Βιβλίο Το δίκιο
Συγγραφέας Αραπάκης Νίκος
Κατηγορία Ιστορικό/Πολιτικό μυθιστόρημα
Εκδότης Λιβάνης
Συντάκτης-ρια Έλλη Δέδε

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Βαθμολογία: 8,5/10

Ένα από τα βιβλία που με γοήτευσαν τους τελευταίους μήνες είναι ΤΟ ΔΙΚΙΟ του Νίκου Αραπάκη- ένα έργο σταθμός και σημείο αναφοράς στη Σύγχρονη Λογοτεχνία μας.

Το βιβλίο έχει θέμα του την πολυτάραχη 10ετία της Κατοχής και του Εμφυλίου.

Κεντρικό πρόσωπο ο Μηνάς που από επιθυμία να εκδικηθεί την εκτέλεση του αδελφού του κατατάσσεται στον ΕΛ.ΑΣ. Οραματίζεται ένα νέο κόσμο– δίκαιο και ειρηνικό- για να κτίσει μέσα σε αυτό ένα μέλλον φωτεινό με την αγαπημένη του Κρινιώ. Μέλλον που σκιάζει η παρουσία του μοχθηρού αδελφού της και ταγματασφαλίτη Διονύση-με το ασθενικό σώμα και την πανίσχυρη ευφυΐα αντιστάθμισμα και όχημα εκδίκησης απέναντι σε έναν κόσμο που τον περιφρόνησε από μωρό. Γύρω από αυτήν την ενδιαφέρουσα οικογενειακή ιστορία ιχνηλατείται όλη η πορεία του Λαϊκού Κινήματος από την ενθουσιώδη ορμητικότητα του προς την Ελευθερία, ως τη διάψευσή του…

Το ΔΙΚΙΟ του Νίκου Αραπάκη είναι ένα πραγματικά Μεγάλο βιβλίο-διαχρονικό και συνάμα δραματικά επίκαιρο .Πέρα από ιστορικό μυθιστόρημα, συνιστά ένα Σημαντικό βιβλίο Επίγνωσης. Είναι από κείνα τα βιβλία που κεντρίζουν τη σκέψη, εμπνέουν το συναίσθημα και αφυπνίζουν συνειδήσεις...

Το ΔΙΚΙΟ του Νίκου Αραπάκη προσφέρει- επιτυχημένα και αντικειμενικά όσο λίγοι- διεισδυτική ματιά στα άδυτα του Λαϊκού Κινήματος και μια χαρτογράφηση των ελλείψεων εκείνων που δυστυχώς σταδιακά οδήγησαν στη συντριβή του με ανυπολόγιστες απώλειες στο πιο ευγενές κ δημιουργικό κομμάτι του έθνους, με ανυπολόγιστο ηθικό κόστος και ολέθριες συνέπειες για τη μετέπειτα εξέλιξη της πατρίδας μας στο μεταπολεμικό τοπίο.

Μέσα από την αποστομωτική απλότητα του ανώνυμου αγωνιστή ,που συνθλίβεται στα γρανάζια μιας κομματικής κρεατομηχανής, αναδεικνύεται η μονάδα ως δρον υποκείμενο, και παύει να είναι ΑΝΑΛΩΣΙΜΟ και μαριονέτα μεγαλεπήβολων οραμάτων.

Το έργο δηλαδή εστιάζει στην τραγωδία του ανθρώπου ,ως προσώπου κ όχι ως αριθμού.

Θυμίζει την άποψη του ΧΡΟΝΗ ΜΙΣΣΙΟΥ στο «Εσύ Σκοτώθηκες Νωρίς». «Η ιστορία βλέπει τους ανθρώπους σαν αριθμούς ξεχνώντας ότι πίσω από τους αριθμούς είναι ο Νίκος, ο Γιώργος, η Μαρία…».

Το «ΔΙΚΙΟ» εκκινεί τον προβληματισμό του από την ατομικότητα και τον επεκτείνει δια μέσου αυτής στη συλλογικότητα.

Το μεγάλο πλεονέκτημα είναι πως– αν και το βιβλίο είναι ξεκάθαρα πολιτικό με σαφέστατο ιδεολογικό προσανατολισμό, η θέση που παίρνει δεν κομίζει κανενός είδους κομματισμό. Αντιθέτως συνιστά μια ψύχραιμη, υπεύθυνη αποτίμηση

Ως απαύγασμα βγαίνει το φαινομενικά απλό άλλα τελικά ευγενέστερο και ύψιστο όραμα: Το όνειρο του απλού ανθρώπου για ένα όμορφο σπιτικό με τη γυναίκα, τα παιδιά του και λίγες γλάστρες στην αυλή…

TO «ΔΙΚΙΟ» παραπέμπει στον ανθρωπισμό των πρότερων, των αντιπολεμικών ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη, που απλά ζήτα «μια πόρτα που να μη μας την ξεκλειδώνουν» και «έναν έρωτα που να μη μας τον λερώνουν».

Παραπέμπει στο δημοκρατικό και πασιφιστικό πνεύμα του οικουμενικού Καμπανέλλη σε στίχους του όπως αυτούς στον «ΕΧΘΡΟ ΛΑΟ».

Παράλληλα με το σαφή πολιτικό προβληματισμό του βιβλίου όμως, ο αναγνώστης παρασέρνεται από τη συναρπαστική πλοκή σε ένα χορό εξελίξεων συμπάσχοντας σε απόλυτο βαθμό με τους ήρωες.

Ο ρυθμός της αφήγησης ρέει αβίαστα, ενώ η εναλλαγή προσώπων και αφηγηματικών τρόπων ξεκουράζει από την πληθώρα των γεγονότων.

Ταυτόχρονα, το έργο διακρίνεται από μια έντονη εικονοπλασία, ενώ αναφύεται κι ένας τρυφερός λυρισμός, ο όποιος αμβλύνει τα σκληρά γεγονότα της περιόδου.

Άρτια ψυχογραφήματα ερμηνεύουν πειστικά τις επιλογές και τις αντιδράσεις των ηρώων. Παράλληλα ο συγγραφέας καταφέρνει να διεισδύσει πολύ εύστοχα στη γυναικεία ψυχολογία και την αγωνία της μητρότητας...

Ο έρωτας βρίσκει τη θέση του, δοσμένος υπό το πρίσμα των ηθών της εποχής αλλά και της ευγένειας που πρέπει να τον διέπει εξελίσσεται σταδιακά μέσα από την ορμή της νιότης, την προσμονή και τους κοινούς στόχους… Ένας έρωτας που εξυψώνει τον άνθρωπο στην ύψιστη αρετή, τη δυνατότητα να συμπονέσει τον αμετανόητο εχθρό …

Ιδιαίτερη περίπτωση του βιβλίου είναι και αυτή αυτή του Διονύση, τον οποίο θεωρώ την τραγικότερη φιγούρα της ιστορίας. Κληρωτός μιας ατέρμονης κόλασης, ανάμεσα στο μίσος και στη διαστροφή, στην ασχήμια και την πνευματική υπεροχή, στην ανάγκη για αποδοχή κι εκδίκηση συνάμα, ο Διονύσης είναι ένα συγκλονιστικό συγγραφικό εύρημα, ένας ήρωας με προεκτάσεις αρχαίας τραγωδίας και με ζόφο που διακρίνει κάνεις σε γνήσια έργα τρόμου, όπως του ΛΕΡΟΥ η του ΠΟΕ.

Πολλά ακόμη μπορούν να ειπωθούν γι αυτό το βιβλίο, ένα όμως είναι βέβαιο:

Όποιος το διαβάσει θα βγει πολλαπλά κερδισμένος. Ένα κράμα συνειδητοποίησης και συναρπαστικής πλοκής είναι το σπουδαίο αυτό βιβλίο του ΝΙΚΟΥ ΑΡΑΠΑΚΗ, που δεν πρέπει να λείπει από καμιά ελληνική βιβλιοθήκη!!!