Λέγεται πως οι μανάδες των μαφιόζικων πληρωμάτων, κάθε φορά που τα παιδιά τους τις αποχαιρετούν, εύχονται Μπόκα Λούπο., στο Στόμα του λύκου, δηλαδή. Ευχή και κατάρα μαζί για να ξορκίσουν την κακοτυχία και να δαμάσουν τη θέληση της θάλασσας. Μυστικές συμφωνίες, λαθρεμπόρια και καταδιώξεις στη Μεσόγειο σε μία συναρπαστική αφήγηση.Ένα πολύ καλογραμμένο βιβλίο. Με άφθονη ναυτική ορολογία και μια πλοκή τόσο αγωνιώδης που με άφησε με κομμένη την ανάσα. Αγγίζει λίγο Καββαδία, αγγίζει λίγο το κατασκοπικό-αστυνομικό αλλά είναι τόσο καλογραμμένο, με παρομοιώσεις και μεταφορές, με καλολογικά στοιχεία, με καταπληκτικές σκιαγραφίες χαρακτήρων που πραγματικά με εξέπληξε. Εντύπωση μου έκανε ότι πρέπει να κατουρήσει γυναίκα στην πλώρη για να πάει καλά το φρεσκοφτιαγμένο πλοίο! Ο Παναγιώτης λοιπόν γίνεται Μάριος, μπαρκάρει σε τσιγαράδικο, πλέει στην Αδριατική και γενικά στη Μεσόγειο και ανεβαίνει τα σκαλιά μιας περίεργης ιεραρχίας. Γίνεται σκαφιάς ενός νονού του λαθραίου τσιγάρου και μπαίνει στο μάτι των καταδιωκτικών αρχών του λιμενικού των χωρών της Ευρώπης. Κυνηγητά, αγωνίες, βυθισμένα πλοία, αβαρίες και αγωνία για το φορτίο, ο Παναγιωτάκης να είναι φιλότιμος και να τον εκμεταλλεύονται, ώσπου στις τελευταίες σελίδες ένα συνταρακτικό γεγονός τον αναγκάζει να τα παρτήσει όλα και να κρυφτεί για να μπορέσει να ξεφύγει από τα παρακάλια του νονού. Κι εκεί που λες ότι αυτά τα κυνηγητά και τα παιχνίδια με τον νόμο μάλλον είναι ξεπερασμένα πλέον, στην τελευταία παράγραφο ο Παναγιωτάκης κλείνει το κείμενο με τη σημερινή διάσταση των πραγμάτων:δορυφόροι. Κι η ευχή Μπόκα Λούπο για να πάει καλά κανείς στο ταξίδι του να είναι τόσο μα τόσο ανατριχιαστική. Διαβάστε το, είναι πρωτότυπο και γλαφυρότατο.