Στον Μεσαίωνα η ανθρώπινη προσωπικότητα ήταν πιο ισχυρή και πιο πλαστική. Η ατομοκρατία (ατομισμός) με τον ισοπεδωτικό της μηχανισμό πέτυχε την εξαφάνιση των ατομικών διαφορών. Όταν πλέον η ατομοκρατία δημιούργησε τον κοινωνικό ατομισμό, τότε οδηγήθηκε αυτή στον σοσιαλισμό, που είναι κι αυτός η άλλη όψη του μηχανισμού της σύνθλιψης και συντριβής της προσωπικής ατομικότητας του ανθρώπου. Η οικουμενική ιδέα που χαρακτήριζε τόσο πολύ τον Μεσαίωνα, στην εποχή αυτή χάνει τη σημασία της. Η προσωπικότητα όμως του ανθρώπου μπορεί να ριζώσει μόνο στην οικουμένη· στη συμπαντική διάσταση (Universum, Kosmische) βρίσκει η προσωπικότητα την ουσία της, από όπου και αντλεί το βαθύτερο περιεχόμενό της. Προσωπικότητα υπάρχει εκεί όπου υπάρχει ο Θεός και το θείον.