Ο Κορνήλιος επιβιώνει επωφελούµενος των παρασίτων στο δέρµα του Καρχαρία και ο Καρχαρίας, παρά τη ρητή του πεποίθηση πως «µόνος λόγος ύπαρξης ενός πλάσµατος είναι να φαγωθεί από κάποιο άλλο», αφήνει αφάγωτο τον Κορνήλιο για να επωφελείται των φροντίδων του. Φυσικά, εκείνος που υποφέρει σε αυτή τη συµβίωση είναι ο Κορνήλιος. Φλεγµατικός µα και φιλεύσπλαχνος, δοκιµάζει πότε-πότε να γλιτώσει κάποια ψάρια από τα ανηλεή τσιµπούσια του Καρχαρία, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Εκείνο που καταφέρνει όµως, πολύ επιτυχώς, είναι να σαρκάζει το αδηφάγο κήτος.
Σαρκασµός και σαρκοφαγία εκρήγνυνται σε κάθε σελίδα του άλµπουµ, σαν βόµβες βυθού. Ενός βυθού µε παλιά ναυάγια, καταποντισµένα ερείπια, ζωηρόχρωµη χλωρίδα και τη βρώσιµη πανίδα του. Μαζί, διαχέεται το βαθιά φιλοσοφικό χιούµορ του Αρκά. Ο Κορνήλιος συνοψίζει τον «έντιµο άνθρωπο», που ο Ντοστογιέφσκι τον έκρινε αναγκασµένο να καταντά «δειλός και σκλάβος», όσο και την κατά τον Χέγκελ έννοια της «δυστυχούς συνείδησης» ή τις δυσδιάκριτες διαφορές µεταξύ «Εγώ-Εσύ», όπως τις ανέδειξε ο Μάρτιν Μπούµπερ.
Να υπηρετείς σηµαίνει να ακολουθείς τη στάση ζωής και το φρόνηµα του υπηρετούµενου. Στην περίπτωση του Κορνήλιου ισχύει το αντίστροφο: να ακολουθεί τον Καρχαρία (στις διαδροµές του) δεν σηµαίνει πως υπηρετεί την αναλγησία του. Εκεί έγκειται η δύναµη της υποταγής του. Η δύναµη κάποιου που φέρει ευθύνες χωρίς να διαθέτει εξουσία, απέναντι σε κάποιον που διαθέτει εξουσία χωρίς να αναλαµβάνει ευθύνες.
Από την εισαγωγή του Πέτρου Μαρτινίδη