Στη γραμμή που έτρεμε το φως, Κόρη διεσταλμένη μάτια γλαρά βασιλεύοντα, Εσύ κολύμπησες στο πέλαγος των μικρών θανάτων σου κι εγώ στ’ αποκαΐδια της χίμαιρας.
Από τη συλλογή της Ξανθίππης Λευθεριώτου, Κόρη διεσταλμένη, το ομότιτλο ποίημα.

Σε κάθε σελίδα της η Λευθεριώτου αδράχνει τη στιγμή, τα κλάσματα του χρόνου. Με λόγο κοφτό και ενίοτε σαρκαστικό, με ύφος χαριτωμένο και παιγνιώδες βουτάει στα βαθιά νερά της ανθρώπινης ύπαρξης. Άλλοτε σκιτσάρει με αδρές γραμμές κι άλλοτε αφήνεται στην αυτόματη γραφή και στο σουρεαλιστικό τρόπο. Αποτυπώνει με δύναμη τον έρωτα και τις ποικίλες ψυχικές καταστάσεις και διατηρεί στα ποιήματά της το χαρακτήρα του απρόβλεπτου και του αναπάντεχου.