Νικόλα Καζάκογλου στο Στουπί, τη Γαλάτεια και το παιδί της στο νησάκι των Ιωαννίνων, στον Ιρενί Τεκέ στ’ Ασπρόγεια των Φαρσάλων «συναντά» τους Μπεκτασήδες, θα ταξιδέψει ως τα Άγραφα, ψηλά στη Νιάλα, στο διπλό μνημείο εις μνήμη των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού και των στρατιωτών του κυβερνητικού στρατού που έγραψε γι’ αυτούς ο Δημήτρης Χατζής στους Ανυπεράσπιστους, θα συνομιλήσει με τον μπαρμπα-Λάμπρο στη Γρανίτσα, το χωριό του Στέφανου Γρανίτσα, στο μοναστήρι της Ζάβορδας συναντά σε μια σκήτη τον συμμαθητή του Σωτήρη, τώρα πατέρα Μόδεστο, ο οποίος τελεί όρκο σιωπής, θα δει τον νεαρό Γαβρίλη στην Καλαμάτα, έναν δεκαεξάχρονο που γράφει λογοτεχνία, στις Αμύκλες τον Διονύση, παλιό συνδικαλιστή της ΠΑΣΠ στα φοιτητικά αμφιθέατρα τώρα παθιασμένο με την αρχαιότητα και το «ένδοξο παρελθόν», τον παπά- Οδυσσέα στην Πλατιάνα, θα βρεθεί στην Τρίπολη του Θανάση Βαλτινού, στη Βυτίνα του γιατρού Παναγιώτη Ποταγού, του μεγαλύτερου ταξιδευτή και συγγραφέα των πολύτιμων «Περιηγήσεων», στο Ναύπλιο στη φυλακή του Κολοκοτρώνη αλλά και του ξεχασμένου Παλαμήδη, του αρχαίου βασιλιά του, θα ταξιδέψει ως την Αίγινα κι από κει στη νότια Εύβοια στο πανηγύρι στο Παραδείσι, όπου σαγηνεύεται από τον βιολιστή και φιλόσοφο Μπίλιωση, θα βρεθεί στο Φιλώτι της Νάξου στο ξακουστό «πανηγύρι τση Παναγιάς τση Φιλιώτισσας», στη Σύρο στη συνάντηση των λαϊκών πνευστών όπου οι τζιώτες παίζουν τζαμπούνα και τουμπί… απ’ άκρη σε άκρη τούτου του τόπου του ελληνικού.

Κι εκτός από τα οδοιπορικά, ο αναγνώστης θα βρει αναφορές σε βιβλία και σε ήχους, σε έθιμα, σε συνήθειες, θα ακούσει και θα μάθει δοξασίες ελληνικές, θα βιώσει Ελλάδα. Μια περιήγηση με πείσμα αλλά κι ένα πάθος να αυτοεπιβεβαιωθεί εθνικά ο συγγραφέας σε μια εποχή που ίσως το είχε ανάγκη περισσότερο από ποτέ, σε μια περίοδο συγγραφικής του στόμωσης, αιτία της οποίας ίσως να θεωρηθεί η ανάγκη της αυτοσυνείδησης και της σταθεροποίησης της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας σε καιρούς χαλεπούς...

Είμαι τυχερός ή όχι που γεννήθηκα Έλληνας;...

Ποια είναι η Ελλάδα που γνωρίζουμε και ποια η Ελλάδα που αγνοούμε; Τι μπορεί να απαντήσει κανείς σε έναν εχθρό της πατρίδας όχι με κορόνες, λόγια χωρίς αντίκρισμα αλλά με στοιχεία, με μαρτυρίες, με γεγονότα απτά ακόμα κι αν έχουν περάσει πολλά χρόνια από τη διεξαγωγή τους, μπορεί κι ολόκληροι σκοτεινοί αιώνες... Κι αυτό δε επιτυγχάνεται απ’ το γραφείο, εξ’ αποστάσεως, αλλά με τη μέθοδο της αυτοψίας, με πρόσληψη εικόνων, ακουσμάτων, μυρωδιών, γεύσεων, κι ας σκοντάψει ο περιηγητής συγγραφέας σε στεριανούς και υποθαλάσσιους υφάλους αναζητώντας πρόσωπα γνωστά μα και ανθρώπου που οι σπουδαίες πράξεις τους σκεπάστηκαν από την αχλύ της λήθης.

Ένα στοίχημα πρέπει να κερδηθεί, ένα μυστήριο ψάχνει τη λύση του, μια περιπέτεια έχει μόλις αρχίσει κι η έμπνευση ζητά μονοπάτι να μην χαθεί, να μην τελματώσει ο νους. Γι’ αυτό αναζητά διέξοδο, διαβαίνει μονοπάτια σκεπτόμενος, ποθώντας να γράψει και να αφηγηθεί, να δώσει συνέχεια στο έργο του έχοντας στο νου του τη ρήση του Ρέημοντ Κάρβερ: «Οι ιστορίες έρχονται σ’ αυτούς που μπορούν να τις αφηγηθούν».

Ο Κώστας Ακρίβος σ’ αυτό το πολύ ξεχωριστό κατ’ εμέ μυθιστόρημα επιχειρεί μέσα από πλούτο αυθεντικών πηγών να κατανοήσει σε βάθος «μια χώρα ψείρα με ανθρώπους μυρμήγκια». Πόσο κοντά στον Έλληνα βρίσκεται η μπαμπεσιά με το φιλότιμο, το συμφέρον με την ανιδιοτέλεια, ο μόχθος με το ραχατλίκι;

Τέσσερα ταξίδια εθνικής αυτογνωσίας θα τολμήσει ο γράφων Κώστας Ακρίβος προκειμένου να αξιοποιηθούν τα τρίμματα μιας πράξης, τα ψίχουλα ενός συμβάντος, να φωτιστεί το βλάσφημο, η ύβρις, το ασεβές!!!

Χρονικό, αυτοβιογραφία, οδοιπορικό, απομνημονεύματα και μαρτυρία, ένα συγγραφικό συνονθύλευμα μεστό από ανθρώπινο στοχασμό, χιούμορ, συγκίνηση για όσα μπορεί να μας κάνουν ως έθνος να περπατάμε στο εξής έχοντας ψηλά το κεφάλι δίνοντας ηχηρή απάντηση σε κάθε «καλοθελητή» αρνητή της ιστορίας και της παράδοσής μας.

«Αλλάζει πουκάμισο το φίδι», γιατί ανανεώνεται, αναγεννάται, νεοφορεί και συνεχίζει τη μακραίωνη πορεία του στον χρόνο σούρνοντας κάποτε το ευλύγιστο κορμί του μέσα από αγκαθερά βάτα μουσκεύοντας στα λασπόνερα της άρνησης.

«Για να ανακαλύψεις τον εαυτό σου πρέπει να έρθεις σε επαφή με τις πρώτες ύλες του κόσμου» (σελ 224), αναφωνεί κανείς με σθένος κι αλλάζουμε πουκάμισο «...μια ωραία Άνοιξη, Κώστα Ακρίβο,την ώρα που βγαίνει ο ήλιος κι είναι χαρά Θεού, ενώ έξω στην αυλή τα κλαδιά από τα δέντρα αναδεύονται, τα πράσινα φύλλα τρεμοπαίζουν. Ένα πουλί κόβει βόλτες στον αέρα τιτιβίζοντας. Ο ουρανός καταγάλανος, δεν φαίνεται το παραμικρό σύννεφο. Η κορυφή από τον μικρό πλάτανο μια ορθώνεται και μια χάνεται, έτσι όπως τη λυγίζει το φύσημα του πρωινού αέρα. Έχει σηκώσει μπόι, δέντρο πια κανονικό. Τον φύτεψαν πριν από τρία χρόνια, λίγες μέρες μετά τα εγκαίνια. Ήταν επιθυμία δική του-...να ΄ρχονται τα κλεφτόπουλα τα άρματα να κρεμάνε...(απόσπασμα του μυθιστορήματος (σελ.434).