Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Γιώργος Γκουντής (τα βιβλία του στην Πολιτεία, Facebook, Instagram, email) γεννήθηκε στην Αθήνα, όπου ζει και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δημόσια Εκπαίδευση. Σπούδασε Ιστορία και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στις μεταπτυχιακές του σπουδές ασχολήθηκε με την πολιτική ιστορία της Νεότερης Ελλάδας. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ Nεοελληνικής Iστορίας. Παράλληλα ασχολείται από το 2009 με τη δημιουργική γραφή διοργανώνοντας και διδάσκοντας σεμινάρια για εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Διηγήματά του έχουν δημοσιευθεί σε εφημερίδες και περιοδικά, ενώ έχει γράψει το μυθιστόρημα «Άτροπος» (Εκδόσεις Διήγηση, 2003) και με συνεργασία το μυθιστόρημα «Βα'» (Εκδόσεις Διήγηση, 2008).

Εκπαιδευτικός, δάσκαλος δημιουργικής γραφής, συγγραφέας. Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Νομίζω συνυπάρχουν. Συμπληρώνω φέτος 27 χρόνια στις αίθουσες. Η δημιουργική γραφή και το γράψιμο ήρθαν αργότερα στη ζωή μου. Ωστόσο, στην εκπαιδευτική διαδικασία μπορείς να χρησιμοποιήσεις τις δυνατότητες της δημιουργικής γραφής και να αναδείξεις ακόμα και το ταλέντο κάποιων παιδιών. Από την άλλη, η εναλλαγή των γενεών, η διαφορετική νοοτροπία, οι εμπειρίες και τα «θέλω» των νέων αποτελούν κάποιες φορές εφαλτήριο δημιουργικής σκέψης και συγγραφής.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιος είναι το δικό σας «φορτίο»;

Τα παιδικά καλοκαίρια σε κάποιο ορεινό χωριό του νομού Τρικάλων, την ιδιαίτερη πατρίδα μου. Οι αφηγήσεις των γέρων στο καφενείο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται δίπλα στον παππού μου, πίνοντας δήθεν αδιάφορα μια γκαζόζα, αλλά με τις κεραίες της ακοής σηκωμένες, αφού όλα φάνταζαν τόσο εξωπραγματικά. Το διάβασμα μπήκε στη ζωή μου κάπου στα δεκατέσσερα - είχα την ευτυχία να υπάρχει μια μεγαλύτερη βιβλιοφάγος αδερφή – και μέχρι το τέλος του Λυκείου είχαν περάσει από τα χέρια μου, οι πιο αξιόλογοι Έλληνες κλασικοί.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Νομίζω δεν υπάρχει συγγραφή χωρίς διάβασμα. Ένας άνθρωπος που μεταφέρει πράγματα στο χαρτί είναι αναγκαίο να διαβάζει πολλά και διαφορετικά λογοτεχνικά είδη. Όλοι κάποια στιγμή γινόμαστε «κλέφτες» ιδεών, αλλά μετά εμφανίζεται το προσωπικό στοιχείο, η ιδιαίτερη πινελιά του καθενός, η διαφορετικότητα των εμπειριών. Όπως είπε και ο Μ. Καραγάτσης «σημασία δεν έχει τι γράφεις, αλλά πώς το γράφεις».

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Μεγαλώνουμε με ένα συγκεκριμένο τρόπο, αποκύημα της «ιδιοσυγκρασίας» μιας οικογένειας, που στην ελληνική πραγματικότητα πολλές φορές στέκεται εμπόδιο στο κόψιμο του ομφάλιου λώρου. Ο πρόωρος θάνατος του πατέρα μου και η συνύπαρξη με δύο γυναίκες – μάνα, αδερφή – σίγουρα επηρέασαν τον τρόπο σκέψης, αλλά από την άλλη μου δόθηκε η δυνατότητα μιας σχετικής ελευθερίας, μια απότομη ενηλικίωση κατά κάποιο τρόπο, με ό,τι θετικό ή αρνητικό συνεπάγεται αυτό.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

• Ιστορία: Η εξιστόρηση των τεκταινόμενων της ημέρας από το στόμα του γιου μου.
• Τραγούδι: Cripple and the Starfish – Antony and the Johnsons.
• Φράση: «Έχεις δίκιο και γω την ησυχία μου».

Αγαπημένη εικόνα;

Ο κόλπος του Torre Faro, ένα μικρό ψαροχώρι, λίγο έξω από τη Messina στη Σικελία.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Το περπάτημα. Λατρεύω να τριγυρίζω στις γειτονιές αργά το βράδυ.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Το έχω στερηθεί ήδη. Την οδήγηση μοτοσυκλέτας.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

• Όνομα: Δημήτρης, το όνομα του πατέρα και του γιου μου.
• Λουλούδι: Bleeding heart, ελπίζω να δω κάποτε από κοντά.
• Γεύση: Με συγκινεί ιδιαίτερα μια αυθεντική καρμπονάρα.
• Μυρωδιά: Το άρωμα των μαλλιών μιας γυναίκας, με το παράξενο όνομα Φαίδρα, πριν πολλά χρόνια στη Σύρο.

Ένας κακός εφιάλτης;

Η αναμονή σ’ ένα δωμάτιο νοσοκομείου, πριν από ένα σοβαρό χειρουργείο. Οι αγωνιακοί χτύποι της καρδιάς, τη στιγμή που σε μεταφέρουν με το φορείο και η είσοδος στην ψυχρή αίθουσα με τα στρογγυλά φώτα πάνω από το κεφάλι σου.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Ελπίζω ή τουλάχιστον προσπαθώ να ελπίζω πως ζω την κάθε μέρα, με ό,τι μού φέρνει μπροστά η ζωή. Ο άνθρωπος όσο μεγαλώνει μαθαίνει να υπολογίζει διαφορετικά τα απλά, να εκλογικεύει τα σύνθετα και να απορρίπτει τα πολύπλοκα. Αποφεύγω τους στόχους, προτιμώ να «φτάνω» υγιής και ευτυχισμένος στο τέλος της κάθε μέρας.

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (θα προτιμούσα αυτοβιογραφικό): μοίρα, κάμπος, νερό, φτερό και άβυσσος.

Στάθηκα για λίγο μπροστά από την άβυσσο του κάμπου. Ούτε και φέτος έβρεξε. Η μοίρα των πουλιών να κατεβαίνουν την κοιλάδα αναζητώντας πόσιμο νερό. Ξεραμένα κομμάτια γης. Χώμα, πέτρες και άνεμος. Αυτός ο άνεμος που χαϊδεύει το πρόσωπο και το κορμί σαν φτερό.

Σας ευχαριστώ.