«Η ατομικότητα (δηλ. το διάφορον και διακριτόν· όχι ο «ατομισμός») των ανθρώπων, όπως και αυτή των πιο αδρανών όντων, είναι ακατανόητη και γι’ αυτό μη υπαρκτή για την επιστήμη. Συνεπώς, τα άτομα πρέπει να προφυλάσσονται και να προστατεύονται από αυτήν (την επιστήμη) για να μην θυσιαστούν, όπως το κουνέλι, προς όφελος καμμιάς (sic) γενικότητας· όπως το ίδιο πρέπει να κάνουν και για την θεολογία, τις πολιτικές επιστήμες και την νομική οι οποίες συμμετέχουν όλες σε αυτόν τον αφηρημένο χαρακτήρα της φυσικής επιστήμης, έχοντας την φονική τάση να θυσιάζουν όλα τα άτομα στον βωμό της ίδιας αφηρημένης έννοιας, δίνοντας σε αυτήν διαφορετικό όνομα κάθε φορά, ονομάζοντας την πρώτη θεϊκή αλήθεια, την δεύτερη κοινό καλό και την τρίτη δικαιοσύνη.»

Μιχαήλ Μπακούνιν, Φιλοσοφικές θεωρήσεις πάνω στο φάντασμα του Θεού, τον πραγματικό κόσμο και τον άνθρωπο, Εκδόσεις S@mizdαt, 2020, σελ. 127 (μτφ. Δημήτρης Μπαλτάς)