Η ιστορία έχει συνεχείς εναλλαγές και οι εξελίξεις διαδέχονται η μία μετά την άλλη. ίσως το μόνο αρνητικό είναι οι μεγάλες αναφορές στους δευτερευοντες χαρακτήρες. το τέλος γλικοπικρο όπως και η ζωή.

Η συγγραφέας Εύη Δουργούτη εκ Σουφλίου επιστρέφει λογοτεχνικά με ένα ταξίδι σε αλλοτινές εποχές, το βιβλίο «Μια στιγμή ακόμα», βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.

Και πράγματι, λίγη ώρα αργότερα άνοιξαν οι ουρανοί. Λες και θρηνούσε κι ο Θεός για τη ζωή που τόσο άδικα είχε κοπεί, για τα δυο νεογέννητα που έμειναν ορφανά και τ’ άλλα δυο παιδιά που στερήθηκαν το μητρικό χάδι και για τον πατέρα που τόσο άκαρδα είχε παρατήσει τα παιδιά του.

Ένα έντονο ανάγνωσμα συγκινήσεων, που αποφεύγει τους “μελό” σκοπέλους, στημένο σε μια περίτεχνη ιστορία σε δύο χρόνους. Η νοερή εικονογράφηση κάθε σελίδας, σε κρατάει εκεί, δέσμιό της. Ορφάνια, αποχωρισμοί, υιοθεσίες, εγκατάλειψη, νοσταλγία και έρωτας. Παιχνίδια της μοίρας που μετακινούν σαν πιόνια, έτσι λυσσαλέα, κατά βούληση τα ανεκπλήρωτα σκιρτήματα, σεισμοί που σε καταποντίζουν ή σε μετατρέπουν σε βράχο…

Στα όνειρα τα χίλια μου, σε γύρευαν τα χείλια μου

σε γύρευε η ψυχή μου και πόθοι κρυφοί μου.

Εκείνος, με Αλτσαχάιμερ, στα στερνά του, με τη ζωή να περνά μπροστά στα μάτια του σαν ταινία. Ο πόνος, ο έρωτας, η ορφάνια, η προδοσία. Το παγωμένο κορμί παραδίνεται σε μια παράταση χρόνου, μια στιγμή διαύγειας, να βουτήξει σε παρελθοντικές θύμησες γλύκας και πόνου.

Πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα

πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό,

μα πως φοβάμαι πως ίσως μια μέρα, σε χάσω

γιατί να σε ξεχάσω ποτέ δε θα μπορώ...

Εκείνη, μια γυναίκα που εκλιπαρεί να τον προλάβει ζωντανό. Να του πει ό, τι δεν μπόρεσε τόσα χρόνια. Όσα κρύβει στην ψυχή της. Μια στιγμή όμως φτάνει να διορθώσει λάθη μιας ζωής;

«Αχ, αν ήξερα! Όλα θα ήταν αλλιώς!» της ξέφυγε μαζί μ’ έναν αναστεναγμό. «Μία ακόμα στιγμή, μόνο μία!»

Μια δυνατή κι ενδιαφέρουσα ιστορία που βασίζεται σε πραγματικούς ανθρώπους και γεγονότα. Σε κρατάει, σε ταξιδεύει...

Όταν το παρελθόν γίνεται καταφύγιο, για μια στιγμή ακόμα. Απάνθρωπη η επιβίωση χωρίς οικογένεια, με μια αδερφή μόνο. Η μητρική απουσία άλικο στίγμα. Οδύνη, στερήσεις, χαρές κι απώλεια. Θα έρθει η λύτρωση; Θα φτάσει ένα αύριο όταν μπορούσαμε να εκμεταλλευτούμε το τώρα; Υπάρχουν πράγματα που δε μπορούν να συγχωρεθούν ακόμα όταν κι οι προδοσίες συγχωρούνται;

Η γραφή της συγγραφέως παρουσιάζεται απλή και στρωτή, χωρίς πολλές κουραστικές λεπτομέρειες, αλλά με διαδοχικές εξελίξεις κι αγωνιώδεις διακυμάνσεις. Γρήγορη ροή και δουλεμένοι χαρακτήρες. Σ’ ένα άρτιο σύνολο, χωρίς κενά. Με φόντο ένα τόσο ζεστό και οικείο περιβάλλον, το πατρογονικό χωριό μας…

Με πινελιές από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, θίγονται μαεστρικά τα τότε κοινωνικά στερεότυπα, οι αντιλήψεις καθώς και το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας. Φόβος, παύση χαράς, νεκρική σιγή και κούρνια.

1933, η άβγαλτη, άτυχη κι αθώα Λεμονιά και ο αλλοπρόσαλλος, τραμπούκος Γιώργης Ιγνατιάδης.

1944, Φρανκ και Χέλγκα. Λαθραίοι συνοδοιπόροι. Τρικυμία ψυχής, εσωτερική πάλη, φως και ανάσταση, χρώματα χαράς κι απόλυτου έρωτα.

Εκείνο το φιλί άναψε το φιτίλι, και η λογική παραδόθηκε στην πυρά. Τα χάδια τους αγρίευαν, τα φιλιά γίνονταν πιο βίαια, απαιτητικά λαίμαργα.

1960, Θεσσαλονίκη, ο υπερπροστατευτικός Χρήστος Ιγνατιάδης κι ολόγυρά του η μοναξιά, η εγκατάλειψη, η ορφάνια. Μα και ο πόθος κι ο αληθινός, ανατρεπτικός, ανίκητος έρωτας, η Βαλεντίνη, της παιδικότητας, του επιπέδου των αυστηρών εγκρίσεων. Μα όπου έρωτας, βλέπε πάθη και προδοσία…

1984, με τον Χρήστο μεσήλικα να μετρά πληγές και προδοσίες, να βιώνει ανατροπές, δαιμόνιες πλεκτάνες και μοιραίες συμπτώσεις.

Κι εμφανίζονται πολύπλοκα τα παιχνίδια της μοίρας. Σαν να επιλέγουν να σπέρνουν ανέμους κι ας θερίσουν θύελλες. Αλίμονο αν συμπεριληφθείς στα σχέδιά τους!

2013…

Οι παλιές πληγές δεν αιμορραγούσαν πια. Μα ακόμα οι θύμησες πονούσαν, γι’ αυτό και τις έδιωχνε με βιασύνη κάθε φορά που εισέβαλλαν με φούρια στο μυαλό του.

Όση δύναμη κι αν έχει το παρόν κι με όση δύναμη μπορείς να προικίσεις το μέλλον, ποτέ μην αμφισβητήσεις τη δύναμη του παρελθόντος.

Μνήμες σε λήθαργο, που αποζητούν την παραμικρή αφορμή για ξεσηκωμό, πίκρα διαπίστωσης αγάπης, παρά τις πληγές. Λήθη, αν και πείσμα κατάφορης αδικίας.

https://www.youtube.com/watch?v=50A5kScq6VE



«Σ’ αγαπώ. Πάντα σ’ αγαπούσα, δεν σε πρόδωσα ποτέ!»



Φόρος τιμής σε όσους θα ήθελαν μια στιγμή ακόμα, μια λέξη, μια πράξη, ένα χάδι, μια αγκαλιά, ένα σ’ αγαπώ.