Γράφει: Μαργαρίτα Αλευρίδη

Démenti, των Μαργαρίτας Αλευρίδη & Λεωνίδα Καραγεώργου
– Η ιστορία πίσω από το βιβλίο

Η συγγραφή είναι μια διαδικασία βαθιά εσωτερική. Πρόκειται για ένα ταξίδι του εαυτού μέσα στον δικό του χώρο και χρόνο. Λόγω αυτού, η σύμπραξη με έναν άλλον συγγραφέα αποτελεί μια από τις πιο ενδιαφέρουσες προκλήσεις.

Η ιδέα για τη δική μας γεννήθηκε ακριβώς επειδή θελήσαμε να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας σε αυτό το πολύ ιδιαίτερο εγχείρημα, το οποίο απαιτεί κυρίως άψογο συντονισμό. Βάλαμε τον πήχη ψηλά, ξεκαθαρίζοντας εξαρχής πως ο στόχος μας δεν ήταν η απλή συρραφή δύο ξεχωριστών κειμένων. Δε θέλαμε δηλαδή παράθεση παγιωμένων θέσεων και αντιλήψεων μέσα από συνθήκες συμμετρίας. Θέλαμε κάτι ζωντανό, κάτι ρευστό, κάτι που θα άλλαζε διαρκώς δυναμική. Θέλαμε σύγκρουση για να βρούμε καινούργιες ισορροπίες.

Για να καταφέρουμε κάτι τέτοιο, εκτός όλων των άλλων, έπρεπε να προκύψουν κείμενα ελεύθερα έμφυλης ταυτότητας. Γι’ αυτό, περίπου στα μισά, αποφασίσαμε να γράψουμε σε κόντρα ρόλους. Αυτή ήταν ομολογουμένως η πιο ηλεκτρική στιγμή ολόκληρης της διαδικασίας συγγραφής του démenti. Όχι γιατί γράψαμε «φορώντας» το αντίθετο φύλο – αυτό άλλωστε το είχαμε κάνει ξανά στο παρελθόν, ο καθένας μας ξεχωριστά –, αλλά γιατί αποπειραθήκαμε να ψηλαφίσουμε εκ νέου την ταυτότητά μας και όσα συνδέονται με αυτήν, μέσα από ένα διάλογο που είχε όμως ξεκινήσει από τελείως διαφορετική βάση. Στην πορεία του εγχειρήματος συνειδητοποιήσαμε πως με αυτό τον τρόπο η γραφή μας έγινε πιο οξυδερκής, πιο εναργής, πιο αιχμηρή και, ως εκ τούτου, πιο ειλικρινής. Όταν ολοκληρώθηκε το κείμενο, επιστρέψαμε στους αρχικούς μας ρόλους και το γράψαμε ξανά από την αρχή.

Η ιστορία του démenti είναι μια ιστορία του τι θα γινόταν αν. Ελπίζοντας πως εμείς οι ίδιοι έχουμε προ πολλού κηρύξει ανακωχή με τα «τι θα γινόταν αν…» της δικής μας πορείας, στήσαμε την πλοκή εκ του ασφαλούς, με την πρόθεση όμως να βουτήξουμε στα βαθιά και να κολυμπήσουμε με τη δυναμική των ηρώων μας. Επινοήσαμε ήρωες ανθρώπινους, με κανονικές διαστάσεις και πολλά τρωτά σημεία, οι οποίοι, όπως όλοι μας άλλωστε, διαμορφώθηκαν μέσα από τις επιλογές τους. Τους δώσαμε φωνή, και διεκδικήσαμε μαζί τους μια κουβέντα επί ίσοις όροις. Πέτρος - Δανάη, Μαργαρίτα - Γιάννης. Ακολουθήσαμε τους δύο πρώτους και κινηματογραφήσαμε τη διαδρομή τους από το 1967 έως σήμερα. Αφήσαμε ένα γράμμα σε μια θυρίδα για να το ανακαλύψουν οι δεύτεροι και να ξεκινήσουν παράλληλα τη δική τους διαδρομή.

Αθήνα - Παρίσι, τρεις χρονικές περίοδοι, μια αναδρομή που γίνεται ιστορία, μια ιστορία που εξελίσσεται αμφισβητώντας τη γραμμικότητα του χρόνου σε συνθήκες που κινούνται παράλληλα και δεν μπορούν ή δεν πρέπει να συναντηθούν ποτέ, ένας κύκλος που ανοίγει πάντα εκεί που κλείνει ένας άλλος, μια διαπραγμάτευση με τα κεκτημένα ή μη.

Τι θα γινόταν αν όλα έχουν συμβεί ή θα μπορούσαν να είχαν συμβεί και αλλιώς;

Επιλέξαμε να εστιάσουμε σε εκείνες τις στιγμές που οι ίδιοι μας οι ήρωες συνειδητοποίησαν πως η εκδοχή που τους είχε καθορίσει δεν ήταν τελικά εκείνη που έζησαν. Όταν ευχήθηκαν μια δεύτερη ευκαιρία, τους τη δώσαμε.

démenti σημαίνει διάψευση. «Η αλήθεια νομίζω, δεν έχει παρά ένα μόνο πρόσωπο: της βίαιης διάψευσης», γράφει ο George Bataill στον Νεκρό του (Εκδόσεις Άγρα, 1996/μετάφραση Αγγελική Πετρά), κι εμείς αναρωτηθήκαμε πολλές φορές κατά τη συγγραφή του démenti αν η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι συγγενείς έννοιες. Αναπτύξαμε το κείμενό μας γύρω από αυτό τον άξονα, ελπίζοντας ίσως πως ο διάλογος που επρόκειτο να ανοίξουμε με τον αναγνώστη θα οδηγούσε αμφότερους στη διαπίστωση πως αν όντως οι έννοιες αυτές είναι συγγενείς, τότε δεν μπορούν να ανήκουν με τον ίδιο τρόπο σε κανέναν.