Ομολογώ ότι αν δεν είχε τόσες (μα τόσες) πολλές βωμολοχίες και αν η διάθεση του συγγραφέα δεν ήταν ειρωνική αλλά απλά σατιρική ή έστω σαρκαστική ίσως και να μου άρεσε. Είχε όλα τα εχέγγυα για να διαβάσουμε και τις φαιδρές περιπέτειες ενός αποτυχημένου ντετέκτιβ και μάλιστα Έλληνος! Κάποιες παραποιήσεις οναμάτων (π. χ. Ντράι Μπράδερς κατονόμαζονται οι Αδερφοί Ξηρού, ο πρωταγωνιστής είναι ο Παν Σόμπολ -σύμπτωση με τον έγκριτο δημοσιογράφο;-, ο μεγαλομέτοχος της εφημερίδας Στο Καφρί δεν μπορώ να σας πω πώς τον κατονομάζει, ο Χαρατζαφέρης είχε εκπομπή στο Τηλέ Πιάστη κλπ.) δεν σώζουν την κατάσταση. Σε γενικές γραμμές πλοκή και χιούμορ τουλάχιστον κι επιεικώς Λυκείου!