Γράφει:

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ
Το όνειρο του Αντώνη Σαμιωτάκη ενός εραστή του Λόγου και της Τέχνης
της Όλγας Αχειμάστου

Καλαβρύτων 1, “Πειραματικό Μουσείο Λογοτεχνίας”, Αντώνης Σαμιωτάκης.

Ένα μικρούλι στενό, πλακόστρωτο γεμάτο πορτούλες από μικρές αυλίτσες με γύρισε γλυκά στα χρόνια της κόνας Μαρίας, της γιαγιάς μου, στο προσφυγικό στενό του σπιτιού της εδώ στην Αθήνα. Μακριά από την αγαπημένη της Σμύρνη που τη χώρεσε όλη στην καρδιά της, τόσο που χώρος δεν έμεινε να βάλει κανέναν άλλον πια. Κι έτσι πέθανε από καρδιά…

Αυτό το μικρό στενάκι, Καλαβρύτων, στην Κοκκινιά, ξεκίνησα χθες τ’ απογεματάκι να το περπατώ ανάποδα και γέμισε η καρδιά μου νοσταλγία απ’ εκείνο τον παγωτατζή που ξεχνώ τ’ όνομά του, κι όμως σ’ αυτό το μικρό αμαξάκι του έκρυβε όλη την παιδική μου χαρά, η γλώσσα να βουτήξει στα πέρατα της καρδιακής μου αγάπης και να θυμίσει τι σημαίνει γλύκα. Μια γεύση που ποτέ ξανά δε γεύτηκα.

Κοκκινιά... Πάντα μου γέμιζε το συναίσθημα από τ' αγαπημένο μου χρώμα.
Κοκκινιά ! Μια μεγάλη γειτονιά που τ' όνομά της σε γεμίζει έρωτα κι αγάπη.
(Σαν παλιά ασπρόμαυρη ταινία, σαν την κάλπικη λίρα, που ακούς τον Δημήτρη Μυράτ να αφηγείται ενδιάμεσα στους ρόλους και στους διαλόγους)

Περπατώ όσο πιο σιγά μπορώ, αναπνέω όσο πιο αργά μπορώ για να προλάβω να χωρέσω τη γλύκα της ανάμνησης μου. 23… 17… να προς τα κάτω είναι το 1.
Το Ένα.
Η Αρχή…
Και εν αρχή ην ο Λόγος.
Τυχαία άραγε βρέθηκε;

Μια μικρή βουκαμβίλια έχει στριμωχτεί σ' ένα πυθαράκι και παρά το λίγο χώμα που έχει, κάνει τη χάρη στη φυτεύσασα κυρία της να την τέρπει με το καθάριο σπάνιο κόκκινο χρώμα της. Τιμώντας την Κοκκινιά.

Μια κλίβια, ένα φυτό με πορτοκαλί χωνάκια και μακρόστενα γυαλιστερά φύλλα που πεισματικά παραβγαίνουν στην ομορφιά με τη βουκαμβίλια με ξεδιαντροπιά ανεβαίνουν ψηλότερα κι απ το πυθαράκι κάνοντας αυτή την αναμέτρηση χωρίς τέλος.

Ομιλίες ακούγονται από τ' ανοιχτά παράθυρα και στήνω αυτί μήπως ακούσω τη γιαγιά μου, που ενώ ήθελα αγκαλιά μ’ ένα γλυκό συκαλάκι μου αντάλλασσε την αγάπη της.

Ένας σαραντάρης έχει λύσει το μηχανάκι του και το παρατηρεί πριν το επισκευάσει. Θέλω να ρωτήσω, πού είναι ο αριθμός ένα, λες κι είναι καμιά σοφία ότι είναι παρακάτω και συνειδητοποιώ ότι αυτή μου η προτροπή, είναι η εσωτερική μου παρόρμηση να «τσιμπήσω» τον εαυτό μου για να δω ότι είναι αλήθεια, αυτός ο γλυκός δρομάκος κι όχι κομμάτι της παιδικής μου φαντασίας.

Θυμάμαι, ασυναίσθητα, τη φίλη μου την Άννα και καταλαβαίνω από πού έρχεται όλη αυτή η γλύκα της γραφής της… απ' τις αυλές που μεγάλωσε, απ’ τα λουλούδια που μύρισε, απ’ τις αγάπες που αντίκρισε, απ’ τα χωνάκια που έκλεισε στην καρδιά της και τους βασιλικούς που ανάδεψε με τα δάχτυλά της. Και κάπου εκεί αναγνώρισε και την αγάπη που γεμίζει τη δική μου καρδιά.

Να, νάτο, φαντάζει στην άκρη του δρόμου σαν παλατάκι τ’ όμορφο διώροφο. Αυτό, που όμοιά του πια είναι λίγα. Πόσο μισώ τους αδαείς που γκρέμισαν αυτά τα υπέροχα σπίτια για να βάλουν στη θέση τους αυτά τα άκομψα οικοδομήματα, που τρώνε πολύ ψυχή και καρδιά για να γεμίσουν με αγάπη όχι όπως αυτά τα παλιά που ήταν ποτισμένα μ’ αυτήν.

Κοντοστέκομαι.

Τα μάτια μου σχεδόν υγραίνονται. Θυμάμαι το διώροφο της κυρ Αθηνάς, κοντά στο σπίτι της γιαγιάς. Που ανέβαινες στα σκαλάκια μια ξύλινη διπλή τζαμόπορτα, μεγάλη σπαστή, σα να ξεκινούσε το σπίτι από κει παρότι η σιδερένια μεγάλη πόρτα –πιο έξω στο δρόμο- άνοιγε με μηχανισμό παρακαλώ για να σε αφήσει ν’ ανέβεις τα μαρμάρινα σκαλιά και να βρεθείς εδώ.

Άνοιγε αυτή η διπλή τζαμόπορτα κι ένα –στα μάτια μου- τεράστιο τετράγωνο τραπέζι απλωνόταν μπροστά σου σκεπασμένο μ’ ένα νάιλον.

Κι όταν σηκωνόταν το νάιλον… -Αχ Θέ μου τι να πρωτοδιαλέξεις; τι να πρωτοδείς; χιλιάδες πραματάκια τυλιγμένα με όλων των χρωμάτων τα χρυσόχαρτα. Η αδελφή μου με κράταγε απ' το χέρι, της είχαν φορτώσει το μικρό να το πάει για «παρηγοριά» κι εγώ πάντα έπαιρνα αυγουλάκια. Γιατί μέσα έκρυβαν το δαχτυλίδι με την μπλε πέτρα. ‘Ένα δαχτυλιδάκι που φάνταζε στα μικρά μου δαχτυλάκια, σαν ο τέλειος αρραβώνας. Αυτός που θα παντρευόμουν τον πραγματικό μου εαυτό μέσα από έναν πρίγκηπα.

Αυτή η διάθεση με κατέλαβε κι είχα φτάσει στη λίγο ανοιγμένη πορτούλα. Βλέπω απέξω…

ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ

Ανοίγω με προσοχή την πόρτα –αυτήν την παλιά αλλά εύμορφη πόρτα– και τι άλλο θα μπορούσα ν’ αντικρύσω παρά αυτά τα όμορφα σκαλιά που το ανέβασμά τους με οδηγούσε πάντα στα ζαχαρωτά αυγουλάκια. Πανέμορφη γυριστή ξύλινη σκάλα και από την πόρτα γεμάτοι οι τοίχοι της με όμορφες ζωγραφιές.

Μια όμορφη, σοφή, προστατευτική, τεράστια γλαύκα στεκόταν εκεί Κυρά του Μουσείου. Και μέσα ο κύριος της, ο κριτικός, λογοτέχνης, ποιητής, μουσικός –γιατί η φωνή του τρεμοπαίζει με νότες- και γεμάτος Αγάπη γιατί εκείνος κει το ανάστησε αυτό το Μουσείο. Και το διατηρεί και γράφει και ταξινομεί κάθε βιβλιάκι του, κάθε κομματάκι, κάθε προτομή, κάθε, κάθε… Και το βλέπεις αυτό από τη χαρά του να στο εξιστορήσει το Μουσείο.

Κάθε δωμάτιο μια θεματική ενότητα. Κάθε γωνιά μια αγάπη για τη Λογοτεχνία, Μουσική, Γραφή, Ποίηση.

Αλήθεια τέτοιο Μουσείο Λογοτεχνίας δεν υπάρχει πουθενά. Με τη λαχτάρα του αρχοντικού της κυρ' Αθηνάς, με τη λαχτάρα του ζαχαρωτού αυγού και τον αιώνιο αρραβώνα με την κυρά του Λόγου.

Κάθε συρταράκι που ανοίγει λες ξεβγαίνει μια χούφτα γιασεμιά που στολίζουν τα μαλλιά σου, πέφτουν στα μάτια σου χαρίζοντας το λευκό τους, κατεβαίνει στη μύτη σου λιγώνοντας σε με το άρωμά τους και καταλήγουν στην καρδιά σου γεμίζοντας την ψυχή με την ευγνωμοσύνη προς τον Πλάστη.

Πολλές απεικονίσεις σε αγαλματάκια, σε πρες παπιέ, σε σφραγιδούλες, σε κάρτες, σε ζωγραφική από Ανθρώπους, άντρες, γυναίκες, παιδιά, μ' ένα βιβλίο να διαβάζουν, θυμίζοντας ότι όταν το βιβλίο ήταν το παράθυρο στη γνώση τα μυαλά ήταν πιο ευφάνταστα, η καρδιά πιο γεμάτη από αγάπη, τα κορμιά πιο πρόθυμα να ερωτευτούν, τα πόδια σε εγρήγορση να τρέξουν στη δουλειά… τότε που μόνο τα θερινά σινεμά με τα χαλικάκια στο πάτωμα και τα νυχτολούλουδα στους πλαϊνούς τοίχους θύμιζαν ότι η αγάπη για τα ταξίδια γεννιέται στα μάτια… Τότε που το μαλλί της γριάς ήταν σχεδόν αρκετό. Τότε που η ματιά αγκάλιαζε τις γυναικείες καμπύλες. Τότε… που η τηλεόραση ήταν ανύπαρκτη.

Έξω, στο μικρό μπαλκονάκι με τις 4 γλαστρούλες, θαρρείς αναπνέεις την αύρα από τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνος… Γιατί το νεράκι που τα ποτίζει έχει εκτός από Υδρογόνο κι Οξυγόνο πολύ Αγάπη και Υπομονή να βλαστίσουν…

Εκεί στο γραφείο με τις πολλές διακρίσεις στον ένα τοίχο και τις προσωπογραφίες του Αντώνη Σαμιωτάκη στον άλλον, εκεί ήρθε το δώρο! Το “Αψέντι”!!! με προσωπική αφιέρωση. Ένα βιβλίο που μου θύμισε την κόνα Σμαράγδα απ’ το Συνοικισμό. Ένα άλλο μέρος μακριά απ’ την Κοκκινιά που μάζεψε κι αυτό Σμυρνιούς και Σμυρνιές.

Το κουτάκι με τις κάρτες από το υπέροχο Πειραματικό Μουσείο Λογοτεχνίας έρχονται στα χέρια μου. Δεν αντέχω και τις ανοίγω μόλις πήγα λίγο παρακάτω φεύγοντας έξω από ένα πιλοποιείο… Όμορφα πολλά καπέλλα.

Ανοίγω το κουτάκι και ξεχωρίζω:
Εωθινό
Πουλιά, άκου πουλιά.
Στάσου, μη λες.
Σσσσσς. Τώρα πετάμε.
Πετάμε.
Χέρια, κοίτα τα χέρια.
Σσσσσς. Τώρα σιωπάμε.
Σιωπάμε.
Φιλιά. Άκου φιλιά.
Νιώσε, μη λες.
Σσσσς. Τώρα αγαπάμε.
Αγαπάμε.
- Αντώνης Σαμιωτάκης, 20.12.2003

Για κείνο το λεπτό, αυτό με γέμισε… και μετά “Που Ζωγράφιζα” γραμμένα από το χέρι του, μόνο που μου λείπουν λίγο οι δασείες, οι περισπωμένες…

Πόσα να χωρέσει η ματιά σε λίγη ώρα…;;;
Δεν έχεις πάει; Αααα χάνεις βρε…
Θες να πάμε;;;
Γιατί εγώ θα ξαναπάω. Και αν γίνεται θα φέρω μαζί μου κόσμο.
Να δει να φχαριστηθεί…
Θέλεις να πάμε;;;

Με πολλά ευχαριστώ και Αγάπη γι αυτά που η ενθύμηση ζωντάνεψε.