Μπορεί να μην έχω τις λογοτεχνικές γνώσεις να κρίνω ένα βιβλίο αλλά μπορώ να μιλήσω ως αναγνώστης και να πω ότι αυτό το βιβλίο δεν είναι ένα αστυνομικό βιβλίο με την καθαρή έννοια του όρου. Δε θα νιώσεις ότι βλέπεις το CSI Las Vegas και ας ξεκινά με ένα φόνο. Θα νιώσεις ότι πας ένα ταξίδι με το τρένο της Αγκάθα ίσως γιατί θα έχεις στο μυαλό σου ότι πρέπει να βρεις τον ένοχο αλλά παράλληλα μαθαίνεις ξένες λέξεις, κάνεις τον τουρίστα στη Σύρο, γεύεσαι λίγη από τη χλιδή του Ντουμπάι, θέλεις να πάρεις ρολόι από τον Άραβα αλλά φοβάσαι μην σου κόψει το χέρι, θέλεις να σκοτώσεις τον νεκρό ξανά και ξανά, ακούς παλιά τραγούδια, συμπαθείς και αντιπαθείς ανθρώπους, ζεις τα δράματα τους, αποκτάς γενικές γνώσεις, βλέπεις τι προκαλεί ο έρωτας και στο τέλος όταν η λουκουμόσκονη θα σε έχει μεθύσει, η θάλασσα θα είναι εκεί όπως πάντα για να σε ξεπλύνει.Δεν είναι απλά ένα βιβλίο μυστηρίου αλλά ένας μικρός καθρέπτης της κοινωνίας μας. Γλώσσα ρεαλιστική που ταιριάζει στους χαρακτήρες και τη ροή του βιβλίου. Γρήγορος ρυθμός όπου πρέπει, κοινώς δεν με κούρασε.Σχεδόν κάθε κεφάλαιο έχει τίτλο σχετικό με τη ναυσιπλοΐα, εμένα μου κόλλησε ο τίτλος τους κεφ. 11 ‘Εξάντας’, όργανο που προσδιορίζει το στίγμα, τη θέση του καραβιού στη γη. Τι ωραία που θα ήταν αν λειτου��γούσε και στη ζωή μας αυτό! Εκεί που νιώθουμε ότι είμαστε χαμένοι, τσουπ ο εξάντας από μηχανής θεός μας βάζει στη θέση μας.Δεν το έχω με τα ναυτικά ιδιώματα, δεν είμαι νησιώτισσα, δεν έχω διαβάσει πολύ Καββαδία, δε θυμάμαι κιόλας όπως οι περισσότεροι ξέρετε. «Σπατσάρω κι έρχομαι» διαβάζω και ανοίγω την Google, ευτυχώς που δεν την πληρώνω, από το ιταλικό spazzare, ξεμπερδεύω, τελειώνω τη δουλειά, αχ αυτά τα Ιταλικά, να μια αγάπη ακόμη που μου θύμισε αυτό το βιβλίο.«Μάινα τα πανιά. Λάσκα τα πανιά» διαβάζω παρακάτω. Μα έτσι δεν κάνουμε όλοι για να κρατάμε ισορροπίες; Να που εν τέλει ο ναύτης είναι μέσα μου.«Η γυναίκα που αγαπούσε, που είχε για Θεό του, που ήθελε να γίνει το ρεμέτζο του..» πάλι Google, πάλι Ιταλία, μόνιμο αγκυροβόλιο σκάφους, δέσιμο, άραγμα. Ένα ρεμετζάρισμα ενδόμυχα όλοι το θέλουμε.«Τόσο καιρό μαζί, της είχε δώσει και την ψυχή του και αυτό ήταν το ευχαριστώ;» Αυτό το έχουμε κάνει σχεδόν όλοι. Ζητάμε την ανταπόδοση και περιμένουμε την αναγνώριση, είναι λάθος, είναι κοινωνική φόρμα ή αυτές οι προσδοκίες που δεν μπορούμε να χαλιναγωγήσουμε ;Να και ένα βιβλίο που σε κάνει να συμπαθήσεις τον αστυνόμο. Αστυνόμος Παβέρης, το όνομα μου θύμισε λίγο τον Ιαβέρη από τους Άθλιους, ο ζήλος και η εσωτερική σύγκρουση μεταξύ κοινωνικού και ηθικού καθήκοντος.Αν ήμουνα τζουκμποξ θα σας έβαζα το Ain’t no sunshine when she’s gone του Bill Withers όπως το άκουσα και εγώ όταν με πρόσταξε το βιβλίο. Καθώς και άλλα αγαπημένα που συνάντησα και μου θύμισαν την ηλικία μου αφού τα άκουγα σε κασέτες.Στη σελίδα 83 του βιβλίου αρχίζουν οι επεξηγήσεις από κάτω, ήτοι η Google πήρε ρεπό, αυτό μου άρεσε, ότι δηλαδή δεν χρειαζόταν να γυρίσω στο τέλος του βιβλίου για σημειώσεις, κάτι που έχει γίνει επανειλημμένα τελευταία και ήθελα να πετάξω τα βιβλία στον τοίχο.Αυτό το βιβλίο με ταξίδεψε κυριολεκτικά και μεταφορικά. Στη Σύρο, ο κόλπος του Γαλησσά, το εκκλησάκι του Αγ. Στέφανου, από τη ζωγραφιά του Ελ Γκρέκο μέχρι το κόκκινο σπίτι του Καραγάτση. Τα λουκούμια που με πήγανε στο χωριό μου. Στο συρτάρι, στο σύνθετο, που τα έκρυβε η γιαγιά μου όταν της τα έφερναν οι συγγενείς της από την Κύπρο και εγώ πήγαινα και βούταγα μόνο τα ροζ, τριαντάφυλλο, έως και τη σκηνή με τη τεράστια σοκολάτα που έδωσε στη μικρή Δανάη ο παππούς της και αυτή φώναξε Ναιιιιιιι και την μπούκωσε και εγώ είδα τον εαυτό μου με τη διαφορά ότι ήταν και η μάνα μου δίπλα μου και φώναζε ‘γαιδάρα’.Έμαθα για τα φερ φορζέ έπιπλα, για το αντιμάμαλο. Μου υπενθύμισε ότι ο κόσμος είναι σκληρός, δε δίνει ευκαιρίες και ότι είναι καλύτερα να σου βγει το μάτι παρά το όνομα. Ότι ακόμη και όταν πενηνταρίσουμε θα αναζητάμε την αγκαλιά της μάνας για να πάρουμε δύναμη. Ότι νομίζουμε ότι ξέρουμε τα πάντα για τις ζωές των φίλων μας αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε τίποτα. Ότι η θάλασσα κάποιες φορές δίνει λύσεις αλλά μπορεί να τις πάρει και μακριά και φυσικά αυτό το καταστρεπτικό «τι θα πει ο κόσμος».Και που είστε αν είναι να ξεμείνετε κάποια στιγμή της ζωής σας σε ένα αεροδρόμιο όπως ο Τομ Χανκς στο The Terminal, στο Ντουμπάι να είναι, εγώ σας προειδοποίησα. Πιο καθαρό και από το μπάνιο του χειρότερου μικροφοβικού!Θέλω να κλείσω με ένα από τα αποσπάσματα που αγάπησα, ίσως γιατί θα ήθελα να το είχα γράψει εγώ, ίσως γιατί απλά με έκανε να χαμογελάσω πλατιά όταν το διάβασα και θέλω να σας αφήσω με χαμόγελο«Χαμογέλασε τόσο πλατιά που τα γκρίζα δόντια του φάνηκαν να στέκονται μόνα τους έξω από το στόμα του, λες και προσπαθούσαν να ξεφύγουν…»

Αυτή είναι η πρώτη και σαφώς αξιόλογη και επιτυχημένη συγγραφική προσπάθεια της Τέση Παπαθανασίου. Πρόκειται για ένα αστυνομικό μυθιστόρημα με φόντο το μαγευτικό νησί της Σύρου. Το νησί αυτό είναι ξακουστό για τα υπέροχα λουκούμια του. Λουκούμια πεντανόστιμα, χρωματιστά, μυρωδάτα. Λουκούμια με γεύσεις και αρώματα από τριαντάφυλλο, περγαμόντο, σοκολάτα και καρύδα.

«Κλείσε τα μάτια και φύσα δυνατά. Να φύγει η λουκουμόσκονη. Να σκορπίσει στον αέρα τη γλύκα της, να πάει παντού, να τη γευτεί όλος ο κόσμος. Να γλυκαθούν, όσο κι εσύ τώρα που θα φας αυτή την μπουκίτσα».

Την ήρεμη ζωή της τοπικής κοινωνίας της Σύρου έρχεται να διαταράξει ένα αποτρόπαιο γεγονός, η δολοφονία του επιχειρηματία Άλκη Παΐζη και μάλιστα μέσα στο ίδιο του το εξοχικό. Την υπόθεση αναλαμβάνει να εξιχνιάσει ο αστυνόμος Παβέρης, ο οποίος θα έρθει αντιμέτωπος με αναπάντεχα στοιχεία που αντί για να δώσουν φως στην υπόθεση περιπλέκουν περισσότερο τα πράγματα. Σύμμαχός του στην έρευνα είναι ο καπετάν Ανδρέας, καθώς έχει και ο ίδιος λόγους να θέλει να διαλευκανθεί η υπόθεση. Ένα μπερδεμένο κουβάρι από πρόσωπα και καταστάσεις. Μυστικά και ψέματα. Όλοι έχουν κάτι να κρύψουν, όλοι λίγο πολύ είναι ύποπτοι.

Ποιος όμως είχε τόσο ισχυρό κίνητρο και τόσο μίσος για να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή;

Ένα αγωνιώδες κυνηγητό μεταξύ Σύρου – Πειραιά – Ντουμπάι έχει ξεκινήσει. Τα εμπόδια που ξεπροβάλλουν διαρκώς δυσχεραίνουν την κατάσταση. Παιχνίδια εξουσίας, ναρκωτικά, κυκλώματα λαθρεμπόρων, ενδοοικογενειακή βία. Όλα καλύπτονται κάτω από μια παχιά στρώση λουκουμόσκονης. Ποιος όμως θα σταθεί ικανός να φυσήξει δυνατά, να σκορπίσει η λουκουμόσκονη και να αποκαλυφθούν αλήθειες και ψέματα, ένοχοι και θύματα;

Τα πρώτα πράγματα που με εντυπωσίασαν πιάνοντας το βιβλίο αυτό στα χέρια μου ήταν το υπέροχο εξώφυλλο και ο πρωτότυπος τίτλος του. Μετά από τις πρώτες σελίδες που διάβασα, ειλικρινά δεν μπορούσα να το αφήσω απ’τα χέρια μου. Αγωνία, περιπέτεια,δράση, προδοσία, ανατροπές και έρωτας, όλα τα κατάλληλα συστατικά για μια επιτυχημένη «συνταγή». Ένα ευκολοδιάβαστο βιβλίο, με απλή γραφή αλλά εξαιρετική πλοκή, γρήγορους ρυθμούς και παραστατικές περιγραφές.

Συγχαρητήρια Τέση μου!!! Αν αυτό το λογοτεχνικό διαμάντι είναι η πρώτη σου συγγραφική προσπάθεια, φαντάζομαι τι θα ακολουθήσει!!!

Ο Άλκης Παΐζης βρίσκεται δολοφονημένος στο σπίτι του στη Σύρο και κύριος ύποπτος θεωρείται ο εραστής της γυναίκας του. Είναι όμως έτσι ή ο Ανδρέας Αναγνώστου βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή; Πόσο χρήσιμες θα αποδειχθούν οι δικές του έρευνες για την επίλυση του εγκλήματος; Θα καταφέρει να βρει την αλήθεια και να καθαρίσει το όνομά του; Η Αντιγόνη Παΐζη θα τον στηρίξει ή θα φοβηθεί τον απόηχο και θα του γυρίσει την πλάτη; Ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος;

Η πρώτη εμφάνιση της Τέσης Παπαθανασίου είναι αξιοσημείωτη. Έχει διαλέξει ενδιαφέροντες χαρακτήρες, έχει κρυμμένα μυστικά που τα αποκαλύπτει όταν πρέπει χωρίς να καθυστερεί εις βάρος της πλοκής, κλείνει σωστά και μετρημένα την ιστορία της μα πάνω απ’ όλα με ταξίδεψε στη Σύρο με τέτοιο τρόπο που νόμισα πως ήμουν εκεί, στα στενά της Ερμούπολης και στις παραλίες του Γαλησσά. Η Αντιγόνη και ο Ανδρέας ήρθαν κοντά με απρόσμενο τρόπο και βρήκαν ό,τι έψαχναν στην ως τότε ζωή τους όμως η δολοφονία θα φέρει τα πάνω κάτω και θα τους φέρει αντιμέτωπους με την πραγματικότητα και με κάποιες υποψίες που καλό θα ήταν να μη δημιουργηθούν. Η Αντιγόνη έχει να υπερασπιστεί την ψυχολογία και την υστεροφημία της μικρής Δανάης ενώ ο Ανδρέας ξεκινάει μια σειρά από έρευνες που όχι μόνο θα βάλουν σε κίνδυνο τη ζωή του και θα τον οδηγήσουν ως το Ντουμπάι αλλά και θα του δείξουν τον αληθινό χαρακτήρα κάποιων ανθρώπων που θεωρούσε φίλους και τους είχε απεριόριστη εμπιστοσύνη.

Η σχέση του Άλκη με τον πατέρα του, μεγαλέμπορο λουκουμιών στο νησί, αντικατοπτρίζει ακριβώς όσα βιώνει ο γόνος ενός ανθρώπου που τον περιμένει να τον διαδεχτεί και που κάνει ό,τι χρειάζεται ώστε να τον εφοδιάσει με τα απαραίτητα ενώ ο κακομαθημένος και αλαζόνας χαρακτήρας του Άλκη νομοτελειακά ξεσπάει στη γυναίκα του, κακοποιώντας την και απατώντας την. Από την άλλη, ο Ανδρέας έχει μια στέρεη ζωή, παίρνει πολλά πράγματα για δεδομένα, αγωνίζεται να επιβιώσει πότε ως ψαράς και πότε ως ναυτικός, παρασύρεται από το πάθος του για την Αντιγόνη κι από κείνη αντλεί δύναμη για τις έρευνες που θα πραγματοποιήσει.

Ίσως οι διάλογοι να φανούν αρκετά προφορικοί, ίσως οι εξελίξεις είναι γρηγορότερες απ’ ό,τι θα περίμενε κανείς και τα επιμέρους γεγονότα να έχουν λίγο χαλαρές συνδέσεις, ίσως ακόμη να δημιουργηθούν και εύλογες απορίες (π. χ. όταν κάνεις δοσοληψίες με υπόκοσμο δύσκολα δουλεύεις με υπολογιστή άλλου ατόμου και μάλιστα χωρίς password κι επιπλέον με αυτόματη ανάκτηση κωδικών στους λογαριασμούς δικτύωσης) όμως ο τρόπος που παρουσιάζεται η πλοκή, τα στάδια που οδηγούν στην τελική αλήθεια, κάποια γεγονότα που παρεμβάλλονται και στρέφουν αλλού τις έρευνες, εμπλουτίζοντας έτσι το μυθιστόρημα και η τελική λύση που τα συνδέει όλα αυτά σωστά και ταιριαστά είναι χαρακτηριστικά που δύσκολα θα μπορούσαν να κερδίσουν τον αναγνώστη αν προέρχονταν από πρωτόπειρο συγγραφέα. Η Τέση Παπαθανασίου όμως έχει τις κατάλληλες βάσεις και χαρίζει μια αξέχαστη ματιά στην ιστορία της που με άφησε με θετικές εντυπώσεις και μια αίσθηση λύτρωσης στο τέλος.

Η «Λουκουμόσκονη» είναι ένα ενδιαφέρον αστυνομικό μυθιστόρημα με αναπάντεχα «κλεισίματα ματιού», ενδιαφέρουσα ιστορία και απρόσμενες εξελίξεις. Η Ερμούπολη τελικά έχει πολλά μυστικά κι η ατμόσφαιρα που την περιβάλλει καλύπτει ιδανικά τα γεγονότα που διαδραματίζονται στο βιβλίο.