Γράφει: Αλέξανδρος Δαμουλιάνος

Το Βιβλίο –τα τελευταία χρόνια- ποτέ δεν ήταν τόσο «ισχυρό» και τόσο «αδύναμο» μαζί. Αδύναμο γιατί κάποιοι το αγαπούν και το χρειάζονται όσο και μία selfie. Και δυνατό επειδή έχουν ενεργοποιηθεί οι «μηχανισμοί» του, οι οποίοι σε κάθε είδους κρίση βρίσκουν εκείνες τις Πένες που μπορούν να αποκαταστήσουν την αίγλη του αλλά και να την υπερμεγεθύνουν· κυρίως όμως να δημιουργήσουν ξανά λογοτεχνικά πλαίσια για να αναπτυχθεί και πάλι η ανάγκη μας για ιδέες. Ιδέες για να είμαστε περήφανοι και για το μέλλον μας, όχι μόνο για το παρελθόν μας.

Ο νεοελληνικός –απόλυτος και σαρωτικός αυτή τη φορά- διαφωτισμός μια σπίθα θέλει μόνο για να ανάψει και να μας κάψει στις φλόγες των υψηλών ιδανικών. Οι Έλληνες έχουμε ξεχάσει να καιγόμαστε από ζωντάνια, να πεινάμε για δημιουργία και να μη βολεύεται η καρδιά μας παρά μονάχα στα μεγάλα οράματα.

Κάποιοι ίσως αρκούνται στα λίγα τετραγωνικά προσωπικής και συλλογικής –γενικότερα για τη λογοτεχνία- επιτυχίας. Μπορεί να νιώθουν σημαντικότεροι απ’ ότι είναι όταν τους επευφημεί ο μικρόκοσμός τους.

Μα το ζητούμενο δεν είναι ούτε τα χειροκροτήματα ούτε φυσικά οι μικρόκοσμοι του καθενός.

Λογοτέχνης είναι ένας άνθρωπος που έρχεται από το αύριο ώστε να μας πείσει να το αποδεχτούμε και να μας το φέρει γρηγορότερα.

Θα ήθελα να αναφέρω κάποιους σημαίνοντες εκπροσώπους της αναγεννησιακής Ελληνικής τάσης και να πω δυο λόγια για ‘κείνους.

• Γρηγόρης Αζαριάδης: Ο ιδρυτής της «σχολής» του κοινωνικού-αστυνομικού μυθιστορήματος.
• Ειρήνη Βαρδάκη: Η Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό ψυχολογικό θρίλερ.
• Μαρίνα Βασιλειάδου: Η τομή στην ηθογραφία.
• Γιώργος Γιώτσας: Ο καθαρόαιμος διεθνής συγγραφικός «παίκτης».
• Πέμη Γκανά: Η σημερινή Ελληνιστική εποχή της λογοτεχνίας.
• Αλέξης Μόστριος: Ο «πρωθυπουργός», αυτή τη στιγμή, της αστυνομικής λογοτεχνίας.
• Λευτέρης Μπούρος: Ο πατριάρχης του νέο-νουάρ.
• Ράνια Ορφανάκου: Η ποίηση και πάλι ως παναλαϊκή έκφραση.

Είναι πολλοί οι «μεταρρυθμιστές» της συγγραφής. Δεν αρκεί μόνο αυτό όμως.

Πρέπει να «σχηματιστεί» μια ριζοσπαστική «Λογοτεχνική κυβέρνηση», χωρίς εσωτερικές κόντρες, και με σκοπό να πείσει πως το Βιβλίο είναι μία πολύ βαριά βιομηχανία της χώρας. Γιατί το Βιβλίο είναι το μόνο μέσο που μπορεί να σε περάσει, είτε είσαι αναγνώστης είτε συγγραφέας, στην αθανασία.