Διάολε, τα τυφλά ψάρια είναι ακόμη καλύτερα από τα βατράχια, θα αναφωνούσε ο Καπετάνος, αν ήταν στη θέση του αναγνώστη και όχι στη θέση του ήρωα της σειράς ''Σκοτεινά νερά''!Και δεν θα είχε άδικο, γιατί ο Δημήτρης Σίμος κρατώντας το δικό του ξεχωριστό αφηγηματικό ύφος, ανεβαίνει κι άλλα σκαλοπάτια δίνοντας περισσότερη βάση σε λεπτομέρειες, θέτοντας διλήμματα και ταράζοντας τα σκοτεινά νερά.Μας δίνει ένα καθαρόαιμο αστυνομικό μυθιστόρημα, πολυεπίπεδο, δυνατό, ωμά ρεαλιστικό, ατμοσφαιρικό, σκοτεινό, έξυπνο, ιντριγκαδόρικο, με ανατροπές τόσες, όσο να μας κρατά στις σελίδες του, με γερή πλοκή, με στιβαρό και κοφτό λόγο, θίγοντας παράλληλα κοινωνικά θέματα, όχι επιφανειακά, αλλά στο μέτρο που πρέπει για ένα μυθιστόρημα του είδους του.Ο αστυνόμος Καπετάνος προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο ηθικό και στο νόμιμο δύο έννοιες που δεν συμπλέουν πάντα. Προσπαθεί να προχωρήσει ανάμεσα στους κανόνες και στη συνείδησή του που καθορίζει τι είναι ηθικά σωστό, αντιμετωπίζοντας μια υπόθεση που στην πορεία θα τον οδηγήσει σε άλλα μονοπάτια, σκοτεινά γεμάτα διαφθορά, εκείνα του υπόκοσμου που βγαίνει από το σκοτάδι αναζητώντας μια θέση στο φως.Χαλκίδα, Αλιβέρι, Κάρυστος, Δρακόσπιτα, μια νεαρή μητέρα δολοφονημένη, ένα πτώμα πεταμένο σε ένα φαράγγι, τρεις υποθέσεις να ζητούν τη λύση τους, κομμάτια από παζλ που ζητά την ολοκλήρωσή του από τον Αστυνόμο Καπετάνο και τη γνωστή ομάδα του, τον Ορέστη, τον Βαμβακά, τη Μινιόν, πρώην Τσιλιβίθρα, και τον Ατσαλάκωτο, παρατσούκλι του Μητσάκη, νυν διοικητή τους, άνθρωπο του πρωτοκόλλου και της τυπικότητας. '' Η κουζίνα της θείας μου της Αργυρώς ήταν η πρώτη εικόνα που ερχόταν στο μυαλό μου όποτε επισκεπτόμουν το γραφείο του Μητσάκη. Ο λόγος ; Οι δύο πήλινες γλάστρες με τα μοβ κυκλάμινα στην άκρη του γραφείου του. Τέτοιες είχε και η θεία μου στο περβάζι της κουζίνας και τις γέμιζε με ζουμπούλια. '' Στο δεύτερο βιβλίο της σειράς βρίσκουμε τον Αστυνόμο Καπετάνο, πιο συνειδητοποιημένο και κατασταλαγμένο, τόσο στην αντιμετώπιση των οικογενειακών του καταστάσεων, όσο και των επαγγελματικών.Από τις πρώτες σελίδες, από τον εντυπωσιακό ομολογουμένως πρόλογο, με λόγο παραβολικό, ερχόμαστε πιο κοντά του αγγίζοντας τους εφιάλτες του, τους δαίμονές του.'' Όταν κάθε νευρώνας σου καταληφθεί από τις ενοχές σου, τότε θα παρακαλάς να βρεις το διακόπτη. Μόνο αυτά που αρνιόσουν θ΄αντικρύσεις. Ό, τι έκρυβε το συνειδητό και εμφάνιζε το υποσυνείδητο στους εφιάλτες σου. ''Θα μπορούσε να είναι ο φίλος, ο γείτονάς μας, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας – αυτή η κλισέ φράση όντως αντιπροσωπεύει τον Καπετάνο. Αυτό είναι το μυστικό του, να είναι τρωτός και ανθρώπινος, όχι υπερήρωας και να βασίζεται στην πείρα του, στην ευφυία του, στο ένστικτο, στους συνεργάτες του, και γιατί όχι; και στον παράγοντα τύχη! Διάφορες συμπτώσεις μπορούν να οδηγήσουν στην επίλυση ενός εγκλήματος, ή να βοηθήσουν στη διαλεύκανση μιας υπόθεσης, όπως άλλωστε συμβαίνει και στην πραγματική ζωή, όταν αξιοποιηθούν τα στοιχεία που κουβαλά μαζί της.Με φόντο την πόλη της Χαλκίδας – που οι περιγραφές της σε κάνουν να θέλεις να την επισκεφτείς - και να εύχεσαι να ήταν τώρα χειμώνας για να τη ζήσεις- περιδιαβαίνεις κι εσύ σαν αναγνώστης με τον αστυνόμο Καπετάνο και την ομάδα του, ζεις τα αδιέξοδά τους, γελάς μαζί τους, γεύεσαι τους ουζομεζέδες της ταβέρνας της κυρά Μαρίας και νιώθεις πως πολλές φορές χρειάζεται να πάρεις αποφάσεις που ίσως σε φέρουν αντιμέτωπο με κανόνες που διέπουν την επαγγελματική σου ζωή.Και αυτή τη φορά ο Δημήτρης Σίμος επιλέγει δύο αφηγηματικές τεχνικές για την ιστορία του. Πρωτοπρόσωπη και τριτοπρόσωπη, αλλά σε υπόθεση που ‘’ τρέχει ‘’ στον ίδιο χρόνο αυτή τη φορά.Η γραφή άλλοτε γλαφυρή, άλλοτε σκληρή και ωμή, άλλοτε καυστική ''φρέσκαραν και την πρόσοψη, μπας και ξεχάσουμε τι πραγματικά συνέβαινε εδώ μέσα. Καθαρό μόνο για όσους το έβλεπαν απ΄έξω. '' και άλλοτε χιουμοριστική ''βγήκα από το γραφείο, χαιρέτησα την Άννα και περπάτησα στον διάδρομο-λεβάντα'', είναι το μεγάλο ατού του συγγραφέα που κυριολεκτικά κυριαρχεί σ΄αυτό το βιβλίο. Θα μπορούσα να αναφερθώ σε πολλά αποσπάσματα, σε λέξεις ή φράσεις, χωρίς να προδώσω ούτε στο τόσο δα την υπόθεση, αλλά δεν θα ήταν πια αυτό το κείμενο σχολιασμός, αλλά ολόκληρη μελέτη.Σταθείτε στη γραφή και στις λεπτομέρειες – '' η μυρωδιά βανίλιας από το άρωμά της άρχισε με τον καιρό να ξεφτίζει'' ή '' ο γεωπόνος μπορεί να ήταν η λύτρωσή μου'', κάντε τους συνδυασμούς σας, απολαύστε, μην τα προσπεράσετε με σκοπό να φτάσετε στο τέλος, γιατί υπάρχει η αστυνομική μυθιστορία, αλλά και η αστυνομική λογοτεχνία. Και σίγουρα το βιβλίο του Δημήτρη Σίμου κατατάσσεται στη δεύτερη κατηγορία.Θετικά στοιχεία :Ώριμη γραφή και αφηγηματικός λόγος άψογος.Πολυεπίπεδη ιστορία, χωρίς όμως να ξεφεύγει ούτε στιγμή από τον έλεγχο του δημιουργού της.Ανατροπές και ερωτηματικά που σε κρατούν στις σελίδες του βιβλίου.Ωραίο εξώφυλλο που δένει με το πρώτο του βιβλίο και προσεγμένη έκδοση.Πολύ καλή επιμέλεια.

Το πτώμα της Αλίκης Κακαούτη εντοπίζεται στην παραλία Παπαθανασίου έξω από τη Χαλκίδα και αυτό είναι η αρχή για έναν από τους πιο δύσκολους γρίφους που έχει να αντιμετωπίσει ο αστυνόμος Χρήστος Καπετάνος της Γενικής Αστυνομικής Διεύθυνσης Ευβοίας. Η νεκρή ήταν και χρήστης μιας συγκεκριμένης ναρκωτικής ουσίας, στα ίχνη διακίνησης της οποίας είναι ο αστυνόμος Χαράλαμπος Τσόρος από την Αστυνομική Διεύθυνση Στερεάς Ελλάδας, ο οποίος μπαστακώνεται στη διερεύνηση της υπόθεσης, προς μεγάλη δυσαρέσκεια του Καπετάνου, μιας και το συναδελφικό τους παρελθόν δεν έχει και τα καλύτερα χρώματα. Έτσι η υπόθεση αρχίζει να πηγαίνει από τη μια διαδρομή στην άλλη, να γεμίζει υπόπτους, πτώματα, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, τοκογλυφία και τα τυφλά ψάρια να περιμένουν τον διώκτη τους να στρέψει αλλού την προσοχή του για να ξεφύγουν… ή να κάνουν το μοιραίο λάθος!

Τελείωσα την ανάγνωση του μυθιστορήματος έχοντας την αίσθηση πως ήταν δύσκολο. Όχι δυσνόητο ή περίπλοκο, απλώς πολυεπίπεδο και με εκείνα τα ελάχιστα ψήγματα αλήθειας που εμφανίζονται ακάλεστα και πρέπει ο αναγνώστης να είναι σε ετοιμότητα για να τα πιάσει. Η υπόθεση δεν είναι απλή και ο συγγραφέας δεν έχει σκοπό να χαρίσει κάτι εύπεπτο ή στρωτό. Καταφέρνει να παρουσιάσει μια ιστορία γεμάτη από πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες που οι περισσότεροι έχουν διπλό ρόλο ή παραπάνω από μία κοινές γνωριμίες και ταυτόχρονα να ελιχθεί ανάμεσα σε όλα αυτά τα πρόσωπα με μαεστρία και αυστηρή χειραγώγηση του υλικού του.

Η υπόθεση ξεκινάει από έναν φόνο, συνεχίζει με μια έρευνα περί ναρκωτικών, ο Καπετάνος προσπαθεί να μαζέψει όλες τις πληροφορίες και να ακολουθήσει τα σωστά ίχνη, συνεχίζουμε με δεύτερη δολοφονία, κάποιοι αρχίζουν να βγαίνουν στο φως, κάποια κομμάτια ενώνονται, κάποιες γωνίες παραμένουν κρυμμένες βαθιά μες στο μυαλό του γράφοντος κι εγώ ανυποψίαστος ένιωθα λες και ήμουν σε ένα τρενάκι του τρόμου, μόνο που είχα τη δυνατότητα να αλλάζω βαγόνια και θέσεις όσο η ταχύτητα αυξανόταν!

Η περίληψη στο οπισθόφυλλο νομίζω πως όχι μόνο δε βοηθάει αλλά ίσως μπερδέψει κάποιον που έχει διαβάσει το μυθιστόρημα, μιας και οι γενικόλογες προτάσεις δεν έχουν καμία σχέση με τον ζωηρό, πάλλοντα ρυθμό και τις άκρως ρεαλιστικές καταστάσεις που περιγράφονται στο βιβλίο. Επομένως, συνιστώ ανεπιφύλακτα να εμπιστευτεί κάποιος τις δυνατότητες του κυρίου Σίμου και να βυθιστεί αμέσως στα σκοτεινά νερά της νέας περιπέτειας του αστυνόμου που μας γνώρισε τη Χαλκίδα και το νησί της Εύβοιας. Η δράση εδώ εκτυλίσσεται από τη Χαλκίδα και την Κάρυστο ως τα Δρακόσπιτα και το Αλιβέρι, με την απαραίτητη μουντάδα του χειμωνιάτικου καιρού που δίνει την αφορμή να δοθεί μια ατμόσφαιρα καθαρά κινηματογραφική και υποβλητική.

Η υπόθεση του βιβλίου ξετυλίγεται με τρεις τρόπους αφήγησης: την πρωτοπρόσωπη του καπετάνιου, την τριτοπρόσωπη κάποιων χαρακτήρων και την ημερολογιακή παράθεση των σκέψεων και των συναισθημάτων της νεκρής Αλίκης Κακαούτη. Ο αστυνόμος συνεργάζεται με τα ίδια πρόσωπα όπως και στο προηγούμενο μυθιστόρημα ενώ η υπόθεση είναι η πρώτη με την οποία δουλεύει υπό τις εντολές του νέου του διευθυντή, Λεωνίδα Μητσάκη ή «Ατσαλάκωτου». Υπάρχουν σαφείς αναφορές στην προηγούμενη υπόθεση, χωρίς ευτυχώς να αποκαλύπτουν πολλά από τις εξελίξεις, ενώ τώρα μαθαίνουμε για την ομοφυλόφιλη αδελφή του αστυνόμου που ζει στην Αθήνα, μακριά από τη στενομυαλιά της επαρχίας και λίγα ακόμη πράγματα για τους γονείς τους. Ταυτόχρονα, μου άρεσε που γίνεται μια προσπάθεια για να τα ξαναβρεί με τη γυναίκα του ενώ η κόρη του αρχίζει να προοδεύει στο σχολείο, νιώθοντας μια μεγαλύτερη σιγουριά στο οικογενειακό περιβάλλον.

Προσπάθησα πολλές φορές ως τώρα να γράψω κάτι από την ιστορία αυτή καθαυτή και να σχολιάσω περιστατικά και στιγμιότυπα που μου έκαναν εντύπωση όμως σύντομα παραιτήθηκα, όχι λόγω της δυσχέρειας του κειμένου αλλά γιατί η παραμικρή υπόνοια θα χαλάσει την έκπληξη και την αγωνία μιας καλά και ορθά δομημένης ιστορίας, πολυπρισματικής, ανατρεπτικής και άκρως ατμοσφαιρικής. Τα προσωπικά συναισθήματα του Καπετάνου μπλέκουν με τις εξελίξεις στην υπόθεση δολοφονίας, κάποιος βάζει στο μάτι την οικογένειά του, προκαλώντας τον θυμό του, άνθρωποι που δείχνουν άλλο από αυτό που είναι στην πραγματικότητα παίζουν πολύ καλά τον ρόλο τους, δυσχεραίνοντας έτσι τον αστυνόμο να συνδέσει σωστά τα κομμάτια και να ξεκαθαρίσει με πόσες υποθέσεις έχει μπλέξει τελικά και μια συναρπαστική βεντάλια γεγονότων ανεβάζουν πολύ τον πήχη της συγγραφικής δεξιότητας.

Πάμε και στις ενστάσεις τώρα. 1) Έχω την αίσθηση πως το πρώτο 70 % της ιστορίας ήταν σχετικά στατικό, με τους καλούς και τους κακούς να πέφτουν ο ένας πάνω στον άλλον σε έναν αέναο κύκλο χωρίς εμφανείς ενώσεις και ξαφνικά η δράση απογειώνεται, με νέο τόπο αναφοράς, νέες αποκαλύψεις και νέα πρόσωπα, που κουμπώνουν μεν αρμονικά στο σύνολο όμως φάνηκε σα να ήρθαν βιαστικά για να ολοκληρώσουν κατάλληλα τις άκρες που τόσο εναγωνίως έψαχνα κι εγώ μαζί με τον Χαρίτο. Επίσης δε μου αρέσουν οι συμπτώσεις, ειδικά αν προεξοφλούν τη λύση της υπόθεσης. 2) Δεν μπόρεσα με τίποτα να δεχτώ ότι ένας επιστήμονας κατέφυγε στη Χαλκίδα για να απολαύσει την ομοφυλόφιλη ζωή του αλλά για να την κρύψει προτίμησε να τον χαρακτηρίσουν κατά συρροήν «πέφτουλα» γυναικών και να του πάρουν και την άδεια. Ζούμε στον 21ο αιώνα, η Χαλκίδα είναι επαρχιακή πόλη αλλά δεν είναι χωριό κι αυτές οι λύσεις μάλλον είναι ανεδαφικές ακόμη και στον ελλαδικό χώρο. 3) Έχει κάνα δυο κοινούς θεματικούς άξονες με το προηγούμενο βιβλίο του, επομένως στο τρίτο βιβλίο θέλω κάτι εντελώς διαφορετικό και ριζοσπαστικό!

Τα «Τυφλά ψάρια» είναι ένα άψογα ενορχηστρωμένο αστυνομικό μυθιστόρημα, που γεμίζει τον αναγνώστη με εκπλήξεις και εναλλασσόμενα και αντιφατικά συναισθήματα, προκαλεί το μυαλό να στροφάρει όλη την ώρα, περιγράφει με ρεαλισμό και ατμοσφαιρικότητα μια υπόθεση που από αλλού ξεκινάει και αλλού καταλήγει και αποτελεί ένα αρραγές σύνολο χαρακτήρων, στιγμιότυπων, επιπλοκών και συναισθημάτων που δύσκολα θα βρει ανικανοποίητους αναγνώστες. Το γεγονός μάλιστα πως δεν υπάρχει ίχνος διδακτισμού (μην παίρνετε ναρκωτικά, κάνουν κακό ή δεν πρέπει να σκοτώνεις όποιον μισείς γιατί θα βρεθείς στη φυλακή) αλλά στεγνός, στυγνός και ωμός ρεαλισμός προσδίδει μια γεύση της πραγματικής ζωής που μας περιβάλλει, γραμμένη τεχνηέντως και αρρωστημένα εθιστικά.