Βιβλίο Το γύρισμα της μανιβέλας
Συγγραφέας Julien Kilanga Musinde
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Αρμός
Συντάκτης-ρια Κωνσταντίνος Μπούρας

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Σκέψεις που δεν παλιώνουν αντάμα με το καλό κρασί, αλλά στέκουν διαχρονικές στο σταυροδρόμι των πολιτισμών και στη συνάντηση ανθρώπων από διαφορετικά κοινωνικά και θρησκευτικά, γλωσσικά κι αισθητικά συμφραζόμενα, οι οποίοι καλούνται όμως να συνδιαλλαχτούν, να συναλλαχθούν, να αλλάξουν μέσα τους, να μετά-μορφωθούν και να συμβάλλουν ενεργά και δημιουργικά στον Άνθρωπο του μέλλοντος, που θα κουβαλάει ατόφια την παράδοσή του αλλά με δημιουργικό τρόπο θα την συνυφαίνει στο τεράστιο πολύχρωμο, χαρούμενο, υγιές, δημοκρατικό κι εύμορφον μωσαϊκό της δημοκρατικώς απελευθερωμένης Ανθρωπότητος.

Προσπάθειες σαν αυτή τής Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου να μεταφράσει τον γαλλόφωνο έντεχνο λόγο ενός ανιμιστή από την πρωταρχική ήπειρο της Αφρικής, ο οποίος διατρέχει αιώνες πολιτισμικής περιπέτειας του Ανθρώπου μέσα σε λίγες σελίδες, είναι αξιέπαινες αυτές οι γεφυρώσεις, όχι μόνον γιατί καταδεικνύουν την ενότητα και την ομοιογένεια όλων των πνευματικών όντων μέσα στην πολυμορφία τους, αλλά κυρίως γιατί συμβάλλουν στην εκατέρωθεν αυτογνωσία και στον εμπλουτισμό των ψυχικών και συναισθηματικών στρωμάτων του Συλλογικού Θυμικού (αρκετά πια με τη Συλλογική Συνειδητότητα). Το μέλλον θα παιχτεί και θα διακυβευθεί σε επίπεδο συναισθημάτων φιλότητος κι αλληλεγγύης, εμπράκτου ενσυναισθήσεως εν τέλει, εκεί που οι λογής-λογής νοητικές διαφοροποιήσεις και προκαταλήψεις θα διαλύονται στο πανανθρώπινο βίωμα της ομόνοιας, της αγάπης και της Παγκόσμιας Ειρήνης. Αν δεν καταλάβουμε τους προγόνους μας είμαστε δέντρα χωρίς ρίζες, βιαίως μεταφυτευθέντα. Αν δεν γνωρίσουμε τον εαυτό μας στη διαχρονικότητά του δεν είμαστε άξια και χρήσιμα μέλη της ομάδας στην οποία ανήκουμε, αν η κάθε κοινωνία δεν αγκαλιάσει τις διαφορετικότητες όλων των μελών της δεν γίνεται ισχυρή και δεν μπορεί να επικοινωνήσει με τις γειτονικές της συλλογικότητες. Κι όλοι μαζί δεν θα προοδεύσουμε, αν έστω και ένας εμποδίσει το περίφημο «ποιοτικό άλμα» ολοκλήρου της Ανθρωπότητος, όπως το οραματιζόταν ο Δανός χριστιανός φιλόσοφος Σόρεν Κίρκεγκααρντ.

Άρα ξαναγυρίζουμε στο άτομο, στο σωκρατικό «γνώθι σαυτόν» και στο απολλώνειον εν Δελφοίς κέλευσμα «μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω». Κι εδώ δεν είναι τα χωράφια και τα υποστατικά που πρέπει να γεωμετρήσουμε τοπογραφικώ τω τρόπω προκειμένου να συντάξουμε ένα διαρκές κτηματολόγιο, αλλά πολύ περισσότερο τον εαυτό μας τον ίδιον πρέπει να τον μετρήσουμε, με γνώμονα και διαβήτη προκειμένου να επιτύχουμε το πολυπόθητο εκείνο μέτρο που θα εξασφαλίσει τόσο τα όρια της δικής μας Ελευθερίας αλλά και τα όρια της ελευθερίας των γειτόνων μας. Όταν το κατακτήσουμε αυτό δεν χρειάζεται να αγωνιούμε για το μέλλον, αφού η γη θα είναι το πιο ασφαλές οικόπεδο στον Γαλαξία.

Ο Γαλλόφωνος Καθηγητής από το Κονγκό ξετυλίγει μέσα σε ένα άπλετο φως του ισημερινού την αλήθεια της ζωής και με καθαρότητα συνειδήσεως θέτει επί τάπητος τα διλήμματα και τις δοκιμασίες που ξεπέρασε στην προσωπική του οδύσσεια. Λόγος στυφός και κρουστός, χωρίς βαριά επίθετο, λόγος καίριος και συγκρουσιακός, μακριά από νεορομαντικές εξιδανικεύσεις. Το βάρος των προγόνων μέσα του τον απέτρεψε από μια πορεία κληρικού, μοναχού ίσως, έκανε παιδιά, καριέρα, περιουσία, όνομα, θ’ αφήσει πίσω του έργο, μα πάνω απ’ όλα είναι αυτή η ελευθερία του ανθρώπου να επιλέγει το καλύτερο για τον εαυτό του και τους γύρω του κάθε στιγμή, πάση θυσία… Η γενναιότητα έχει σκιά της τον θάνατο. Κι όσο ζούμε οφείλουμε να είμαστε αληθινοί και ειλικρινείς με τον εαυτό μας, ακριβώς όπως αυτός ο αφρικανός φίλος κι αδελφός μας, που ευτύχησε να βρει στο πρόσωπο της συνοδοιπόρου και πνευματικής δασκάλας Μελίτας Τόκα-Καραχάλιου το ομότιμον δέος.

Η μετάφραση είναι σε μια ελαφρά πεπαλαιωμένη ιδιόλεκτο, τεχνουργημένη μέχρι της στερνή της λεπτομέρεια κι αποδίδει πλέρια το είδος και το ύφος του εκφερόμενου και γραπτώς διατυπωμένου λόγου από έναν σύγχρονο ποιητή και διανοητή που τιμάει τη χώρα του, το Κονγκό, τη Γαλλοφωνία και τον παγκόσμιο πανανθρώπινο πολιτισμό μας.

Ζυλιέν Κιλάνγκα-Μουζέντ, ας είχαν κάνει όλοι και τα μισά και το ένα δέκατον, ή και εκατοστόν ακόμα, από αυτά που εσύ φιλοτέχνησες με ιδρώτα και με το αίμα της ψυχής σου.

Όσο υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι ελπίζουμε…