Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

«Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, τελείωσα τη Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. και δούλεψα στον τραπεζικό τομέα. Από το 1984 ως σήμερα έχω εκδώσει δέκα ποιητικές συλλογές ενώ η ενδέκατη σύντομα θα εκδοθεί από τις εκδόσεις Πόλις, τρία μυθιστορήματα και δύο θεατρικά. H συλλογή μου Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2016, τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης του 2017. Επίσης δύο ακόμα ηλεκτρονικές συλλογές με τίτλο Απαγόρευση κυκλοφορίας και Η μυστική ζωή των ποιημάτων κυκλοφορούν στο διαδίκτυο με φωτογραφίες του Παναγιώτη Παπαθεοδωρόπουλου.  Το θεατρικό έργο με τίτλο Ορφέας στο μπαρ παίχτηκε το 2014 στο θέατρο Αγορά στην Πάτρα. Το 2020 κυκλοφόρησε μία συλλογή αρχαιόθεμων ποιημάτων με τίτλο Πάντα κάτι ξεχνάει η Αντιγόνη όταν φεύγει, εκδόσεις Φωτόδεντρο, Σεβίλλη, μεταφρασμένη στα Ισπανικά από τον Χοσέ Αντόνιο Μορένο Χουράδο. Το 2020 κυκλοφόρησε μία μελέτη του έργου μου από τις εκδόσεις Ρώμη με τίτλο Η ποιητική του αρχαίου μύθου στο έργο της Χλόης Κουτσουμπέλη από την φιλόλογο και ποιήτρια Αγγελική Μαυρουδή και πρόσφατα μέσα στο 2024 εκδόθηκε ένας τόμος με επιστημονικά μελετήματα για το ποιητικό μου έργο από τον Φιλολογικό Όμιλο Θεσσαλονίκης και τις εκδόσεις Γράφημα με τίτλο Γυμνό Σώμα. Είμαι Αντιπρόεδρος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων και του Κύκλου Ποιητών.»

Νομικός, ποιήτρια, θεατρική συγγραφέας, μυθιστοριογράφος … Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Εκτός από το «νομικός» οι άλλες συγγραφικές μου ιδιότητες δεν είναι «ρόλοι», θα με παρομοίαζα με ένα σπίτι χωρίς ενδιάμεσους τοίχους που να το διαχωρίζουν σε δωμάτια, η επικοινωνία ανάμεσα σ’ είδη γραφής που αναφέρατε είναι ελεύθερη, στην ποίησή μου για παράδειγμα τα θεατρικά σκηνικά ή η αναφορά σε χαρακτήρες θεατρικών έργων είναι κάτι πολύ οικείο, τα μυθιστορήματά μου έχουν πολλές φορές τη συμπύκνωση και τον ρυθμό της ποίησης, το θεατρικά μου έχουν πολύ έντονα ποιητικά στοιχεία. Τα όρια ανάμεσα στην ποίηση και στην πεζογραφία είναι ρευστά και γι’ αυτό εύκολα μπορώ να περάσω από το ένα είδος στο άλλο, αποτελούν όλα κομμάτια της γραφής.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Μία διαταραγμένη παιδική και εφηβική ηλικία κατά την οποία τα βιβλία και η γραφή ήταν για μένα σανίδα σωτηρίας. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι τα τραύματά μας είναι ταυτόχρονα και τα δώρα μας γιατί από αυτά αντλούμε την έμπνευσή μας, γιατί ο πόνος είναι πύλη.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Βυθιζόμαστε κάθε φορά στο τραύμα και στην αρχική πληγή, αναδυόμαστε, γράφουμε. Σε πάρα πολλά ποιήματά μου ζωγραφίζεται ανάγλυφη αλλά πάντα συμβολικά η σχέση μου με την μητέρα, τον πατέρα, τον χαμένο αδελφό. Άλλωστε η συλλογή Οι ομοτράπεζοι της άλλης γης ήταν ολόκληρη αφιερωμένη στον πατέρα και στον αδελφό μου που έχασα σε διάστημα έξι μηνών. Όμως και το μυθιστόρημά μου Ο ΒΟΗΘΟΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΛΑΙΝ, εκδόσεις Μελάνι, που πραγματεύεται το δύσκολο θέμα του θανάτου είχε ως κινητήρια δύναμη το πένθος που μετουσιώθηκε σε γραφή.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Στο στενό περιβάλλον μου η μητρότητα, η σχέση αγάπης με τα παιδιά και τον σύντροφο μου, η ύπαρξη κάποιων σταθερών σχέσεων φιλίας από τα εφηβικά μου χρόνια, η αλληλεπίδραση με τους αγαπημένους, δημιουργούν ένα προστατευτικό κουκούλι ασφάλειας απαραίτητο νομίζω για την αφοσίωσή μου στη γραφή. Από την άλλη θέλω πάντα να αφουγκράζομαι τα γεγονότα και τις εξελίξεις στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον όπου ζω, νομίζω χρέος του συγγραφέα είναι να έχει πάντα τις κεραίες του ευαισθητοποιημένες και να συλλαμβάνει τα μηνύματα για όλα όσα συμβαίνουν στην εποχή του, αλλά και να προβλέπει και να προειδοποιεί για τα μελλούμενα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Μία συγκινητική ιστορία που με εκφράζει είναι η ιστορία με τις δύο στάμνες. Μία γυναίκα πηγαίνει κάθε μέρα στο πηγάδι και γεμίζει τις στάμνες της και μετά επιστρέφει σπίτι της από το ίδιο πάντα μονοπάτι. Μία μέρα η στάμνα που κρατούσε πάντα με το δεξί της χέρι, της ζητάει συγγνώμη επειδή είναι ραγισμένη και από τις ρωγμές της χύνεται το νερό με αποτέλεσμα να φτάνει μισό το περιεχόμενό στο σπίτι. Η γυναίκα τότε της δείχνει τη δεξιά πλευρά του μονοπατιού που ήταν γεμάτη λουλούδια. Ήταν εκείνη η πλευρά που η γυναίκα κρατούσε τη ραγισμένη στάμνα. Το νερό που έπεφτε από τις ρωγμές προκάλεσε ανθοφορία. Μου αρέσει αυτή η ιστορία γιατί θέλω να σκέφτομαι ότι πολλές φορές μπορεί να νιώθουμε ραγισμένοι ή ακόμα και σπασμένοι, αλλά τα τραύματά μας έχουν τη δύναμη να μετουσιωθούν σε κάθε μορφή δημιουργίας.

Αγαπημένη εικόνα;

Ο πίνακας της Φρίντα Κάλο με το πληγωμένο ελάφι.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το να αγκαλιάζω τα παιδιά μου μου δίνει ζωή, το να γράφω ποίηση μου δίνει ζωή, το να ερωτεύομαι μου δίνει ζωή, το να ανταλλάσσω απόψεις για ένα βιβλίο με την καλύτερή μου φίλη μου δίνει ζωή, ακόμα και μία κούπα κακάο μία βροχερή μέρα μου δίνει ζωή.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Ένα χαρτί και ένα μολύβι.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Λήδα /Λουλούδι: κάκτος γιατί συμπαθώ πολύ την αυτονομία του αφού δεν χρειάζεται πότισμα και τα αγκάθια του είναι η άμυνά του/ Γεύση: ζεστή σοκολάτα γιατί πραγματικά ποιος μπορεί να αντισταθεί σ’αυτήν και Μυρωδιά: βρεγμένο χώμα

Ένας κακός εφιάλτης;

Ότι βρίσκομαι σε ένα ασανσέρ που κατεβαίνει συνέχεια ανεξέλεγκτα και ξέρω ότι κάποια στιγμή θα συντριβεί ή ότι βρίσκομαι στη θέση του συνοδηγού σε ένα αυτοκίνητο ενώ δεν ξέρω οδήγηση το οποίο αρχίζει να κατρακυλά και δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το εμποδίσω.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Πάντα η γραφή είναι ο στόχος, στα προσεχή μου σχέδια η έκδοση μίας συλλογής διηγημάτων και ίσως και μίας ανθολόγησης ποιημάτων μου από παλαιότερες και εξαντλημένες πια ποιητικές μου συλλογές και από τις πιο πρόσφατες φυσικά.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): αρχή, τέλος, κερί, πιρουέτα και σιωπή.

Εν αρχή η σιωπή. Ύστερα ένα κερί φώτισε το σύμπαν μου και μού δόθηκε μολύβι και χαρτί. Έκανα μία πιρουέτα ως το φεγγάρι, στο μέτωπό μου κόλλησε ένα αστέρι και έγραψα. Έτσι έμαθα τη διαδρομή. Από την αρχή ως το τέλος η γραφή.

Σας ευχαριστώ.

Εγώ ευχαριστώ για τις τόσο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις.