Γράφει: Τόλης Αναγνωστόπουλος

Τα βιβλία της Αναστασίας Κορινθίου στην Πολιτεία

Κυρία Κορινθίου, είστε πολυγραφότατη, πολυτάλαντη και εξαιρετικά δραστήρια με πολλές λογοτεχνικές-και όχι μόνο- επιτυχίες. Συγγραφέας, σεναριογράφος, στιχουργός και ιδιοκτήτρια βιβλιοκαφέ. Έχετε λάμψει και στην τηλεόραση, το ραδιόφωνο και σε άλλα επαγγελματικά πεδία αλλά αναφέρω αυτές τις ιδιότητες που έχουν να κάνουν με βιβλίο και το γράψιμο. Δεν το αφήνετε ποτέ ή δε σας αφήνει ποτέ. Έτσι δεν είναι; 

Η σχέση μου με τα βιβλία είναι μία σχέση εξάρτησης. Ακόμα και όταν δούλευα στην τηλεόραση και το ραδιόφωνο, η αγαπημένη μου θεματολογία ήταν αυτή που αφορούσε συνεντεύξεις με ομοτέχνους και αναφορές σε βιβλία που αγάπησα. Ακόμη και τώρα το κατάστημα που έχει δημιουργηθεί με τόση αγάπη, είναι ένα κατάστημα γεμάτο βιβλία χαρτί και μυρωδιά από λέξεις που αφήνουν το αποτύπωμα τους στην καρδιά μου.

Με τον κίνδυνο να έχω λάθος, μέτρησα είκοσι βιβλία που έχετε εκδώσει. Είναι ασύλληπτο το νούμερο με βάση την ηλικία και το πλήθος δραστηριοτήτων σας. Και δεν μιλάω με ποσοτικά μόνο κριτήρια αλλά και ποιοτικά αν κρίνω από βιβλία σας που έχω διαβάσει και από τη μεγάλη αποδοχή αυτών από το αναγνωστικό κοινό. Αυτή η σχέση με τον αναγνώστη είναι το καλύτερο από τα βραβεία που έχετε κερδίσει;

Τα 20 βιβλία γράφτηκαν και με κάποια διαστήματα αποχής όταν ένιωθα πως δεν είχα κάτι να πω. Βλέπετε δεν είμαι και τόσο μικρή, στα 53 μου χρόνια μετράω ουσιαστικά 33 χρόνια συγγραφής αν και αυτό ίσως είναι ψέμα αφού σαν μου έκαναν δώρο την πρώτη μου γραφομηχανή στα πέντε μου, άρχισα να γράφω με …μανία το πρώτο μου έργο το οποίο είχα βαφτίσει «Η καλή μου νεράιδα».

Τόσο πολύ ταυτίζονται οι αναγνώστες με τα γραπτά σας που αναρωτιέμαι: «Από πότε οι νεράιδες βγαίνουν και χορεύουν στη στεριά; -Από τότε που τριγυρίζουν στα λιμάνια παλικάρια γεμάτα απόγνωση». Το «Σου τηλεφώνησα για ένα αντίο» ήταν η σύνδεσή σας με ένα παλικάρι για να του σώσετε τη ζωή. Αν δε σας ενοχλεί το ερώτημά μου, μας λέτε λίγα λόγια για το περιστατικό.

Το συγκεκριμένο βιβλίο αν και το αγάπησα πάρα πολύ, το απέσυρα από την αγορά λίγο μετά την παρουσίαση του …Είχε γίνει μία μεγάλη κεντρική παρουσίαση στο νησί της Ρόδου στην Παναγιά του Μπούργκου, γνωστό αρχαιολογικό χώρο, με περίπου 500 άτομα κάτω στο κοινό ! Αμέσως μετά τη χαρά, την επόμενη μέρα επικοινώνησε μαζί μου μέσω του Facebook και μάλιστα δημόσια στον τοίχο μου, ο Μανώλης, ο οποίος έλεγε πως σκοπεύει να βάλει τέλος στη ζωή του ! Βλέπετε το βιβλίο μου μιλούσε για αυτόχειρες και πίστευε πως μπορούσα πραγματικά να τον βοηθήσω! Επικοινώνησα με την αστυνομία και με τη βοήθεια ψυχολόγου κατευθυνθήκαμε στο σημείο που βρισκόταν σε ένα χωριό αρκετά μακριά από την πόλη της Ρόδου με πολλή συζήτηση μέσα στο κρύο και στην παγωνιά καταφέραμε να τον πείσουμε να μπει στο αυτοκίνητο και να νοσηλευτεί στο νοσοκομείο της Ρόδου. Μέχρι και αυτή τη στιγμή που μιλάμε είναι πάρα πολύ καλά στην υγεία του! Απέσυρα το βιβλίο γιατί την επόμενη μέρα με πλησίασαν δημοσιογράφοι. Ήταν ξεκάθαρο πως είχαν σκοπό να κάνουν το θέμα πρώτη είδηση και εγώ δεν ήθελα με τίποτα το βιβλίο μου να γίνει αφορμή κέρδους με ένα τέτοιο συμβάν.

Όσο σας παρακολουθώ μέσα από τις κοινές μας ενασχολήσεις και τα social media, μου βγάζετε μια θετική αύρα, μια λάμψη και μια ευγένεια λόγου και ψυχής. Σε κάποια από τα γραπτά σας όμως με «τρομάζετε» με τη σκληρή και «εκδικητική» σας πένα όπως στο «Για την καρδιά ενός Αγγέλου» και στη «Διάφανη ψυχή». Πώς καταφέρνετε τέτοια μεταμόρφωση; 

Οι πιο φωτεινοί άνθρωποι κρύβουν το σκοτάδι μέσα τους πάντα το πίστευα αυτό. Οι άνθρωποι που χαμογελούν με αξιοπρέπεια είναι άνθρωποι που μπορεί να έχουν βιώσει πολύ μεγάλες στεναχώριες, οι άνθρωποι που εμμένουν στην καλοσύνη είναι άνθρωποι που ίσως δεν τους έχουν φερθεί με τόση καλοσύνη! Μέσα από τις ρωγμές μας βγαίνει το φως. Ας πούμε λοιπόν πως ίσως έχω πολλές ρωγμές και μέσα από αυτές βγαίνει η λάμψη που βλέπετε, τα κείμενα μου ναι είναι σκληρά, ρεαλιστικά. Και η ζωή σκληρή δεν είναι;

Δίνετε περισσότερο βάρος στην πλοκή και στην ανάπτυξη της ιστορίας σας ή στο χτίσιμο των ηρώων που θα την υποστηρίξουν;

Γράφω με πολύ άναρχο τρόπο, δεν έχω ποτέ σκαλέτα, δεν κρατάω ποτέ σημειώσεις ή προσχέδια και αφήνω την ιστορία να πάει εκείνη όπου θέλει ! Την αφήνω να με πάρει από το χέρι και να με οδηγήσει στο τέλος ή την αρχή που εκείνη ορίζει! Σίγουρα δε μου αρέσουν οι πολλές περιγραφές και δε με ενδιαφέρει αν ήταν ηλιοβασίλεμα ή ξημέρωμα όταν γνωρίστηκαν ήρωες μου κι άλλαξε όλος ο μικρόκοσμος τους για να φτιαχτεί ένα σύμπαν!

Εγώ προσωπικά έχω μεγάλο πρόβλημα με τους ήρωές μου όταν γράφω. Κάποια στιγμή δεν τους ορίζω. Έχει τύχει και σε εσάς ενώ τους στήνετε και δημιουργείτε τα προφίλ και τα όρια της δράσης τους, αυτοί να «σας ξεφεύγουν» και να αυτονομούνται;

Μόνο αυτό μου συμβαίνει μόνο αυτό θα επέτρεπα να συμβαίνει και αυτό ακριβώς είναι που τους κάνει τόσο γοητευτικούς! Για αυτό είμαι εθισμένη στη συγγραφή.

Oι ιστορίες σας, συνήθως, έχουν ως κεντρική ιδέα τον έρωτα, την προδοσία, τη φιλία, περισσότερο δε, τη γυναίκα και τη γυναικεία κακοποίηση. Καταλαβαίνω τον προβληματισμό σας, ειδικότερα στις μέρες μας που το φαινόμενο αντί να φθίνει, γιγαντώνεται. Γυναίκες διάφανες υφίστανται τη βία ανδρείκελων αλλά και γυναίκες από πέτρα ανατρέφουν αυτά τα ανθρωποειδή αρσενικά. Μιλήστε μου παρακαλώ για αυτή τη μάστιγα.

Γυναίκα από πέτρα δε γεννιέσαι, γίνεσαι. Και το πρώτο μου βιβλίο που ήταν ιστορία της γιαγιάς μου στην Κρήτη, μιλούσε για μία τέτοια γυναίκα ! Ναι, ίσως τελικά οι ρίζες μου έχουν κάνει και τις γυναίκες που ακολούθησαν μετά από τη γιαγιά να είμαστε γυναίκες από πέτρα! Δυστυχώς, στη σημερινή εποχή η γυναικεία κακοποίηση είναι ένα καθημερινό φαινόμενο. Ακόμα κι αν κλείνουμε τα αυτιά μας στις φωνές από το διπλανό διαμέρισμα δεν μπορούμε να κλείσουμε τα φώτα της ψυχής όταν συνείδησή μας ουρλιάζει να πάρουμε θέση και να βοηθήσουμε κι άλλες γυναίκες να γίνουν γυναίκες από πέτρα που θα πουν όχι! Όχι στη βία!

Αλήθεια τώρα. Σίγουρα πονάτε, ματώνετε όταν γράφετε για αυτό το θέμα στα βιβλία σας. Κάνω λάθος;

Μα αν δε ματώσεις πως θα γράψεις; Οι λογοτέχνες βουτάμε την πένα μας μες στην καρδιά μας και αυτό είναι το μελάνι μας αλλιώς δεν έχουν ψυχή τα γραπτά μας!

Ένα κοινό στα γραψίματά μας και πιθανόν στη ζωή μας είναι η σημασία που δίνουμε στη φιλία. Ξέρω, αν την πιστεύουμε δε χρειάζεται να τη διαφημίζουμε και να μιλάμε για αυτή. Αλλά ρε γαμώτο θα μπορούσατε να ζήσετε χωρίς αυτή; Ειδικά στην εποχή μας που η εικονική και διαδικτυακή ανθεί αλλά η πραγματική υποχωρεί.

Υπέροχη ερώτηση. Ναι, πιστεύω στη φιλία γιατί έχω προδοθεί από φίλους και αυτό με έκανε να εκτιμήσω αυτούς τους λίγους που έμειναν ! Πιστεύω πως οι φίλοι μας είναι επιλογή μας, με τους συγγενείς μας έχουμε βρεθεί τυχαία γονιδιακά, ενώ οι φίλοι είναι χνάρια που ακολουθήσαμε στον γαλαξία της ψυχής ! Είναι πρώην έρωτες, πρώην μανάδες, πρώην παιδιά ! Είναι ζωές που θυμούνται πόσο αγαπήθηκαν κάποτε ! Οι φίλοι μας είναι όλες οι σβησμένες μνήμες μας που δημιουργούν καινούργιες !

Υπηρετείτε πολλά χρόνια το χώρο του βιβλίου από διάφορα πόστα. Έχετε δει την μπροστινή φωτεινή και την πίσω σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού που φέγγει πάνω από τον εκδοτικό χώρο στην Ελλάδα. Η χαρά της δημιουργίας, της αποδοχής του αναγνώστη, της ανάπτυξης φιλίας με συναδέλφους μετριάζεται από πισώπλατα χτυπήματα και αθέτηση συμφωνιών; Μήπως τίτλοι βιβλίων σας όπως το χρονικό μιας απιστίας, η ομερτά, και το ποτέ μη λες για πάντα, γίνονται πιο επίκαιρα από ποτέ;

Φημίζομαι για το ότι λέω πάντα αυτό που σκέφτομαι! Ευθαρσώς λοιπόν θα πω πως ο χώρος του βιβλίου εμένα προσωπικά με έχει απογοητεύσει πάρα πολύ και γι’ αυτό επέλεξα να το υπηρετήσω το …..ιερό χαρτί, ως βιβλιοπώλης πια (πολύ πιο ασφαλές για να μην καταλήξω να πάψω να το αγαπώ) ! Η συγγραφή δεν είναι σόουμπιζ, δεν είναι τσίρκο και μπουζούκια πρώτο όνομα μαρκίζα. Οι συγγραφείς οφείλουν να είναι ταπεινοί και να υπηρετούν την τέχνη τους! Καλλιτέχνης είναι όποιος κουβαλά μια πληγή. Όποιος κοιμάται με αγωνίες και ξυπνά ερωτευμένος με τη σκόνη που στροβιλίζεται στον ήλιο !!! 

Σε άλλους συγγραφείς ρωτάω για το επόμενό τους πόνημα. Εσείς τώρα σίγουρα στο μυαλό σας θα έχετε συστοιχία και συγχορδία ιδεών και νέων προκλήσεων. Εάν θέλετε και έχετε καταλήξει κάπου το μοιράζεστε μαζί μας.

Αυτή τη στιγμή ολοκληρώνω ένα θεατρικό έργο το οποίο λογικά θα ανεβεί την Άνοιξη του 2025 και παράλληλα ολοκλήρωσα ένα αλληγορικό παραμύθι για μεγάλους με θέμα τη σχέση μάνας και κόρης!

Το «Booking Hill» είναι ένα όνειρο ζωής που γίνεται πραγματικότητα; Ένα βιβλιοκαφέ που με το μεράκι και την αγάπη τη δική σας και όλης σας της οικογένειας, έγινε δύο ετών. Μπορεί να γίνει και «Booking Mountain;».

Προτιμώ τους λόφους από τα βουνά, άλλωστε έχω και υψοφοβία! Όμως το Booking Hill μάλλον θα αποκτήσει και δεύτερο αδερφάκι πολύ σύντομα που και αυτό θα έχει τα συστατικά που έφεραν την επιτυχία: Πολλή αγάπη πολύ μεράκι, πολλή όρεξη για δουλειά!

Και τώρα οι κλασσικές πέντε φασόν ερωτήσεις που συνηθίζω:

Ποιον μεγάλο λογοτεχνικό ήρωα θα θέλατε να έχετε φτιάξει και δομήσει εσείς και ποιον θα θέλατε να πνίξετε και να εξαφανίσετε;

Θα ήθελα να είχα φτιάξει την Άλμα της Αλιέντε και δε θα έπνιγα κανέναν! Ακόμα και οι κακοί έχουν δικαίωμα να διαπράξουν τα εγκλήματα τους για να τα λύσουν οι αγαπημένοι μας καλοί ήρωες 

Τι εκτιμάτε περισσότερο στους ανθρώπους και τι σας απωθεί σε αυτούς;

Εκτιμώ την ειλικρίνεια και με απωθεί το ψέμα σε κάθε του μορφή (ακόμη και οι … ψεύτικες τάχα τέλειες ζωές).

Με μια φράση περιγράψτε τον εαυτό σας ή πείτε μου τρία αρνητικά σας γνωρίσματα.

Ξεροκέφαλη, παρορμητική, υπερβολικά ευκολόπιστη.

Ξεχωρίστε μου αν μπορείτε 5 βιβλία και συγγραφείς που αγαπάτε, ελπίζοντας να μη μου βάλετε μόνο κλασσικούς.

Ειρήνη Βαρδάκη το Ρ της ερωμένης, Ματ Χέιγκ Μεσάνυχτα στο βιβλιοπωλείο, Μισέλ Μπυσί Άγρια όνειρα θα έβλεπα, Τζότζο Μόις Το κορίτσι που άφησες πίσω, Αντώνης Μυλωνάκης Ιππόκαμπος (το τελευταίο το λάτρεψα).

Το αγαπημένο σας μότο στη ζωή;

Αγαπημένο μου Μότο: Δε ζούμε μόνο μια φορά, αλλά what the fuck … αφού δε θα θυμάμαι αυτή τη ζωή στην επόμενη ας επικεντρωθώ στο να κάνω όλα όσα λαχτάρα η ψυχή μου ΤΩΡΑ!

Κυρία Κορινθίου ειλικρινά σας ευχαριστώ πολύ για τη συνέντευξη.