Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται το πρόβλημα της ασαφούς κατανομής αρμοδιοτήτων μεταξύ των βασικών φορέων της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης (Κεντρικής Διοίκησης και Τοπικής Αυτοδιοίκησης), η οποία δημιουργεί σύγχυση, εξαφανίζει την ευθύνη, καλλιεργεί την αδράνεια-αδιαφορία και καταλήγει σε κακοδιοίκηση και αναποτελεσματικότητα.

Στόχος του συντάκτη είναι η επιτυχής ανάλυση-αντιμετώπιση και εν τέλει η άρση του μείζονος αυτού δημόσιου προβλήματος που συνιστά ένα από τα κύρια προβλήματα του ελληνικού διοικητικού συστήματος, έχοντας αντέξει σε όλες τις προσπάθειες αντιμετώπισής του.
Χρησιμοποιώντας την ιστορική, την αναλυτική και τη θεσμική προσέγγιση μέσα στο περιβάλλον της συστημικής μεθοδολογίας, ερευνώνται τρεις υποθέσεις εργασίας σε κάθε ένα από τα διακριτά μέρη:
Στο Α΄, ερευνώντας την εμφάνιση και τον τρόπο πρόσληψης του προβλήματος μέσα από την πορεία συγκρότησης-οργάνωσης του ελληνικού κράτους, επισημαίνονται οι κρίσιμες πολιτικές επιλογές που προσδιόρισαν τις κρατικές δράσεις και δημιούργησαν τις ανάλογες δομές και τους όρους λειτουργίας τους.
Στο Β΄, αναζητώντας τον βαθμό παρουσίας και χρήσης των απαιτούμενων θεωρητικών γνώσεων, ερευνώνται οι συμβολές των σχετικών θεωριών από τη σκοπιά της Διοικητικής ιδίως Επιστήμης, η στάση της Δικαιοσύνης, η συνεισφορά της διεθνούς κοινότητας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Στο Γ΄, εξετάζοντας την ύπαρξη ή μη βούλησης εκ μέρους των αποφασιζόντων για επίλυση του προβλήματος, ερευνώνται τόσο οι πολιτικές επιλογές (αποφάσεις και παραλείψεις) όσο και οι στάσεις της κοινωνίας πολιτών-οικονομίας, με έμφαση στην πολιτική κουλτούρα των Ελλήνων.
Από τον συνδυασμό των διαπιστώσεων και του γεγονότος της διαιώνισης του οργανωτικο-θεσμικού προβλήματος παρά την ύπαρξη των γνώσεων-εργαλείων για την επιτυχή αντιμετώπισή του, αναδεικνύεται η ευθύνη του ελληνικού πολιτικοδιοικητικού συγκροτήματος εξουσίας που δεν θέλει να εκσυγχρονιστεί-εξορθολογίσει τη λειτουργία του και προτιμά να αναπαράγει μια ανορθολογική πραγματικότητα και αυταρχική νοοτροπία σε βάρος της ποιότητας της Δημοκρατίας.