Στο βιβλίο του με τίτλο Nietzsche: Philosopher, Psychologist, Antichrist ο φιλόσοφος Walter Kaufmann γράφει ότι ο λόγος που ο Νίτσε, αντίθετα με άλλους φιλοσόφους, δεν προσπαθεί να δημιουργήσει φιλοσοφικό σύστημα αλλά προτιμά, με το αφοριστικό του στυλ, να απαντάει σε μεμονωμένα (σκόρπια) ερωτήματα, είναι επειδή θεωρεί ότι οι
φιλόσοφοι που δημιουργούν φιλοσοφικά συστήματα παίρνουν ως δεδομένα (= δεν υποβάλλουν σε κριτικό έλεγχο) κάποια αξιώματα (αυτά στα οποία στηρίζεται το σύστημά τους), με συνέπεια να διαιωνίζουν προκαταλήψεις. Αυτό είναι σωστό, υπάρχει όμως ένας ακόμη λόγος, ο οποίος καθιστά την αντίθεση στη δημιουργία φιλοσοφικών συστημάτων όχι απλώς μεθοδολογικά αλλά ηθικά επιβεβλημένη.
Η δημιουργία καθολικού φιλοσοφικού συστήματος -ενός συστήματος που λύνει όλα τα προβλήματα, που δίνει όλες τις απαντήσεις- στερεί από τις επόμενες γενιές το δικαίωμα να δώσουν απάντηση σε μεμονωμένο ερώτημα, αφού και αυτό θα έχει απαντηθεί από το καθολικό σύστημα. Όταν παρουσιάζεις τέτοιο σύστημα, αξιώνεις εκ των πραγμάτων από αυτούς που έρχονται μετά από σένα να υποταχθούν σε αυτό, να παραλύσουν - αφού, σύμφωνα με σένα,
δεν θα έχει μείνει τίποτα να δημιουργήσουν. Αποκαλύπτεις την πεποίθησή σου ότι ο κόσμος τελειώνει με σένα. Ο δημιουργός καθολικού φιλοσοφικού συστήματος είναι σαν τον μαθητή που, ενώ έχει ήδη απαντήσει σωστά σε αρκετές ερωτήσεις, σηκώνει ξανά το χέρι του χωρίς πρώτα να κοιτάξει γύρω του να δει αν σηκώνεται άλλο χέρι.
Αυτό μόνο στο Δημοτικό επιτρέπεται. Έχουμε ηθική υποχρέωση μετά από κάθε φιλοσοφική μας απόπειρα να αφήνουμε πίσω μας ανολοκλήρωτο (ανοιχτό) φιλοσοφικό τοπίο.
Η αλήθεια θα είναι απάντηση σε ένα από δύο ερωτήματα.