Βιβλίο ...Συνειδησιακές ρήσεις...
Συγγραφέας Λεόντιος Πετμεζάς
Κατηγορία Ποίηση
Εκδότης Συλλογές
Συντάκτης-ρια Χρυσούλα Βακιρτζή

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Στο συγκλονιστικό "Βιβλίο της ανησυχίας",  ο Πεσσόα έγραφε ένα έργο με εκπληκτική γλώσσα, μια αναφορά σε «πρωταρχικές» έννοιες/σύμβολα. Ένα συνονθύλευμα σκέψεων, εντυπώσεων, αφηγήσεων και περιγραφών εν είδη ημερολογιακών καταγραφών, που  συνδυάζουν την φιλοσοφική αφήγηση με την ποίηση, όλα τα μεγάλα υπαρξιακά ζητήματα αλλά και τις εμμονές που κατατρύχουν τον ποιητή, χαρίζοντάς μας την ηδονή της γλώσσας και των λέξεων.

Το  Σύμπαν τούτο, που έχει την στερεότητα των "μεγάλων και υψηλών τειχών" του Καβάφη, μες την σιωπηλή του αρμονία, είναι ο χώρος της σωτηρίας του. Κι εδώ θα ήθελα να επισημάνω πώς , δεν είναι τυχαία η συνάφεια και η ταύτιση του ενός ποιητή με τον άλλο. Μάλιστα για τον έλληνα αναγνώστη αποτελεί πλέον κοινό τόπο η ανακάλυψη συγγενειών του Πορτογάλου με τον δικό μας Καβάφη, στη ζωή τους, στην ποιητική τους, στην απήχησή τους, ακόμη και στην όψη τους.

Η αναζήτηση είναι ο σκοπός, τα πρόσωπα των ετερωνύμων είναι μόνο η αφορμή. Ανάμεσά τους εμπλέκεται το συμβάν που δίνει το ερέθισμα, η μνήμη που ανακαλεί και εξορρύσει γεγονότα και συμπεριφορές και η συναίσθηση που επιτάσσει, τινάζοντας στον αέρα όλες τις βεβαιότητες. Τίποτα δεν τον τραβάει ουσιαστικά στη ζωή, έξω από την ποίηση. Ένας ποιητής ή καλλιτέχνης με φύση, νοοτροπία και διαπαιδαγώγηση διαφορετικές, θα δραπέτευε από τη φυλακή που ήταν το περιβάλλον του. Αλλά η φυγή δεν είναι πάντα δύναμη. Άλλωστε η ψυχή ενός αληθινού ποιητή παίζεται επικίνδυνα μέσα στην ποίηση. Ή σώζεται ή χάνεται.

Με τον ευθύ περιγραφικό λόγο του Πεσσόα, αλλά και τον μέγιστο Αλεξανδρινό. «δικό μας» Καβάφη να κυριαρχούν στη σκέψη μας, αρχίζουμε την παρουσίαση της ποιητικής συλλογής “Συνειδησιακές ρήσεις”, του Λεόντιου Πετμεζά.

Με ένα πλούσιο βιογραφικό, ο Λεόντιος Πετμεζάς που γεννήθηκε στην Καβάλα το 1965 και  προέρχεται από οικογένεια οπλαρχηγών του 1821, αγωνιστών. Πτυχιούχος της σχολής Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης του Πανεπιστημίου  Αθηνών,  είναι απόφοιτος του Εθνικού Ωδείου και της Ανωτέρας δραματικής σχολής Μαίρης Τράγκα. Σπούδασε Ιστορία Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, δημοσιογραφία στο Ίδρυμα Μπότση και στη Σχολή Δημοσιογραφίας του ΑΝΤ1. Παρακολούθησε ιστορία τέχνης και ζωγραφική στην Eυρώπη και την Αμερική. 

Ο Λεόντιος Πετμεζάς είναι μία ξεχωριστή περίπτωση στον χώρο της ελληνικής ποίησης. Με πλούσιο, αξιόλογο και πολύπλευρο πνευματικό έργο έχει τιμηθεί, επανειλημμένως, με σημαντικές επιστημονικές διακρίσεις και λογοτεχνικά βραβεία, κερδίζοντας τις επαινετικές κριτικές ξεχωριστών ανθρώπων από τον χώρο των γραμμάτων και των τεχνών, και ενδεικτικά αναφέρω τους Έλλη Αλεξίου, Λιλίκα Νάκου, Τάσο Αθανασιάδη, Νικηφόρο Βρεττάκο, Διδώ Σωτηρίου και Μαρία Ιορδανίδου. Kι ενώ πίσω από τη σημαντική αυτή πνευματική παρουσία ίσως να ανέμενε κανείς μιαν λεπτοφυή εκείνη αίσθηση υπεροχής, έναν αδιόρατο πνευματικό κομπασμό, «ανθρώπινα» ματαιόδοξο κι όχι ανεξήγητο σε τέτοιες περιστάσεις, έρχεται η ίδια η προσωπικότητα του ποιητή σοβαρή και στοχαστική, σοβαρή στο ήθος της, για να ανασκευάσει ευχάριστα, θα τολμούσα να πω αναπάντεχα, οποιαδήποτε τέτοια προσδοκία.

Αφορμή για τον παραπάνω προβληματισμό αποτελεί η νέα ποιητική συλλογή του Λεόντιου Πετμεζά που τιτλοφορείται «…Συνειδησιακές ρήσεις…» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «συλλογές» (Αθήνα 2008). 

Με πρόλογο της Άννας Φόνσου (στον οποίο  η αξιόλογη ηθοποιός περιγράφει τη  δραματουργική / θεατρική της ποίησης  Πετμεζά), μια ποιητική γραφή που εικονογραφείται,  από τον εικαστικό καλλιτέχνη Μιχαήλ Ρωμανό. Κι  εδώ η αφετηρία της έμπνευσης ο άνθρωπος, όχι όμως  στην ιδεατή του μορφή και στην «υψηλή» πνευματική του ενατένιση, αλλά ωε αρχετυπική  μορφή  του μέσου προβληματισμένου ανθρώπου, του σήμερα. Που ζει μακριά από τις «μεταφυσικές, φιλοσοφικές, θεολογικές και θεοτικές ερμηνείες» (μιας ατομικής, εγωκεντρικής, θεώρησης των πραγμάτων και των προσωπικών αξιών, κάποιας αόριστης «έξωθεν μαρτυρίας).

Με ύφος γραφής  υπερρεαλιστικό, η οποία γίνεται  αιχμηρή καταγγελία, , πάντα με πνευματική  αποστασιοποίηση,  ώστε να απαλλάξει τον αναγνώστη  από την «επιβλητική στολή της ισοπέδωσης» (σ. 43).  Η  πένα του ο ποιητή προσεγγίζει πολλαπλά νοήματα που θυμίζουν  παραστάσεις τονισμένες σε κύκλους», μια πολλαπλά σφαιρική δόμηση  του πλούσιου σε έμπνευση  υλικού του.  Τα ποιήματά του   φορτισμένα από  έντονο προβληματισμό για τον κόσμο που ζούμε και που παραδίδουμε στο μέλλον. Η. γεμάτη αγωνία,  προσπάθεια του Πετμεζά να επιζήσει διανοητικά, υπαρξιακά, ενώ  τα επισφαλή ιδεολογικά συστήματα καταρρέουν.

Η  ποίηση του Πετμεζά,  σε σχέση με τους άλλους, αλλά και στην μοναξιά της,  θέτει ανάχωμα και αντίσταση σε όσα ισοπεδώνουν τον σύγχρονο άνθρωπο και  την εποχή του. Η ματιά του συγγραφέα είναι αυστηρή, με βαθειά την επίγνωση της  ανθρώπινης, υπαρξιακής, αλληλεγγύης που γίνεται αισθητή στο έργο του, κομίζοντας έναν τόνο ελπιδοφόρας, προφητικής, θεώρησης των πραγμάτων.