Η Χαρά πέφτει θύμα βιασμού αλλά βρίσκει το σθένος και καταγγέλλει τον άντρα που της το έκανε. Όταν έρχεται όμως η στιγμή που αυτός θα αποφυλακιστεί γεμίζει τρόμο, ανασφάλεια και άγχος. Παράλληλα, η Μία καταγγέλλει ότι τη βίασαν κι αυτό την ηρωοποιεί στα μάτια των συμμαθητών της, σύντομα όμως αποδεικνύεται κάτι που δεν περίμενε, με αποτέλεσμα από τη μια στιγμή στην άλλη να γίνει αντικείμενο χλευασμού, ψόγου και άσχημων παρενοχλήσεων. Τι συνδέει τις δύο γυναίκες; Τι πραγματικά αφήνει πίσω του ένας βιασμός; Πόσο εύκολα κατασπαράζουμε κάποιον χωρίς να ακούσουμε τη δική του άποψη; Πόσο έχουν δυσχεράνει την απονομή δικαιοσύνης και την κριτική σκέψη τα μέσα δικτύωσης;

Η Ειρήνη Βαρδάκη, με τον γνωστό αφηγηματικό της τρόπο, καταγράφει με χειρουργική ακρίβεια την ψυχοσύνθεση, τη νοοτροπία και την καθημερινότητα δύο διαφορετικών γυναικών που πέφτουν θύματα σεξουαλικής κακοποίησης. Η Χαρά είναι μια γυναίκα που κατάφερε να μετατρέψει τον πόνο της σε δύναμη, ιδρύοντας μια Στέγη Γυναικών, και παντρεύτηκε τον Άλκη, τον δικηγόρο που την υπερασπίστηκε. Τώρα όμως που θα αποφυλακιστεί ο βιαστής της, τα πάντα αλλάζουν μέσα της και γύρω της. Κλείνεται στον εαυτό της, νιώθει ξανά αδύναμη, ζητά εις μάτην τη βοήθεια της αστυνομίας για να την προστατέψει και η συμπεριφορά της οδηγεί τον Άλκη στο συμπέρασμα πως έχει παραισθήσεις. Η ιστορία της ξεδιπλώνεται με πρωθύστερα και πρωτοπρόσωπη γραφή, οπότε επιστρέφουμε στη νύχτα που βιάστηκε, στη μοιραία βραδιά που ξεκίνησε με γέλια και πολύ ποτό, στη σκληρή στιγμή που ακολούθησε όσο στο παρόν βιώνουμε με κλιμακούμενη πλοκή τη σταδιακή ψυχολογική της κατάρρευση, κάτι που θα οδηγήσει σε ένα αναπάντεχο γεγονός. Γιατί κλείνεται στον εαυτό της, γιατί αποφεύγει τους ανθρώπους γύρω της, γιατί δεν τολμάει να βγει από το σπίτι; «…αυτή η αναμονή ήταν που με σακάτεψε. Το μεσοδιάστημα ανάμεσα σ’ εκείνο που διαισθάνεσαι και σ’ εκείνο που αναπόφευκτα θα συμβεί» (σελ. 56).

Από την άλλη, με τον ίδιο αφηγηματικό τρόπο, παρακολουθούμε τη Μία, μαθήτρια λυκείου, μια λιγομίλητη κοπέλα που δεν αισθάνεται ότι έχει κάτι σημαντικό να πει κι αν έχει ξέρει ότι δε θα το ακούσει κανείς: «Γιατί ο κόσμος ξοδεύεται με απληστία στις λέξεις μα ελάχιστα στο νόημά τους» (σελ. 38). Νιώθει πως τη διώχνουν από παντού, δεν έχει φίλες («…τα περισσότερα κορίτσια της ηλικίας μου σκέφτονται σαν μονοκύτταροι οργανισμοί») ούτε αγόρι, νιώθει να πνίγεται στην κοινωνία όπου ζει, καβγαδίζει με τη μητέρα της που δε χάνει ευκαιρία να τη μειώνει και να την υποτιμά. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν πέφτει θύμα βιασμού, σύμφωνα με την κατάθεσή της κι έτσι ξεκινάει μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις που πότε δείχνουν την αλήθεια και πότε όχι, πονοκεφαλιάζοντας για τα καλά τον αστυνόμο Δαβάκη. Τι ακριβώς συνέβη λοιπόν και γιατί θέλει η Μία να τραβήξει την προσοχή της αστυνομίας; Πώς και γιατί αλλάζουν συμπεριφορά καθηγητές και μαθητές μετά από αυτό και πόσο το απολαμβάνει η κοπέλα; Πέτυχε τον στόχο της; Κι αν όχι, τι θα συμβεί παρακάτω; Πόσο εύκολα μπορεί να χάσει κανείς τον έλεγχο όταν γίνεται αντικείμενο θαυμασμού, συζήτησης και υποστήριξης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; «Ένα άλλο παιδί, ένα άλλο κορίτσι» γεννήθηκε. Και τώρα ήρθε η ώρα «της αποκαθήλωσης και της βουλιμικής ανθρωποφαγίας. Η κουρασμένη, ταλαιπωρημένη μητέρα της στέκεται στο πλάι της με τον λάθος τρόπο αλλά η σχέση μεταξύ τους έτσι όπως δίνεται, κάποια τρυφερά στιγμιότυπα όπως αναπαριστώνται, οι σιωπές, οι κομμένες λέξεις, όλα αυτά δημιουργούν μια γλυκιά συγκίνηση και αντικατοπτρίζουν τη δύσκολη σχέση μάνας και κόρης, ειδικά όταν ανάμεσά τους μπαίνουν μυστικά και κανείς δεν έχει την πείρα, τη θέληση ή τη γνώση να τα λύσει.

Οι ιστορίες των δύο γυναικών που έρχονται τελικά κοντά με απροσδόκητο τρόπο ζωντανεύουν με συγκλονιστικές περιγραφές που δεν αποσκοπούν στον φθηνό και πρόσκαιρο εντυπωσιασμό αλλά στην όσο το δυνατόν ακριβέστερη αναπαράσταση του μοιραίου γεγονότος (λες και υπάρχει μόνο μία, αφού κάθε θύμα είναι και άλλη περίπτωση): «Είδα την ψυχή και το σώμα μου να πετά πάνω από κείνο που ήμουν… πριν γίνω αυτό που είμαι τώρα»! (σελ. 12). Κλονίστηκα όταν η Χαρά εξομολογούνταν πως πλέον τα έχασε όλα, άλλαξε, έγινε κάτι άλλο, κάτι που δε χωράει σε συζητήσεις, κάτι που δε συμμετέχει σε πάρτι, δεν καταλαβαίνει τις λύπες των φιλενάδων και γι’ αυτό θυμώνει μαζί τους, που λυπούνται για κάτι άλλο εκτός από αυτό που της έτυχε, που δεν είναι ευγνώμονες που σ’ εκείνη κλήρωσε το κακό από τις πέντε τους!

Την υπόθεση της Μίας αναλαμβάνει ο αστυνόμος Δαβάκης που γνωρίσαμε στο μυθιστόρημα «Ο μέντορας», ο οποίος προσπαθεί με τη βοήθεια των επίσης αστυνόμων Σαρρή, φίλου και συναδέλφου, και Δρίβα, τη μόνη που εμπιστεύεται η Μία για να καταθέσει, να ξεκαθαρίσει την υπόθεση της έφηβης που βιάστηκε. Η ιστορία έχει πολλά κενά κι έτσι, όταν φτάνει στο μοιραίο συμπέρασμα και βλέπει την καταστροφή να έρχεται, αναρωτιέται πόσο μεγάλο μερίδιο ευθύνης είναι το δικό του. «Πόσο έξω μπορείς να πέσεις με ένα παιδί;», αναρωτιέται. Πράγματι, η Μία είναι το πρόσωπο που απολαμβάνει την εφήμερη δημοσιότητα, που ξαφνικά από περίγελως γίνεται περιζήτητη και επιτέλους νιώθει μέλος μιας παρέας συνομηλίκων της. Τα πάντα αλλάζουν όμως όταν η ίδια της η συμπεριφορά και η στάση δε βοηθούν στη διαλεύκανση ενώ την ίδια στιγμή τα γεγονότα καθαυτά οδηγούν σε άλλες εξελίξεις. Η βόμβα που σκάει στα επόμενα κεφάλαια θα έχει αλόγιστες συνέπειες, η εξιστόρηση πότε δείχνει την αλήθεια και πότε αποκρύπτει πράγματα ενώ ταυτόχρονα παίζει με το μυαλό του αναγνώστη και τον γεμίζει αμφιβολίες.

Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από τις οπτικές γωνίες της Χαράς, του Άλκη, του αστυνόμου Δαβάκη και της Μίας ενώ ο θύτης, ο ράπερ Zodiac, δεν εμφανίζεται σχεδόν καθόλου παρά στο τέλος, μόνο και μόνο για να πει πόσο άσχημη είναι η τυφλή υποταγή στη μία πλευρά της ιστορίας και πόσο σημαντικό είναι να μην παίρνουμε βιαστικές ή «κοπαδιαστές» αποφάσεις αλλά να έχουμε την κριτική σκέψη, την υπομονή και τη διάθεση να ψάχνουμε και κάτω από την επιφάνεια. Οι εναλλαγές μεταξύ των προσώπων είναι ξεκάθαρες, κυριαρχεί σε όλες η πρωτοπρόσωπη αφήγηση, η συγγραφέας φροντίζει να ρίξει υποψίες σε όλους (η Χαρά γιατί έχει τρομάξει τόσο πολύ, ο Άλκης γιατί της φέρεται με αυτόν τον τρόπο, η Μία γιατί παραδέχεται κάτι που τινάζει τα πάντα στον αέρα κλπ.) κι έτσι η πλοκή προχωράει με καταιγιστικούς ρυθμούς. «Το άλλο κορίτσι» είναι μια γροθιά στο στομάχι κι ένα έξυπνα δομημένο κείμενο που επαμφοτερίζει, ρίχνοντας φως μόνο εκεί που θέλει η συγγραφέας τη στιγμή που το θέλει και καταγράφει με διεισδυτικότητα, σεβασμό και προσοχή την ψυχολογία των θυμάτων βιασμού και τον αντίκτυπο στον κοινωνικό και οικογενειακό τους περίγυρο. Ένα αρρωστημένο παιχνίδι συμπτώσεων και φριχτών ομοιοτήτων που θα οδηγήσει σε μεγάλες και αναπάντεχες αποκαλύψεις και κατηγορεί εξίσου τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης καθαυτά και τους χρήστες τους. «Το βιβλίο αυτό είναι για τα κορίτσια που τα κατάφεραν, για κείνα που δεν τα κατάφεραν και για κείνα που προσποιούνται ότι τα καταφέρνουν»! Λέξεις-μαχαίρια που κόβουν την πραγματικότητα σε στιγμές οδύνης γιατί «…αυτό που εσύ ονομάζεις βιασμό, κακοποίηση ή όποια άλλη λέξη έχεις βάλει με τον νου σου» δεν είναι τίποτε απ’ όλα αυτά. «Τούτο το μαρτύριο είναι μια άλλη εκδοχή του θανάτου» και η Ειρήνη Βαρδάκη το παρουσιάζει με συγκίνηση, σασπένς και κλιμακούμενη ένταση.