Στόχοι αυτού του βιβλίου είναι το άνοιγμα της ανθρωποκεντρικής σκέψης προς τη ζωικότητα που μπορεί να προκαλέσει η σκηνή ως εργαστήριο ενσώματων ιδεών και ο διάλογος μεταξύ της θεωρίας του θεάτρου και της performance, της φιλοσοφίας και του νεώτερου διεπιστημονικού πεδίου των animal studies, θέτοντας ως επιμέρους πεδία μελέτης τις σκηνές εμφάνισης των ζώων κυρίως στο θέατρο, στις performances και στα φιλοσοφικά κείμενα, αλλά αρκετά συχνά και στη λογοτεχνία, στον κινηματογράφο, στις εικαστικές τέχνες και τις κοινωνικές σκηνές του λαϊκού πολιτισμού και των αστικών θεαμάτων.

Τα Θεατρικά Bestiaria επιχειρούν ένα μακρινό ταξίδι από το σπήλαιο του Chauvet και την κληρονομιά του Μινώταυρου έως τις παραστάσεις του Romeo Castellucci, περιλαμβάνοντας το αρχαίο αθηναϊκό θέατρο, τη ρωμαϊκή αρένα, τη μεσαιωνική ιππική παράδοση, τις ζωομαχίες, την καρναβαλική και τη γκροτέσκα ζωολογία, τις ελισαβετιανές σκηνές, τον φιλοζωισμό, αλλά και τη σκληρότητα των νεωτέρων χρόνων, τους ζωολογικούς κήπους, το τσίρκο, τα μουσεία, τα ιπποδράμματα, το dog drama, τα θεματικά πάρκα του 19ου και του 20ού αιώνα, τις performances του Joseph Beuys και του Hermann Nitsch, του Jan Fabre και της Kira O’Reilly, των Magazzini Criminali, του Rodrigo Garcia και του Marco Evaristti, του Rafael Ortiz και του Kim Jones, της Marina Abramovic, της Rachel Rosenthal κ.ά. Αναλύονται επιπλέον και ορισμένα θεατρικά κείμενα της ελληνικής δραματουργίας με ζωολογικές σκηνές: η Κωμωδία των ψευτογιατρών του Σαβόγια Ρούσμελη, τα Ο δρόμος περνά από μέσα και Ο γορίλας και η ορτανσία του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το Προς Ελευσίνα του Παύλου Μάτεσι, το Bella Benezia του Γιώργου Διαλεγμένου και τα Λιοντάρια των Βασίλη Μαυρογεωργίου και Κώστα Γάκη.

Παράλληλα επιχειρείται μια διαδρομή στην ιστορία της φιλοσοφικής σκέψης που θέτει το ζήτημα της ζωικότητας και της ανθρωπινότητας από τον Αριστοτέλη και τον Πλούταρχο έως τον Bonifacio και τον Montaigne και από τον Descartes και τον Bentham έως τον Horkheimer και τον Adorno, με ιδιαίτερη έμφαση στους Rousseau και Voltaire, Kant, Buber και Levinas, Deleuze και Guattari, Derrida και Agamben.