"Αναμφισβήτητα το μείζον και για τους άνδρες και τις γυναίκες που μετέχουν σε μια αδιάκοπη δισχιλιετή ζώσα παράδοση είναι το σταυροαναστάσιμο ήθος. Η δύναμη που αντλούν από τον Σταυρό του Κυρίου για τον ασύλληπτο πόνο που επιφυλάσσει η φθορά και η διαφθορά της ανθρώπινης φύσης και η ελπίδα από την ταυτόχρονη βεβαιότητα της οριστικής κατάργησης του θανάτου.
Για λόγους όμως συνέπειας ανάμεσα στον Ορθοδοξία και την Ορθοπραξία, ποικίλες αναθεωρήσεις για το ρόλο των γυναικών στη ζωή της εκκλησίας, σύμφωνα με διορθόδοξες αποφάσεις, είναι αναγκαίες χάριν της ορθόδοξης μαρτυρίας προς τους συνομιλητές μας στους διαχριστιανικούς διαλόγους, οι οποίοι "θέλουσι σημεία ιδείν", ώστε στη συνέχεια να προσεγγίσουν και το θησαυρό της πίστεώς μας.
Εξάλλου μια τέτοια προσαρμογή στα σύγχρονα κοινωνικά δεδομένα είναι χρήσιμη και για τους νεώτερους που έχουν ορθόδοξες καταβολές, αλλά σε πολλά σημεία διαπιστώνουν ότι η ζωή μέσα στην εκκλησία σχετίζεται με σελίδες ηθογραφικών διηγημάτων και λαογραφικά έθιμα, χωρίς δημιουργική σχέση με το δικό τους παρόν".