Πάνω απ’ το δάσος τ’ άπαρτου βουνού,
στον ουρανό, το ζευγάρι των αετών,
σ’ ερωτική περιδίνηση φτερών,
που αίφνης απλώνονται παντού,
καθώς μακραίνουν οι λιανοί λαιμοί,
ραμφίζουν το εγγύς μικρό άπειρο,
πέφτουν της βαρύτητας οι ελιγμοί
και οι λυγμοί λειώνουν στον πάπυρο,
απαγορευμένες και τρομαγμένες
ιδέες, απ’ αετίσιες ματιές
σαγηνευμένες, καταχωρισμένες,
αναγορευμένες μέσ’ από φωτιές
ήλιων, που πυρπολούν ολόρθα δέντρα,
στων κορυφογραμμών τ’ άλικα κέντρα,
την κάθε δύση, που κυλά στο χώμα,
σπορά ο Φώς, άγνωστο πώς, ακόμα...
Φτερά, ιδέες και περιδινήσεις,
στοιχειώνουνε της δύσης οι δονήσεις,
μα... θέλγουν τους θεούς οι αφηγήσεις...
ίσως...