Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Η Φωτεινή Στεφανίδη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1962 και ολοκλήρωσε σπουδές ζωγραφικής στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών το 1986. Από το 1988 έχει πραγματοποιήσει είκοσι πέντε ατομικές εκθέσεις ζωγραφικής, χαρακτικής και εικονογράφησης στην Ελλάδα και στη Γερμανία και έχει πάρει μέρος σε πολλές ομαδικές και διεθνείς εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Μέχρι σήμερα έχουν εκδοθεί πάνω από εκατό βιβλία για παιδιά και ενήλικες με σχεδιασμό και εικονογραφήσεις της, ενώ σε δέκα από αυτά υπογράφει και τα κείμενα. Από το 1995 ώς σήμερα έχει αποσπάσει είκοσι τρεις ελληνικές και διεθνείς διακρίσεις στους τομείς της χαρακτικής, της εικονογράφησης και πρόσφατα της συγγραφής. Ανάμεσά τους, τρία κρατικά βραβεία, βραβεία ΙΒΒΥ, διακρίσεις White Ravens, ΒΙΒ Μπρατισλάβας και Golden Pen Βελιγραδίου. Το 2023 ανέλαβε τη φιλοτέχνηση της αφίσας για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, η οποία εκπροσώπησε την Ελλάδα και κυκλοφόρησε σε όλο τον κόσμο.

Περισσότερα...

Χαρακτική, φωτογραφία, ζωγραφική, εικονογράφηση, γράψιμο… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Πρώτη πρώτη και πιο ψηλά απ’ όλα, η ζωγραφική. Αυτή δίνει το βήμα στα υπόλοιπα. Οι πολύχρονες σπουδές που ακόμα συνεχίζονται, η παρατήρηση της φύσης, του φωτός, η μελέτη της σύνθεσης η έρευνα γύρω από τα υλικά, την ιστορία της τέχνης. Είναι ο πυρήνας.

Η εικονογράφηση ακολουθεί πολύ στενά τη ζωγραφική. Παίρνει όλα τα παραπάνω και τα εντάσσει στο αντικείμενο που λέγεται βιβλίο, αλλάζει τον τρόπο θέασης, αλλάζουν και σε μένα πολλά, εμφανίζονται προκύπτουν ιδέες, καινούργια πράγματα ολοένα που τροφοδοτούν και τη ζωγραφική.

Η χαρακτική πάλι με τη δική της γοητεία έχει τη χάρη του πολλαπλού έργου τέχνης που βγαίνει από τα χέρια μας χωρίς αναπαραγωγή, μόνο με τις μήτρες στο εργαστήριο, με δικά μας μελάνια και επιφάνειες εκτύπωσης. Όταν δε, εντάσσεται σε βιβλίο εντελώς χειροποίητο, μαγεία.

Η φωτογραφία με την αμεσότητά της, το τυχαίο, το απρόβλεπτο, την ατμόσφαιρα, το φως, δυνατός τρόπος έκφρασης που χρησιμοποιώ σε βιβλία που παραπέμπουν σε ντοκιμαντέρ.

Το γράψιμο το αγαπούσα από μικρή, κι αυτό με εικαστικό τρόπο το χειρίζομαι, είναι εικόνες τα γραπτά μου.
Όλα αυτά μαζί συνθέτουν την καθημερινότητά μου μαζί βέβαια με τα απαραίτητα της καθημερινότητας που είναι πάντα απαιτητικά, το γνωρίζουμε όλοι καλά.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Έχω πολλά στο σακούλι μου. Μεγάλωσα μέσα στη χούντα σ’ ένα αριστερό καλλιτεχνικό φτωχικό σπίτι μα τόσο πλούσιο μαζί… Αυτή είναι η ρίζα, μαζί με τις διηγήσεις των παππούδων, την κατάφορτη βιβλιοθήκη μας και τις λιγοστές εκδρομές μας που ήταν όμως με έναν ανεξήγητο τρόπο ποιητικές και παραμυθένιες. Και νομίζω συνεχίζουν έτσι, ακόμα κι αν πρόκειται για ένα μικρό περπάτημα στη γειτονιά.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Το πώς, τον τρόπο δηλαδή δεν τον γνωρίζω ούτε κι εγώ. Έρχεται απρόοπτα η ιδέα, ίσως με μικρό έναυσμα και ξετυλίγει κάθε φορά ζωγραφιές, λέξεις, εικόνες.

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Όπως σας είπα και παραπάνω, τα παιδικά μου χρόνια ήταν πλουσιότατα σε γεγονότα, συναισθήματα, τέχνη, κυρίως αγάπη. Απ’ αυτά κρατιέμαι ακόμα.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία- τραγούδι-φράση);

Το πρώτο που ήρθε τώρα: Είχα φυτέψει μια καρδιά (Θεοδωράκης, Γκάτσος).

Αγαπημένη εικόνα;

Κι αυτό άμεσο: Η αρπαγή της Περσεφόνης (τοιχογραφία) από τον τάφο της Βεργίνας στη Μακεδονία.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Χαμόγελο και ζεστή αγκαλιά.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Δε θα απαντήσω εδώ, αγαπώ ελάχιστα πράγματα και πάρα πολύ.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Άρτεμη, Γιασεμί, Θαλασσινά, Ανθισμένες νεραντζιές της Αθήνας.

Ένας κακός εφιάλτης;

Υπάρχει ποικιλία δυστυχώς. Τα αγχωτικά όνειρα, γενικά.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Δε βάζω ποτέ στόχους. Κάνω ξεκινήματα από αφορμές που έρχονται αναπάντεχα. Και είναι γεμάτα τα συρτάρια. Να, θα ήθελα να προχωρήσω με ένα συλλεκτικό ποιητικό βιβλίο που είναι σχεδόν έτοιμο.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): ήλιος, γραμμή, μύθος, ήχος και αστέρι.

Χωρίς να σηκώνεται διόλου το μολύβι απ’ το χαρτί, σε μια αχνή συνεχόμενη γραμμή βλέπω να παίρνουν σχήμα ο ήλιος η σελήνη κι ένα αστέρι. Προσχεδιάζει τον μύθο για τον θεό Ήλιο. Ακόμα καθαρός ο ήχος του μολυβιού που κρατούσε. Ο πατέρας μου.

Σας ευχαριστώ.

Κι εγώ σας ευχαριστώ!