Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Ο Δομήνικος Κοντολέων γεννήθηκε στην Αθήνα. Έχει εργαστεί ως δημοσιογράφος στον έντυπο Τύπο. Δούλεψε επίσης στην Ελληνική Εθνική Επιτροπή της UNICEF (Τομέας Επικοινωνίας). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής και θεατρικής γραφής και είναι μέλος της θεατρικής ομάδας «Acting How?».

Έχει γράψει 4 βιβλία, με θέμα την ιστορία των Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, ΑΕΚ (2007-Εκδόσεις Παπαδόπουλος) και της Εθνικής Ομάδας (2008-Εκδόσεις Παπαδόπουλος).

Στο προσωπικό του blog, διατίθενται ελεύθερα προς ανάγνωση τα 6 θεατρικά έργα, που μέχρι σήμερα έχει δημιουργήσει.

Δημοσιογράφος, ηθοποιός, θεατρικός συγγραφέας, εμψυχωτής θεατρικής και δημιουργικής γραφής.… Ποιος από όλους αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Πολλοί ρόλοι στ' αλήθεια! Δε θα μπορούσα όμως σε καμιά περίπτωση να πω πως κάποιος επισκιάζει τους άλλους. Αντίθετα, νομίζω πως ο ένας συμπληρώνει ιδανικά τον άλλον!

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο! Και σίγουρα «κουβαλάω» κι εγώ το δικό μου φορτίο… Είτε μιλάμε για βιβλία που με σημάδεψαν, είτε και για κάθε άλλο είδος τέχνης (κινηματογράφος, θέατρο, ζωγραφική κ.α.). Και φυσικά δεν ξεχνώ και τα δικά μου προσωπικά βιώματα, που πολλές φορές αποτελούν κομβική πηγή έμπνευσης. Και το καλό με αυτά τα τελευταία, είναι πως δε σταματούν ποτέ να μου γεννούν εμπνεύσεις!

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη σας;

Αν κάτι «τσιγκλήσει» το μυαλό μου, απ’ οπουδήποτε κι αν αυτό προέρχεται (ακόμα και μέσα από θέματα της επικαιρότητας), δε διστάζω να δουλέψω την εκάστοτε ιδέα, θέλοντας να ανιχνεύσω το πως θα μπορούσε να αξιοποιηθεί μέσα σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο. Και αν δω ότι λειτουργεί, προχωράω. Πολλές φορές μάλιστα, μπορεί να ξεκινήσω από κάποια συγκεκριμένη αφετηρία και στην πορεία οι ήρωες να με οδηγήσουν εντελώς αλλού… Αν μη τι άλλο είναι πολύ όμορφο όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο! Αρκεί να μη χάσεις το μπούσουλα φυσικά! Το μόνο σίγουρο πάντως είναι πως δε θα μπορούσα ποτέ να γράψω κάτι που θα πήγαινε κόντρα στα πιστεύω και τις πεποιθήσεις μου…

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο έπαιξε ή διαδραματίζει;

Έχω τη σπάνια τύχη να έχω μεγαλώσει και να ζω, μέσα σε μια οικογένεια συγγραφέων (μπαμπάς, μαμά, αδελφή)! Οπότε δε θα ήταν δυνατό να μην επηρεαστώ… Ακούω πολύ προσεκτικά τα όσα μου λένε, ή με συμβουλεύουν, χωρίς όμως αυτό να καθορίζει τη συγγραφική μου προσωπικότητα. Πέρα όμως από το οικογενειακό περιβάλλον, επιρροή υπάρχει ακόμα και από τους φίλους, ή και την κοπέλα μου, που μπορεί χωρίς εκείνη τη στιγμή να το καταλάβουν, να μου δώσουν με κάτι που θα πουν, την ιδέα για το επόμενό μου έργο! Επιπλέον, έχοντας την ευλογία να έχω συνεργαστεί με πολύ αξιόλογους ανθρώπους του χώρου (σε εργαστήρια θεατρικής και δημιουργικής γραφής), θα ήταν ψέμα να μην παραδεχθώ πως με βοήθησαν τα μέγιστα στα πρώτα στάδια της διαμόρφωσης του δικού μου προσωπικού συγγραφικού στυλ. Το οποίο βέβαια στη συνέχεια εξέλιξα -και συνεχίζω ακόμη να το εξελίσσω, η δουλειά δε σταματά ποτέ- αλλά όταν η μαγιά είναι καλή…

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Ιστορία: «Το αηδόνι και το τριαντάφυλλο», του Όσκαρ Ουάιλντ, Τραγούδι: «Light of the seven», του Ramin Djawadi (από το «Game of Thrones»), Φράση: «The rest is silence» («Τα υπόλοιπα, είναι σιωπή»), τα τελευταία λόγια του Άμλετ, πριν ξεψυχήσει.

Αγαπημένη εικόνα;

Ο πίνακας «Ο Δαβίδ με το κεφάλι του Γολιάθ» (1610), του Καραβάτζο.

Αν δεν αναπνέατε με οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Ο κινηματογράφος!

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ τι θα ήταν αυτό;

Αν και δε θα μπορούσα να στερηθώ κάτι που αγαπώ πολύ, θα απαντήσω η μουσική…

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Όνομα: Μάξιμος, Λουλούδι: Κρίνο (μεταφυσικό, αν σκεφτείτε πως την κοπέλα μου τη λένε Κρινιώ!!), Μυρωδιά: Η μυρωδιά του χώματος μετά τη βροχή.

Ένας κακός εφιάλτης;

Ο θάνατος…

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Να συνεχίσω να εξελίσσομαι σε όλα τα επίπεδα…

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις, αυτοβιογραφικό ή μη: υποκριτής, ομάδα, μύθος, όνειρο και δρόμος.

Η ομάδα ήταν έτοιμη ν’ αγγίξει το μύθο. Να ανακαλύψει τι ακριβώς κρυβόταν στο τέλος του δρόμου. Μήπως όμως όλα ήταν ένα όνειρο; Μια διεστραμμένη μηχανορραφία ενός υποκριτή; Σύντομα θα το μάθαιναν. Και οι ζωές τους θα άλλαζαν με τρόπο δραματικό. Για πάντα…

Σας ευχαριστώ.