Ο Αλεξάντρ Σεργκέγεβιτς Πούσκιν (1799-1837) θεωρείται ο μεγαλύτερος ποιητής της Ρωσίας και δημιουργός της νεώτερης ρωσικής λογοτεχνίας. Αποφοίτησε από το Λύκειο Τσάρσκογιε-Σελό, του οποίου οι απόφοιτοι προσλαμβάνονταν σε στρατιωτικά συντάγματα ή σε κεντρικές πολιτικές υπηρεσίες, και διορίστηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών. Στα ποιήματά του καυτηρίαζε την κοινωνική κατάσταση στην τσαρική Ρωσία και τη δεσποτική φύση αυτής, προκαλώντας έτσι την οργή του τσάρου Αλέξανδρου, που θέλησε να τον στείλει κάπου απομονωμένα. Με παρέμβαση του προϊσταμένου του Πούσκιν, Ιωάννη Καποδίστρια, ο ποιητής γλύτωσε την εξορία και μετατέθηκε στη νότια Ρωσία περίπου την περίοδο που ξέσπασε η Ελληνική Επανάσταση του 1821, της οποίας την ιδεολογία ασπάστηκε με μεγάλη θέρμη! Την περίοδο 1826-1830 επέστρεψε στη Μόσχα, όπου διήγε μιαν άσωτη ζωή, παντρεύτηκε και για την τιμή της συζύγου του σκοτώθηκε σε μια μονομαχία τιμής το 1837.

Ο Εμιλιάν Ιβάνοβιτς Πουγκατσόφ (1742-1775) ήταν Κοζάκος γαιοκτήμονας, ηγέτης μιας εξέγερσης που είχε στόχο την τσαρίνα Αικατερίνη (1773-1775). Η εξέγερση, υποστηριζόμενη κυρίως από εργάτες και αγρότες, δημιούργησε ένα είδος αυτόνομης κυβέρνησης, της οποίας την αρχηγία ανέλαβε ο ίδιος ενώ στη συνέχεια πυροδότησε κι άλλες εξεγέρσεις. Τελικά συνελήφθη με προδοσία και αποκεφαλίστηκε. Το χρονικό της εξέγερσης καταγράφει ο Αλεξάντρ Πούσκιν στο βιβλίο του «Η ιστορία του Πουγκατσόφ», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Λέμβος» το 2017, μεταφρασμένο στα ελληνικά από την κυρία Ελένη Κατσιώλη. Το βιβλίο αυτό του Πούσκιν θεωρείται ως ένα από τα πρώτα έργα ιστοριογραφίας και ταυτόχρονα είναι το ιστορικό πλαίσιο του μοναδικού μυθιστορήματος που έγραψε, της «Κόρης του λοχαγού». Εντυπωσιακή είναι η τύχη και οι μελλοντικές αναφορές σε αυτήν την εξέγερση, μιας και σύμφωνα με τον πρόλογο του κυρίου Κώστα ξ. Γιαννόπουλου: «Η ρωσική εξουσία προσπάθησε να εξαφανίσει τα ίχνη της μεγάλης αυτής αγροτικής εξέγερσης, παραχαράζοντας και αλλοιώνοντας στοιχεία, αλλά δεν τα κατάφερε, χάρη στο ιστοριογράφημα του Πούσκιν, που… κατάφερε… να συνθέσει ένα σπουδαίο ιστορικό έργο, ζηλευτής αφηγηματικής απλότητας και ακριβείας» (σελ. 10).

Το κείμενο, μεταφρασμένο με ρέουσα γλώσσα και γεμάτο υποσημειώσεις για την καλύτερη κατανόηση της εποχής και των ιστορικών προσώπων, αναλύει τα αίτια, τις εξελίξεις και την κατάληξη της εξέγερσης του Πουγκατσόφ. Είναι χωρισμένο σε μικρά και ευσύνοπτα κεφάλαια για καλύτερη κατανόηση και καταγράφει αδρά το παρελθόν και το παρόν του ιστορικού αυτού γεγονότος (γιατί ξέσπασαν μικρές επαναστάσεις από τους Κοζάκους στην πολίχνη Γιάικ; Τι ζητούσαν; Πώς εμφανίστηκε σαν από μηχανής θεός στις επιδιώξεις τους ο Πουγκατόφ;), τις γενεσιουργούς αιτίες, τους πρωταγωνιστές, τα αίτια και τα αιτιατά, μόνο τις απαραίτητες λεπτομέρειες, όλα δοσμένα με σοβαρή ερευνητική ματιά και άφθονες λεπτομέρειες, στρατιωτικής κυρίως έμφασης. Το επίμετρο του κυρίου Βαγγέλη Προβιά και ο πρόλογος του Κώστα Ξ. Γιαννόπουλου είναι απαραίτητα συμπληρώματα για καλύτερη κατανόηση του ιστορικού πλαισίου και των χαρακτήρων του Πουγκατσόφ και του Πούσκιν. «Η ιστορία του Πουγκατσόφ» είναι άλλο ένα φροντισμένο βιβλίο από τις εκδόσεις «Λέμβος».