Ήταν δύσκολο να γράψω για αυτό το βιβλίο. Πέρα από τις 314 σελίδες του βιβλίου, σημείωσα αποσπάσματα από 86 σελίδες και εσείς εδώ θα διαβάσετε μόνο το απόσταγμα αυτών. Αυτά που εγώ θεώρησα τα πιο σημαντικά να σας μεταφέρω. Τις αλήθειες με τις οποίες εγώ ταυτίστηκα, διότι όταν διαβάζουμε αυτό κάνουμε. Ταυτιζόμαστε, αγωνιούμε, κλαίμε, διασκεδάζουμε και κάποιες φορές καταριόμαστε. Αλλά οι αλήθειες είναι πολλές περισσότερες και όπως λέει και ο συγγραφέας τρομάζουν. Σε κοιτούν στα μάτια, βγάζουν τη γλώσσα τους και σε χλευάζουν. Θέλει κότσια να τις αντιμετωπίσεις

Εγώ λέω ότι θέλει κότσια να γράψεις για πόρνες, γιατί θα φέρεις στο φως πράγματα που ως κοινωνία τα περιθωριοποιούμε και τα καταδικάζουμε. Ξεχνάμε ότι αυτές οι γυναίκες ανοίγουν τα πόδια τους στο κρεβάτι όπως τα ανοίγουμε και στη γέννα. Και ξεχνάμε γιατί είναι δύσκολο να αποβάλεις από τον κόλπο σου όλες τις παθογένειες της ανθρωπότητας.

[Κανένας δεν αμφισβητούσε ότι και αυτές γεννήθηκαν από έναν κόλπο. Τράφηκαν από δύο μαστούς. Σχηματοποίησαν τα πρώτα τους όνειρα με τα βρεφικά, μπογιατισμένα δάχτυλά τους. Πήδηξαν ψηλά στο πρώτο πετυχημένο κουτσό και χάρηκαν για το κατόρθωμά τους. Δυσανασχέτησαν με την τριγωνομετρία. Δυσκολεύτηκαν με τη γραμματική. Έτρεξαν πίσω από τον χρόνο μέσα σε ένα ατελέσφορο κυνηγητό. Μα όταν η υπόλοιπη κοινωνία συνέχιζε να υποφέρει σε έναν διαρκή αγώνα επιβίωσης, αυτές, τρομοκρατημένες από την ισχύ της πραγματικότητας, άδραξαν την πρώτη ευκαιρία να ζήσουν αυτοδύναμα. Η κάθε μία, αντιφατική, ανίδεη, υποχωρητική και κίβδηλη, περίσωσε την ανασφάλειά της, μέσω μιας εξαγνιστικής προσφοράς στα ανθρώπινα ένστικτα. Οι περισσότεροι κάπως έτσι θα περιέγραφαν μια πόρνη]

Ο Αντώνης Κοντάκης με αυτό το βιβλίο μας θυμίζει ότι όλοι είμαστε ατελείς, ότι εμείς είμαστε τα άνθη και τα αγκάθια συνάμα αλλά στο τέλος ελπίζει ότι θα βρούμε τη δύναμη και το ήθος να σταθούμε άξιοι των περιστάσεων, να γίνουμε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο. Όπως ο άστεγος Μανώλης, αυτός ο μυστήριος, ιδιόρρυθμος, σοφός, καλοσυνάτος άνθρωπος του βιβλίου του, που τάχθηκε υπέρ της αμφισβήτησης και της ελευθερίας. Ο Μανώλης είναι ο συνδετικός κρίκος, που ενώνει τις ιστορίες του βιβλίου. Φέρνει την καταδίκη και τη λύτρωση γιατί μόνο οι απόκληροι βλέπουν πίσω από τις μάσκες. Γιατί όπως γράφει ο συγγραφέας «στο καρναβάλι της ζωής θα ανοίξουμε τις ντουλάπες της ψυχής μας και θα φορέσουμε τις στολές που με τόση μαεστρία έχουμε κατασκευάσει. Θα κρύψουμε τις αλήθειες μας. Θα συνεχίσουμε να επιβιώνουμε μέσα στις ψευδαισθήσεις.»

Εύα, Σήλια, Έλενα, Έλσα, Αλέξανδρος, Σόνια, Τζίνα, Βάσω, Νάσια, Ντανιέλλα και Μανώλης είναι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών αυτών. Άνθρωποι με όνειρα αλλά τα όνειρα είναι ακριβά και αυτοί πτώχευσαν πριν τα αγγίξουν. Άνθρωποι ρομαντικοί που νόμιζαν ότι ο κανόνας της ζωής είναι η αγάπη αλλά γρήγορα κατάλαβαν πως η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι ο κανόνας. Πάντα στο περιθώριο στέκεται κριτής και δικαστής η κοινωνία που ξεπλένει τα χέρια της αφού πρώτα βίασε τα όνειρα τους.

[ Από ποιο σημείο της πείνας, της δίψας και της μοναξιάς θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την ανηθικότητα; Πόσοι από εσάς θα ανταλλάζατε τη ζωούλα σας για πληρωμένα αγκομαχητά; Πόσοι από εσάς είστε διατεθειμένοι να τρίβετε με δύναμη το σώμα σας ώστε η αυγή να μη σας προϋπαντήσει με ξένο άρωμα; Οι γυναίκες αυτές αναπνέουν μόνο τα ξημερώματα. Τότε που τα κορμιά τους παίρνουν τις πιο λυτρωτικές ανάσες. Τότε που το τέντωμα του σώματός τους ξεπερνάει τον συμβιβασμό και αγγίζει τα παρατημένα ή στοιβαγμένα στην άκρη όνειρά τους…Και εσείς, εκείνες τις ώρες, θα ανοίγετε τα μάτια απορημένοι. Θα σφίγγετε τις γροθιές θυμωμένοι. Θα στέκεστε όρθιοι, παραδομένοι και ανελεύθεροι. Δεν θα γνωρίζετε τι άλλο να μισήσετε ώστε να αναστήσετε μια ζωή που μοιάζει εγκλωβισμένη στην κόλασή της]

Πόση αξία έχει μια πόρνη; Όση εγώ, όση εσείς, όση όλοι μας, γιατί κάθε αναπνοή σε αυτόν τον κόσμο έχει τη δική της αξία. Ο Αντώνης μας θυμίζει πως το φως είναι πιο ορατό στα σκοτάδια της δυστυχίας. Στην πείνα φαίνεται η αναγκαιότητα της τροφής. Στη μοναξιά γίνεται αντιληπτή η σπουδαιότητα της αγκαλιάς. Στον θάνατο βιώνουμε την αξία της ζωής.

[Ανέκαθεν πίστευε πως οι πόρνες ήταν μια ειδική κατηγορία ανθρώπων. Θεωρούσε πως γεννήθηκαν για να προσφέρουν ικανοποίηση. Σαν να ήταν προορισμένες από τη μοίρα τους για αυτόν τον σκοπό. Αποτελούσαν μια μικρή κοινωνία, άλλοτε στις παρυφές των πόλεων και άλλοτε στα πιο πολύβουα σημεία. Διατηρούσαν μια δική τους λογική και μια ξεχωριστή ανηθικότητα. Δεν τις είχε φανταστεί ποτέ βρέφη ή μικρά κορίτσια με σκισμένα γόνατα. Δεν τις είχε φανταστεί ποτέ μαθήτριες να λένε ποιήματα σε σχολικές εκδηλώσεις. Δεν πίστευε πως θα μπορούσαν να είναι η μάνα του, η αδερφή του ή η κοπέλα του. Τις κοίταξε τριγύρω του στα παράθυρα και στους δρόμους. Πότιζαν τα λουλούδια, ξεσκόνιζαν τα χαλιά, κρατούσαν σακούλες με ψωμιά και φρούτα. Όπως όλοι. Μερικές από αυτές χρωστούσαν και δανείζονταν. Γιόρταζαν και μεθούσαν. Νύσταζαν και ονειρεύονταν. Πονούσαν και αρρώσταιναν. Γεννούσαν και πέθαιναν]

Θα διαβάσετε για ανήκουστα βίτσια, για φύλλα νταμιάνας, για στρώματα βαθουλωμένα από σώματα, έως και η Αποκάλυψη του Ιωάννη θα μονοπωλήσει την κορύφωση. Η βία, η μοναξιά, η φτώχεια, η ασέβεια, η ανηθικότητα, η αδιαφορία, η περιφρόνηση, η αβεβαιότητα, οι τύψεις, η βλασφημία, η απέχθεια, τα ψέματα αλλά και η αγάπη, η συγχώρεση, η φιλία, ο σεβασμός και η εξιλέωση γιατί σε όλα τα κρεβάτια χωράει και ο Θεός και ο Διάβολος.

Θα μας θυμίσει ότι ακόμη και οι πιο δυνατές γυναίκες έχουν ανάγκη το αίσθημα της ασφάλειας και της προστασίας. Αναζητούν «τη θαλπωρή του πιο θεοειδούς οργάνου, της ανθρώπινης μήτρας.. για ένα λυτρωτικό ταξίδι στο παρελθόν, ανάμεσα σε μαστούς που στάζουν γάλα και σε αγκαλιές που μυρίζουν φρεσκοτριμμένο θυμάρι.»

Θα βρούμε την ομορφιά της ζωής σε έναν δίσκο με λικέρ μαστίχα και γλυκό τριαντάφυλλο, γωνιές παραδείσου μέσα σε μια κόλαση. Η απώλεια της μάνας συναντά την απόκοσμη αγκαλιά από το χώμα και οι λεκέδες στο σώμα μοιάζουν με φιλιά από βαμμένα χείλη. Θα αποδεχτούμε πως η ομορφιά είναι το φθαρτό περιτύλιγμα γύρω από την ουσία. Και ίσως επιτέλους καταλάβουμε ότι ο χρόνος δεν έχει αξία, γιατί «σε όλη μας τη ζωή μεταφέρουμε ένα σακίδιο γεμάτο αναμνήσεις και στιγμές τις οποίες δεν βιώσαμε στο μεδούλι τους. Είναι το απόβαρο που ξοδεύεται αλόγιστα από τη μανία να κυνηγήσουμε τον χρόνο».

Θα αναρωτηθούμε αν ο Θεός είναι του πεζοδρομίου, γιατί αν υπάρχει εκεί πρέπει να ζει, εκεί που εμείς θεωρούμε ότι η βρωμιά εξαγνίζεται με ιδρώτα. Γιατί για εμάς οι πόρνες δεν είναι άνθρωποι που αγωνίζονται για την επιβίωση τους, είναι σαν τις κατσαρίδες, όλοι τις μισούμε, όλοι τις πατάμε. Είναι είτε κόκκινα είτε λευκά φωτάκια έξω από σπίτια χωρίς ηθικούς φραγμούς και έτσι με αυτή την σκέψη βολευόμαστε όταν γονατίζουμε στις εικόνες και ανάβουμε κεριά στα μανουάλια. Διότι με τα σταυροκοπήματα νομίζουμε ότι ξορκίζουμε το «κακό», τον φόβο να μην μας πλησιάσει, να μην μας αγγίξει, άσχετα αν βοηθήσαμε στη γέννησή του.

Οι πόρνες καλύπτουν ανάγκες, όχι αμαρτίες. Τους φτάνουν οι δικές τους ενοχές, δε χρειάζονται και τις δικές μας. Η επιλογή του αγοραίου, απαγορευμένου έρωτα φαντάζει μονόδρομος για τους ερωτικά ευνουχισμένους, τους απορριπτέους, τους βιτσιόζους, τους άγριους, τους περίεργους, τους εργάτες. Για κάποιους είναι η θαλπωρή τους, η παρηγοριά τους για να λιμάρουν τις αιχμές της μοναξιάς. Για κάποιους : «Τα καμπαναριά είναι φαλλοί και τα σύννεφα των ουρανών ευπρόσδεκτοι κόλποι.»

Θα μας θυμίσει πόσο φοβόμαστε το διαφορετικό και ότι κατά βάθος όλοι είμαστε εγωιστές. Το θέμα είναι αν επιπλέουμε ή αν πνιγόμαστε στον ατομικισμό μας. Κάποιοι πρέπει να αλλάξουν οι ίδιοι και κάποιοι πρέπει απλά να αλλάξουν τη θέση τη θέση του ήλιου για να μην ζήσουν στη σκιά.

Είναι εύκολο να βρίσουμε και να κλωτσήσουμε την πόρνη, τον επαίτη, τον άστεγο, τον ναρκομανή ή να σταθούμε δίπλα σε αυτόν που θα καυγαδίσει μαζί τους. Είναι πιο εύκολο να σταθούμε απέναντί τους παρά ενάντια στους προσωπικούς μας τυράννους. Νομίζουμε ότι η τιμωρία τους θα ξεπλύνει τις δικές μας αμαρτίες. Είναι η μουτζούρα που όλοι θέλουμε να σβήσουμε. Όπως γράφει ο συγγραφέας «Μία ατιμωτική πράξη που επιτελείται από πολλούς παύει να έχει έντονα αρνητικά χαρακτηριστικά. Μετατρέπεται σε συλλογική ιδιαιτερότητα. Τότε οδηγεί ευκολότερα στον εξαγνισμό και τη συγχώρεση»

[Μια ανθρώπινη αγέλη είστε. Με άγρια ένστικτα. Με βαθιά πίκρα για μια ζωή που δεν έχετε. Μια ζωή που πιθανά ποτέ δεν θα αποκτήσετε. Βασανίζεστε, βασανίζετε, πληγώνεστε, πληγώνετε, μισείτε και αγαπάτε. Μοιάζει τούτη η αλληλουχία με ολόκληρη την ιστορία της ανθρωπότητας. Και ούτε ένας δεν χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι της μοίρας. Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν θύτες. Πάντοτε υπήρχαν και θα υπάρχουν θύματα. Ανυπεράσπιστα, συκοφαντημένα και άφωνα. Αναρωτηθήκατε ποτέ εσείς σε ποια κατηγορία ανήκετε; Όσο υπάρχουν αδέσμευτα κεφάλια, θα υπάρχουν γκιλοτίνες να τα κόβουν. Όσο υπάρχουν αλύγιστα σώματα, θα υπάρχουν φωτιές να τα καίνε. Όσο εμφανίζονται ελεύθερες ψυχές, θα υπάρχουν κελιά να τις σκλαβώνουν]

Ίσως συνειδητοποιήσουμε πως η φτώχεια στειρώνει τις ζωές, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από αυτή που μπορεί να προκαλέσει το χρήμα. Και πως απλά όλοι οι άνθρωποι, θέλουν μια πραγματικότητα η οποία θα γεννάει όνειρα και δεν θα σκοτώνει ελπίδες.

Στο όνομα της αγάπης έχουν γίνει τα χειρότερα εγκλήματα και ο συγγραφέας μας λέει ότι η αγάπη είναι απλά η δικαιολογία. Ότι «ως ουσιαστικό που είναι, μπορεί να την περιγράψει κάθε λογής επίθετο. Η αγάπη είναι μία λέξη που κρύβει μέσα της όλες τις αντιθέσεις του κόσμου. Είναι ταυτόχρονα άκαμπτη και εύθραυστη, ατελής και τέλεια»

Αγάπησα την ιστορία της Έλενας, της Νάσιας και του Μανώλη. Η αγαπημένη μου ιστορία όμως είναι ‘Οι πόρνες’ λόγω της Στέλλας. Ενός κοριτσιού που έδειξε τη δύναμη και τη συμπόνια που λείπει από την κοινωνία μας. Γιατί ποια γυναίκα θα έβγαζε το βρακί της να το φορέσει σε μια πόρνη;

Ο Αντώνης Κοντάκης δίνει ελπίδα σ’ ‘έναν κόσμο βρώμικο, σκουριασμένο και αν χρειαστεί ένα κόκκινο εσώρουχο όπως των ηρωίδων του να γίνει η σημαία της επανάστασης μας τότε εγώ απλά θα φωνάξω: Evviva la libertà!