Πανάρχαιο δέρμα που γεννήθηκες μαζί με τα άλλα που πορεύονταν σωστά και σπιλώθηκες και εξορίστηκες. Πανάρχαιο δέρμα που ζαρώθηκες από το φόβο του αίματος και που πόνεσες με τη γέννα της ύπαρξης κι αναρίγησες σε τρυφερά βελούδινα κρεβάτια.

Πανάρχαιο δέρμα που άνοιξες όλους τους πόρους σου για να μυρίσεις την άνοιξη σε ένα ολάνθιστο λιβάδι.

Πανάρχαιο δέρμα που μνημόνευσες τη λύπη, τη χαρά που πέθανε από την απόγνωση, που λαχάνιασε την ελπίδα, πανάρχαιο δέρμα ήρθε η ώρα να ντυθείς το χαμό. Ακόμα και ανέντιμος δικός σου θα γίνει...