Γράφει: Διονύσης Λεϊμονής

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα. Γράφτηκα στο Δημοτικό Σχολείο της γειτονιάς μου, των Αμπελοκήπων. Έπαιζα στους δρόμους με τους συμμαθητές, τα γειτονόπουλα, τις δύο αδελφές μου… Τελείωσα το Γυμνάσιο και το Λύκειο στο Μαράσλειο. Κι εκεί έμαθα να παίζω περισσότερα παιχνίδια. Ενηλικίωσης τα λένε, αν θυμάμαι καλά.

Συνέχισα με σπουδές στα Παιδαγωγικά και επέστρεψα στο σχολείο, που μου άρεσε πολύ. Έγινα, λέει, δασκάλα! Εγώ όμως ήθελα μόνο να παίζω με τα παιδιά και να είμαι συμμαθήτριά τους, επειδή είχα πάρα πολλές απορίες… Κατόρθωσα, λοιπόν, να γίνει το δικό μου! Κάθε πρωί μεταμορφώνομαι σε δασκάλα και το απόγευμα σε μαθήτρια! Χαίρομαι πολύ να παίζω με τ’ άλλα παιδιά και να πειραματιζόμαστε διαρκώς με νέα παιχνίδια.

Σπούδασα Ιστορία και Αρχαιολογία, γιατί πάντα με διασκέδαζαν τα ταξίδια στον χώρο και τον χρόνο. Τελείωσα τη Μετεκπαίδευση των Δασκάλων στο Μαράσλειο και ύστερα ένα Μεταπτυχιακό στη Λογοτεχνία, για να απολαμβάνω ακόμη περισσότερο τις ωραίες ιστορίες.

Όταν είμαι μόνη μου, παίζω με τις ιδέες, τις εικόνες, τις σκέψεις, τις λέξεις και γράφω δικά μου ποιήματα. Έτσι παραμένω παιδί και προσπαθώ να συμφιλιωθώ με το άλλο παιδί, τον χρόνο, που παίζει τους πεσσούς ασταμάτητα …

Περισσότερα... [1] [2]

Εκπαιδευτικός (δασκάλα), Ιστορικός, αρθρογράφος σε παιδαγωγικά περιοδικά, ποιήτρια… Ποιος από  αυτούς τους «ρόλους» μπορεί να επισκιάζει τους άλλους ή συνυπάρχουν αρμονικά;

Όλοι οι παραπάνω επιμέρους «ρόλοι» συνυπάρχουν αρμονικά και συμπληρώνουν ο ένας τον άλλον, διότι ο κεντρικός ρόλος από τον οποίο εκπορεύονται, είναι αυτός της μαθητείας που τον  απολαμβάνω ιδιαίτερα σαν ένα είδος παιχνιδιού. Χαίρομαι πολύ όταν καταπιάνομαι με όλες αυτές τις «τέχνες», δηλαδή τη διδασκαλία, την ιστορία, την αρθρογραφία, την ποίηση. Αυτές με ενδιαφέρουν και με κάνουν να δημιουργώ.

Κουβαλάμε τις αφηγήσεις και τις αναγνώσεις μας… Ποιο είναι το δικό σας «φορτίο»;

Στη δική μου περίπτωση ταιριάζει το ρηθέν από τον Μ. Αλέξανδρο «Στους γονείς μου χρωστώ το Ζην και στους δασκάλους μου το Ευ Ζην», αφού οι δάσκαλοι που αγαπούσα με παρώθησαν προς τη φιλαναγνωσία. Οι γονείς μου χαίρονταν που διάβαζα και μου αγόραζαν αδιαμαρτύρητα όλα τα βιβλία που ζητούσα. Στο Δημοτικό ο κ. Κωνσταντίνος  Τσάτσος με έφερε σε επαφή με την ξένη, κυρίως, κλασική λογοτεχνία για παιδιά και μου έμαθε να ταξιδεύω σε πολλούς κόσμους με τον Ιούλιο Βερν και άλλους συγγραφείς. Η φιλόλογός μου στην Α' Γυμνασίου στο Μαράσλειο, κ. Κατερίνα Αγγέλη, μου μίλησε για τον Ν. Καζαντζάκη και τα βιβλία του. Στο Λύκειο διάβασα Ψυχολογία: Φρόυντ, Γιουνγκ, Άντλερ και Βίλχελμ Ράιχ. Στη Γ' Λυκείου ο ιστορικός κ. Κώστας Τοπούζης με μύησε στην Ιστορία και με παρότρυνε να διαβάσω Ράνσιμαν, Φίνλεϋ, Σβορώνο, Κορδάτο. Μαζί με τη φιλόλογό μου, κ. Σία Τζίφα,  ήταν εκείνοι που άνοιξαν τα μάτια της ψυχής μου στης ποίησης τη μαγεία. Δεν έφυγα ποτέ από εκεί. Χρόνια αργότερα στη διδασκαλία του καθηγητή κ. Βασίλη Κύρκου «ανακάλυψα» τη Φιλοσοφία. Ακόμη συνεχίζω να ανακαλύπτω… Χάρη σ’ αυτούς συνέδεσα το διάβασμα με μία κατάσταση ψυχικής ευφορίας, ευδαιμονίας θα έλεγα, διότι με ενέπνευσαν με το παράδειγμα και τα λόγια τους, με ενθάρρυναν να διατυπώνω τις δικές μου α-πορίες και να τολμώ ν’ αναζητώ απαντήσεις.

Πώς αυτό μεταπλάθεται, αξιοποιείται, εντοπίζεται στην τέχνη;

Όσα από τα διαβάσματά μου έχουν αγγίξει τα προσωπικά μου βιώματα, τις εμπειρίες, τις αγωνίες αλλά και τις προϋπάρχουσες γνώσεις μου, έχουν παραμείνει βαθιά μέσα μου και δέθηκαν με την προσωπικότητά μου. Όλα αυτά εισχωρούν στα κείμενά μου συνειδητά ή ασυνείδητα. Κυρίως η φιλοσοφία και η λογοτεχνία. Επιπροσθέτως οι ποιήσεις και στα δύο βιβλία μου συνομιλούν με στοιχεία της αρχαιοελληνικής και της ορθόδοξης γραμματείας και παράδοσης, με μυθολογικούς συμβολισμούς και ψυχαναλυτικές θεωρίες, με θέματα από την αρχαιολογία και την ιστορία, καθώς και με στοιχεία επιστημολογίας, που ανιχνεύονται στη γραφή μου ως διακείμενα. 

Και το γύρω περιβάλλον σας στενότερο ή ευρύτερο; Ποιο ρόλο διαδραμάτισε ή διαδραματίζει;

Στους δικούς μου «σημαντικούς άλλους» οφείλω πάρα πολλά. Πρωτίστως στα μέλη της οικογένειάς μου, τα οποία με ανέχονται, με αποδέχονται και στηρίζουν τις επιλογές μου. Γι’ αυτό και το πρώτο μου βιβλίο, Τρίτοι από της Αληθείας, είναι αφιερωμένο στους γονείς μου, Πανωραία και Νικόλαο, ενώ το δεύτερο, Πλάτων Ψυχή και (π)οίηση. Διαλεκτική των αντιθέτων (πενήντα επτά επιγράμματα), αφιερώθηκε στις αδελφές μου, Ευγενία και Γιάννα. Όμως και οι φίλοι μου παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή μου, ιδιαίτερα αυτοί που έγιναν συνοδοιπόροι και συνεργάτες στην υλοποίηση δράσεων. Επίσης, μερικοί από τους δασκάλους μου σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης με ενθάρρυναν να προχωρήσω σε νέους δρόμους. Τέλος, εδώ και πολλά χρόνια, δάσκαλοί μου έχουν γίνει και οι μικροί μαθητές μου, οι οποίοι δέχονται να παίζουμε και να χαιρόμαστε μαθαίνοντας και δημιουργώντας μαζί.  Όλους τους ευχαριστώ από καρδιάς.

Αγαπημένο άκουσμα (ιστορία-τραγούδι-φράση);

Είναι το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη, Πάνω σ’ έναν ξένο στίχο.

«Ευτυχισμένος που έκανε το ταξίδι του Οδυσσέα.
Ευτυχισμένος αν στο ξεκίνημα, ένιωθε γερή την αρματωσιά μιας αγάπης,
απλωμένη μέσα στο κορμί του, σαν τις φλέβες όπου βουίζει το αίμα».

Αγαπημένη εικόνα;

Η εικόνα που αγαπώ είναι η θάλασσα. Όλες τις εποχές. Σε όλες της τις διαθέσεις. Σε όλες μου τις διαθέσεις. Μου αρέσει, επίσης, η απεικόνισή της στην τέχνη. Η θάλασσα συμβολίζει όλα τα έντονα συναισθήματα που μας κατακλύζουν… Στην ποιητική συλλογή μου Τρίτοι από της Αληθείας το εισαγωγικό και πιο αντιπροσωπευτικό ποίημα έχει τον τίτλο ΣΥΜΠΛΗΓΑΔΕΣ  και σ’ αυτό επιχειρείται με μια θαλασσινή εικόνα να αποτυπωθεί μεταφορικά (φως-θάλασσα-βυθός) ο τριμερής πλατωνικός διαχωρισμός: αλήθεια, πραγματικότητα, τέχνη (εδώ με την έννοια της τέχνης του βίου). Ωστόσο, και στη νεότερη συλλογή μου «Πλάτων Ψυχή και (π)οίηση. Διαλεκτική των αντιθέτων» η θάλασσα αναφέρεται στο πρώτο επίγραμμα.

Αν δεν αναπνέατε οξυγόνο, τι θα σας έδινε ζωή;

Η αγάπη και η φιλία με τη μορφή της αποδοχής, της εκτίμησης, του ενδιαφέροντος, της διαθεσιμότητας κάποιων πολύ σημαντικών για εμένα ανθρώπων.

Αν έπρεπε να στερηθείτε κάτι που αγαπάτε πολύ, τι θα ήταν αυτό;

Τα ταξίδια. Με όλες τους τις μορφές ως μετακίνηση στον χώρο, εξωτερικό ή εσωτερικό,  αλλά και τον χρόνο, παρόν, παρελθόν ή μέλλον. Μπορεί κάποιος να ταξιδέψει δίχως να μετακινηθεί καθόλου, ιδίως τώρα με την πανδημία, με ένα βιβλίο, μία ταινία, ένα όνειρο, τη φαντασία, το γράψιμο… Όταν ταξιδεύω, χαίρομαι σαν παιδί και εκπλήσσομαι, επειδή έρχομαι σε επαφή με το νέο, το διαφορετικό. Θεωρώ ότι τα ταξίδια όλων των ειδών μου προσφέρουν γνώσεις, με εμπλουτίζουν, ενώ παράλληλα, επειδή λειτουργούν σαν καθρέπτες, διασαφηνίζουν τα όρια της δικής μου ταυτότητας. Γι’ αυτό, άλλωστε, και στα δύο μου βιβλία η διαδρομή προς την αναζήτηση της αλήθειας παρομοιάζεται με ταξίδι.

Αγαπημένο: Όνομα; Λουλούδι; Γεύση; Μυρωδιά;

Μου αρέσει πολύ το όνομα ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ. Όχι μόνον επειδή θαυμάζω απεριόριστα το τεράστιο σε σημασία και μέγεθος έργο του μεγάλου αρχαίου φιλοσόφου αλλά και διότι ετυμολογικά η λέξη αποτελείται από τα συνθετικά «άριστος», που είναι υπερθετικός βαθμός του επιθέτου αγαθός, και «τέλος», που σημαίνει τον σκοπό αλλά και τον θάνατο. Ο σκοπός, λοιπόν, πρέπει να είναι το άριστον, το αγαθόν, η αρετή, σύμφωνα με την τελεολογική θεώρηση του Αριστοτέλη. Όμως και ο άριστος θάνατος πιστεύω ότι είναι η προσευχή κάθε θνητού και, βεβαίως, η δική μου. Στο ποίημα ΠΟΛΥΣΗΜΙΕΣ από τη συλλογή μου Τρίτοι από της Αληθείας εκφράζω την αγωνία και τους στοχασμούς μου για το τέλος.

Τα λουλούδια που αγαπώ περισσότερο είναι οι φρέζιες και οι ίριδες. Φυτεύω βολβούς σε γλάστρες στο μπαλκόνι μου, τους φροντίζω και περιμένω υπομονετικά να ανθίσουν και να με γεμίσουν χρώματα κι αρώματα.

Από γεύσεις, αυτή που προτιμώ ιδιαίτερα είναι της μαστίχας. Είναι μοναδική. Με συγκινεί εξάλλου το γεγονός ότι η μαστίχα είναι το «δάκρυ» ενός δέντρου που πληγώθηκε…

Η μυρωδιά της αρμύρας αλλά και του νοτισμένου χώματος το απόβροχο, όταν με πλημμυρίζουν,  αισθάνομαι ευγνώμων και  ζωντανή ως το τελευταίο μου κύτταρο.

Ένας κακός εφιάλτης;

Η ασθένεια, η ανημπόρια, η εγκατάλειψη.

Ένας επόμενος στόχος στη ζωή σας, στην πορεία σας;

Μου αρέσει η πρόκληση του καινούργιου. Αποφάσισα, λοιπόν, να δοκιμάσω τον εαυτό μου στη μετάφραση. Σε συνεργασία με τον Δρα Χαράλαμπο Μαγουλά, ο οποίος διδάσκει Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, μεταφράσαμε από την αγγλική γλώσσα στα ελληνικά το φιλοσοφικό βιβλίο του H.B. Timothy, «Οι πρώιμοι χριστιανοί απολογητές και η ελληνική φιλοσοφία: Ειρηναίος, Τερτυλλιανός και Κλήμης Αλεξανδρεύς».  Είναι εργασία χρόνων και θα χαρώ να το δω τυπωμένο.     

Σας δίνω πέντε λέξεις, σας παρακαλώ κάντε μου ένα μικροδιήγημα σε 43 ακριβώς λέξεις (κατά προτίμηση αυτοβιογραφικό): ψυχή, αντίθεση, θησαυρός, πτυχή και χρόνος.

Στον χρόνο αρμένιζες για θησαυρούς. Αντανακλάσεις του φωτός σε τύφλωναν. Σε αντιθέσεις θυμών και φόβων καταποντίστηκες. Στη λήθη αφέθηκες. Από ένα Άλφα γαντζώθηκες και το χάος φωτίστηκε. Η κατάδίκή σου Α-λήθεια στης ψυχής τις πτυχές ξεδιπλώνεται. Τώρα προσέχεις για θησαυρό σου τι έχεις.

[ΠΡΟΣΟΧΗ! Στη λέξη κατάδίκή  οι 3 (τρεις) τόνοι ΔΕΝ είναι λάθος!
Είναι ταυτόχρονα: κατάδικη, καταδίκη, καταδική σου]

Σας ευχαριστώ.