Η ικανότητα των κοινωνιών να επωμιστούν με σοβαρότητα το οικολογικό ζήτημα –άραγε θα το καταφέρουν κάποτε, το θέλουν άραγε πραγματικά;– θα εξαρτηθεί, βέβαια, από την εξέλιξη των ευαισθησιών, από τους επιστημονικούς και τεχνολογικούς μετασχηματισμούς, από τις επιλογές των ελίτ. Όμως, το οικολογικό αίτημα απαιτεί επίσης τη συνεχή επαγρύπνηση και την πολιτική στράτευση των πολιτών που επιθυμούν να επικρατήσουν άλλες επιταγές από το χρηματικό κέρδος και το ιδιωτικό βραχυπρόθεσμο συμφέρον, άλλοι στόχοι και άλλες μορφές ευτυχίας από την υπερκατανάλωση και την επίδειξη. Το αίτημα αυτό μικρή σημασία έχει αν θα το ονομάσουμε ή όχι «συγκρουσιακό οικο-ρεπουμπλικανισμό». Αυτό που έχει, αντίθετα, σημασία είναι η οικολογία να καταστεί αντικείμενο αντιπαραθέσεων και πολιτικών αγώνων για την ίδια την κατεύθυνση της παρούσας και μέλλουσας κοινωνίας. Να πολιτικοποιήσουμε και να «δημοσιοποιήσουμε» την οικολογία, να καταστήσουμε ορατούς τους ανταγωνισμούς που διέπουν μια πρωτόγνωρη κρίση, η οποία απειλεί τους όρους της ίδιας της επίγειας ζωής – αυτές είναι και οι προϋποθέσεις μιας πραγματικής οικολογικής res publica.