Γράφει: Δημήτρης Σακισλίδης

Ο Αύγουστος Κορτώ, κατά κόσμον Πέτρος Χατζόπουλος, γεννήθηκε το 1979 στη Θεσσαλονίκη. Έχει εκδώσει διηγήματα, μυθιστορήματα, ποιήματα, νουβέλες, κριτικές και βιβλία για παιδιά.

Από τις Εκδόσεις Πατάκη κυκλοφορούν τα μυθιστορήματά του Το βιβλίο της Κατερίνας (2013), Επειδή είναι η καρδιά μου (2014), Μικρό χρονικό τρέλας (2016), Ρένα (2017), Σκυλίσια ψυχή (2018), Το μυστικό του Λεονάρντο (2019), Δέσποινα (2020), Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου (2021), Μισό παιδί (2021), Η άλλη Κατερίνα (2022), Η μικρή λέξη αγάπη (2022), Τζέρι (2023), Τσιτσιμπού, η μάγισσα της πίστας (2023)• τα ευθυμογραφήματα Έρως ανίκατε μάσαν (2015), Νεοελληνική μυθολογία (2016), Ο άνθρωπος που έτρωγε πολλά (2016), Φωτιά στα Σαββατόπαχα (2018)• η μαρτυρία Η καλύτερη χειρότερη μέρα της ζωής σου. Κουβέντες για το φως μες στο σκοτάδι της κατάθλιψης (2020).

Όλα τα Βιβλία του Αύγουστου Κορτώ.

Επίσης, έχει γράψει βιβλία για παιδιά: Η εξαφάνιση της Ντόροθυ Σνοτ (2003), που απέσπασε το Κρατικό Βραβείο παιδικής λογοτεχνίας, καθώς και το Βραβείο Κύκλου του Ελληνικού Παιδικού βιβλίου, Ο στοιχειωμένος πύργος της Ούρσουλα ντε Φλαφ (2005), Η μαμά δε θέλει να μου πάρει ζωάκι (2005), Έγκλημα στο Τούνδρα εξπρές (2011), Δεν ξανακάνω μπάνιο ποτέ! (2013), Το καταραμένο περιδέραιο της Νιαουφερτίτης (2016), Κορνήλιος Κρικ, σκίουρος ντετέκτιβ (2016) και Το ουφάκι (2017).

Αρχικά επιτρέψτε μου να σας συγχαρώ για την εκπληκτική σας παρουσίαση στο Καφέ Εν Έργω στις Σέρρες. Παρά το γεγονός πως δεν είχατε μπροστά σας την παραμικρή σημείωση, δε χάσατε δευτερόλεπτο τον ειρμό της σκέψης σας- κρατώντας παράλληλα τεταμένη την προσοχή μας. Την είχατε από τα πρώτα σας βήματα αυτή την ξεχωριστή ικανότητα;

Σας ευχαριστώ για τα γλυκά σας λόγια. Ήμουν από μικρός πολυλογάς, οπότε υποθέτω πως οι δημόσιοι μονόλογοι προέκυψαν φυσικά. Απ’ την άλλη, έπειτα από τόσα χρόνια στην πολυθρόνα του αναλυόμενου και ψυχοθεραπευόμενου, έχω μάθει να ανοίγω την καρδιά μου σχεδόν αντανακλαστικά, χωρίς ενδοιασμούς κι αναστολές. Κι είναι και λύτρωση – γιατί το γράψιμο είναι τρομερά μοναχική δουλειά, κι είναι κάθε φορά αφάνταστη χαρά να μπορώ να μιλάω στους αναγνώστες μου διά ζώσης, να τους ακούω, να κουβεντιάζω μαζί τους.

«Το πράσινο αστέρι» είναι ένας ύμνος στη φιλία, την αγάπη, τη φύση και ταυτόχρονα καταφέρατε να προσεγγίσετε την έννοια του θανάτου από μια τρυφερή και αγνή σκοπιά με όμορφες γλυκές δόσεις χιούμορ. Γιατί πιστεύετε πως ο περισσότερος κόσμος δεν είναι συμφιλιωμένος με την έννοια του θανάτου; Θάνατος για εσάς είναι μόνο η φυσική απώλεια;

Η συναίσθηση της θνητότητας είναι η αρχή της μεταφυσικής αγωνίας – και της σχέσης με την έννοια της ψυχής. Έχοντας βιώσει άγριο πένθος σε νεαρή ηλικία, έμαθα ότι ο θάνατος, ακόμα κι αν είναι το βιολογικό μας τέλος, δεν μπορεί να αφανίσει ολοκληρωτικά τα αγαπημένα πρόσωπα. Και στο Πράσινο αστέρι εξερευνώ την πεποίθηση ότι εκείνοι που λατρέψαμε, και χάσαμε, ζουν όχι μονάχα εντός μας, αλλά κι ως εξωτερικές οντότητες – κι όχι κατ’ ανάγκην με τον τρόπο που διδάσκουν οι θρησκείες, αλλά ως ενέργεια, που, σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, ποτέ δεν δημιουργείται και ποτέ δεν καταστρέφεται: μόνο αλλάζει.

Συνοδοιπόροι της μικρής Μοκοσάντα στο ταξίδι της προς το πέρασμα των κόσμων ήταν το λυκάκι, ο γύπας και το φίδι. Τρία πλάσματα της φύσης που προξενούν τον φόβο στους ανθρώπους. Υπάρχει συμβολισμός ως προς τον φόβο των ανθρώπων για τη μετάβαση στην αιωνιότητα ή έτσι θέλατε να δώσετε και την ευαίσθητη πλευρά αυτών των πλασμάτων κόντρα στα στερεότυπα;

Το συγκεκριμένο βιβλίο εξακολουθεί να είναι ελαφρώς ανεξιχνίαστο και για μένα τον ίδιο, αλλά νομίζω πως οι φίλοι και συνοδοιπόροι της Μοκοσάντα – που όπως πολύ σωστά παρατηρήσατε, θεωρούνται ζώα εχθρικά για τον άνθρωπο (με το χέρι στην καρδιά, μέχρι την ερώτησή σας, δεν το είχα αντιληφθεί) – έχουν σκοπό να τη συμφιλιώσουν με την προοπτική της ύπαρξης ως ακατάστρεπτης έννοιας. Με κάποιο τρόπο, όλοι τους περιέχουν τον θάνατο, κι ωστόσο έχουν διατηρήσει τη γλυκύτητα της ζωής.

Προσωπικά, αν ήταν να επιλέξω κάποιον χαρακτήρα του βιβλίου, θα ταυτιζόμουν περισσότερο με τον Ίκο-Ίκο το λυκάκι. Εσείς θα μπορούσατε να συνδεθείτε περισσότερο με κάποιον συγκεκριμένο ήρωα;

Είμαι μάλλον πιο κοντά στον μελαγχολικό – καταθλιπτικό – Λίτολο, που αρνείται να τραφεί, για να αποφεύγει τον πόνο των ετοιμοθάνατων θηραμάτων. Δε χρειάζεται καν ιδιαίτερη ανάλυση: στις περιόδους της κλινικής κατάθλιψης, είμαι από εκείνους τους ασθενείς που σταματάνε να τρώνε.

Εσωτερικά «Το πράσινο αστέρι» είναι ντυμένο με περίπου 15 δικά σας σκίτσα συν το εξώφυλλο. Εικόνες που αποπνέουν αυθεντικότητα και αγνότητα. Είναι η πρώτη φορά που προχωρήσατε σε δική σας εικονογράφηση;

Επειδή δεν ήθελα να αποχωριστώ το συγκεκριμένο βιβλίο, και καθώς είχα ήδη φτιάξει το εξώφυλλο, αποφάσισα να το εικονογραφήσω κιόλας – έχοντας πλήρη συναίσθηση της αδυναμίας μου στη ζωγραφική. Είναι ένα ακόμα στοιχείο που τονίζει το κεντρικό θέμα του Αστεριού: ότι, πάνω απ’ όλα, είναι ένα βιβλίο για την αθωότητα.

Πόλεμος, πείνα και παράδοση, λέξεις που επιλέχθηκαν ως οι πιο αποκρουστικές από τους κύριους χαρακτήρες του βιβλίου. Για σας ποια είναι η πιο απωθητική λέξη και γιατί;

Κι οι τρεις λέξεις μου προξενούν φρίκη, και με κάποιον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους. Αλλά καθώς υπήρξα τυχερός, και δεν έζησα ούτε πόλεμο, ούτε πείνα, πολέμησα με λύσσα την τυραννική δύναμη της παράδοσης, που σχεδόν πάντα είναι συνώνυμη της οπισθοδρόμησης, της συλλογικής καταδυνάστευσης, των καταναγκασμών που οδηγούν στη δυστυχία.

Το ρουρουμάβα ήταν ένα γενναιόδωρο δέντρο που ενώ προσέφερε τα μέγιστα στους ανθρώπους, απειλήθηκε με εξαφάνιση. Παράλληλα, το Μοκόσο τιμωρήθηκε από τους Θεούς με αμμοθύελλα και σβήστηκε από τον χάρτη. Πιστεύετε πως θα έρθει η ώρα που η φύση «θα μιλήσει» για όσα δεινά υπομένει από τους ανθρώπους;

Για άλλη μια φορά, με εκπλήσσετε με τη διεισδυτικότητα της ανάγνωσής σας. Ως τώρα δεν το είχα σκεφτεί, αλλά έχετε απόλυτο δίκιο: το μαγικό δέντρο κι η θύελλα είναι όντως όψεις ενός κόσμου απέραντης ομορφιάς, που καταστρέφεται ανελέητα και συστηματικά απ’ τον άνθρωπο.

Σας ευχαριστώ θερμά!

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Η µικρή Μοκοσάντα φεύγει απ’ το χωριό της λίγο πριν ξεσπάσει εµφύλιος. Οδηγός της το πράσινο αστέρι, όπου ζουν, παντοτινά ευτυχισµένες, οι ψυχές των καλών ανθρώπων.

Στο ταξίδι της συναντά ζώα που γίνονται φίλοι της, κι όλοι µαζί αναζητούν την Αλτάντα, το πέρασµα των κόσµων, γιατί η Μοκοσάντα ονειρεύεται να ξαναδεί τον πατέρα της, που έχασε µικρή, κι ίσως ακόµα και τη µάνα της, γιατί δεν ξέρει τι απόγινε όταν ο πόλεµος κατάπιε το Μοκόσο.

Ο Ίκο-Ίκο, το πεινασµένο, φοβισµένο λυκάκι. Ο Λίτολο, ο µελαγχολικός γύπας. Η Ζουζούτα, το µικρό βασανισµένο φίδι. Κι εσείς, οι αναγνώστες της περιπλάνησής τους, κάτω απ’ τη λάµψη του πράσινου αστεριού.

Ένα µυθιστόρηµα για τη φιλία και την αγάπη. Μια περιπέτεια για τον άλλο κόσµο, που ζει µέσα µας. Μια ιστορία σαν παραµύθι, για παιδικές ψυχές – σ’ ό,τι σώµα κι αν κατοικούν.