Υποκινούμενη από ένστικτο και μόνο, υπέκυψα πάλι στην “πρωτοδοκιμαζόμενη” πένα ενός νεαρού παιδιού, ενός φοιτητή για να βουτήξω στο πώς βλέπει την κοινωνία, υπό το πρίσμα της οπτικής της, η νέα γενιά. Η γενιά όσων βρίσκονται στις τελευταίες τάξεις του σχολείου, η γενιά της οποίας οι γονείς βρίσκονται ή κοντεύουν στη σύνταξη, η γενιά που τώρα ετοιμάζεται ν’ ανοίξει τα φτερά της σε όσον ουρανό της έχουν αφήσει…

“…Ο πρωταγωνιστής μας είναι ένας μαθητής λυκείου, ο Παύλος, που αντιμετωπίζει προβλήματα στο σπίτι, στο σχολείο και γενικά στη ζωή του. Η αισιοδοξία έχει πάρει την κατιούσα, όταν εμφανίζεται στη ζωή του ο έρωτας, μία κοπέλα στην ίδια ηλικία με εκείνον από το καινούριο του σχολείο…Έτσι η ζωή του ανατρέπεται από εκεί που δεν το περίμενε…”

Ο Γιάννης Κυζιρόπουλος, με το Από μέσα πεθαμένοι, μου γνώρισε τον Παύλο, ένα δεκαεξάχρονο μαθητή με άγχη, με αδυναμίες, με συναισθηματικές διακυμάνσεις, που παλεύει με τους δικούς του δαίμονες στην αποστειρωμένη πραγματικότητα. Μελαγχολική μοναξιά που αγγίζει την κατάθλιψη, εκούσια απόσταση και αποχή από κάθε είδους ημίμετρο, ο Παύλος μαραζώνει σιωπηλός, βλέποντας τον άνεργο πατέρα του να τριγυρίζει μέσα στους τοίχους του σπιτιού του, με όνειρο να ξεφύγει από τον παράδεισο/φυλακή του δωματίου του, για να ξαναμπεί στην Ελλάδα του ρατσισμού, των προκαταλήψεων, του εξαθλιωμένου εκπαιδευτικού συστήματος, της βίας και των εκφοβισμών.

Πρόκειται για ένα βιβλίο-καταγγελία στο χάσμα των γενεών. Ένα βιβλίο γραμμένο από κάποιον κοντά στα είκοσι, για όσους βρίσκονται γύρω στα είκοσι, αλλά και όσους ξέχασαν ανεπιστρεπτί(;) πώς είναι να είσαι είκοσι. Στην ηλικία που όλα τα συναισθήματα γιγαντώνονται, στην ηλικία που βουλιάζεις μέσα στο αβάσταχτο χάος των σκέψεών σου, στην ηλικία που είσαι “αναγκασμένος” να προκαθορίσεις την πορεία του μέλλοντός σου.

Με ένα ξεχωριστό θέμα που λίγοι ασχολούνται μαζί του, με ένα ιδιαίτερα πλούσιο λεξιλόγιο και με χιλιάδες συναισθήματα να ξεχειλίζουν, γινόμαστε μάρτυρες της νεανικής ιδιοσυγκρασίας, που έχει την ικανότητα να μαραίνεται και ν’ ανθίζει πάλι, το επόμενο λεπτό, μέσα στις πόλεις των “θαμμένων” ζωντανών που βολεύτηκαν στη ρουτίνα ή στην κούραση των 50+ ετών. Εκεί όπου η αγάπη μπλέκεται με τον έρωτα και το πάθος χωρίς όρια, εκεί όπου η συγκίνηση γίνεται απόγνωση, εκεί όπου η νοσταλγία συμπορεύεται με τη ματαιότητα, εκεί όπου τα ολέθρια ιδανικά κατεστημένα βγάζουν κοροϊδευτικά τη γλώσσα στα εφηβικά όνειρα.

Σε κάθε ύπαρξη “ό, τι αξίζει, πονάει κι είναι δύσκολο…”

Είναι ένα ξεχωριστό ανάγνωσμα ψυχογράφημα που ενδείκνυται για όσους επιλέγουν να μη θάβονται στην αστική μιζέρια, για όσους ψάχνουν τρόπους να μετατρέψουν τη σκοτεινιά της ψυχής τους σε τέχνη και δημιουργία, για όσους αντιλήφθηκαν πολύ πρόωρα και βάναυσα την πραγματικότητα. Μια πολύ προσεγμένη πρώτη προσπάθεια ανάλυσης του νεανικού ψυχισμού στο δρόμο για την εκπλήρωση των στόχων του κάθε μαθητή. Το ανησυχητικό, όμως, είναι πως, όταν το τελειώσεις, αντιλαμβάνεσαι πόσοι γονείς τελικά δεν γνωρίζουν τα παιδιά τους. Αλλά και τους μηχανισμούς κάλυψης και απόκρυψης που αναπτύσσουν τα παιδιά, για να μη φανερώνουν αυτά που πραγματικά νιώθουν.

Δυναμικό παρόν στο βιβλίο δίνουν η φιλία, οι εφήμερες κι επιπόλαιες διαπροσωπικές κι επαγγελματικές σχέσεις, τα πρώτα χτυποκάρδια αλλά και η μάστιγα της ανεργίας, της βίας και του ρατσισμού, καθώς και οι επιδράσεις τους στους νέους. Καθαρές, όμως συνάμα πολύ δυνατές περιγραφές της κρίσης, γεγονός που το συγκαταλέγει στα σύγχρονα και επίκαιρα μυθιστορήματα.

Ένας Παύλος που πιέζεται από τις μελλοντικές αποφάσεις και τις επιλογές του, που αναγκάζεται απότομα να περιορίσει έξοδα και τρόπο ζωής, που βυθίζεται στα άσχημα κατάλοιπα της πρώτης ερωτικής του απογοήτευσης, στα όρια της πάλης με τον καταθλιπτικό εαυτό του, όταν τίποτα δεν τον ικανοποιεί, τίποτα δεν τον εντυπωσιάζει.

Είχα καταλήξει στο ότι η ευτυχία είναι μια άρνηση. Η κατάργηση της επιθυμίας, και η -εθελούσια- άγνοια του πόνου.

Χάνεται μέσα σε ένα κυκεώνα αρνητικών σκέψεων, καταπιεσμένων συναισθημάτων κι ανεκπλήρωτων επιθυμιών. Μόνο εύκολος δεν είναι ο δρόμος της αυτογνωσίας. Πόσο μάλλον, όταν όλα αυτά βιώνονται παράλληλα με την κοινωνικοοικονομική κρίση! Πού να στραφείς για αληθινές αξίες και ιδανικά; Πού να βρεις διέξοδο σε μια διεφθαρμένη κοινωνία, όπου παρασιτεί η αλληλεγγύη; Πώς να αναγνωρίσεις το ταλέντο σου μέσω τυποποιημένων μεθόδων; Πώς να μην ευνοηθεί η εσωστρέφεια, όταν, σχεδόν, καταργείται η ελεύθερη βούληση;

Και τότε που όλα μοιάζουν ανώφελα, έρχεται κάποιος που μπορεί μαγικά να σε τραβήξει απ’ τα σκοτάδια σου και να σου δείξει το δρόμο προς το φως. Μόνο που μαζί του έρχονται και οι εκρήξεις, οι εξάρσεις, οι αμφιβολίες κι οι θύελλες, που φτάνουν την αφήγηση στο κρεσέντο της, οιωνοί απρόσμενου κι ανώμαλου φινάλε.

Στοίχημα πως ο συγγραφέας θα μας ξανααπασχολήσει στο μέλλον.

Τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμη…

Ένα βιβλίο που διαπνέεται από λόγοτεχνική ωριμότητα, πνευματική διευσδικότητα και εμβρίθεια, στοιχεία που δεν συναντά εύκολα κανείς σε βιβλία πρωτοεμφανιζόμενων νεαρής ηλίκίας συγγραφέων.

Δυνατό...πολύ δυνατό βιβλίο!!Περιγράφει τη ζωή του Παύλου,ενός εφήβου που ξεφεύγει από τα συνηθισμένα.Είναι ένας άνθρωπος 16 χρονών που έχει να αντιμετωπίσει όλα τα προβλήματα της σημερινής κοινωνίας...και μας τα παρουσιάζει μέσα από την καταθλιπτική οπτική του και τις απαισιόδοξες σκέψεις που κάνει.Ανεργία,οικονομικά προβλήματα,καταδικασμένες διαπροσωπικές σχέσεις βασισμένες στο συμφέρον,ρατσισμός,βία κι όλα αυτά με φόντο την ελπίδα που παλεύει κρατηθεί από πάνω της για να επιβιώσει.Το μόνο αρνητικό που βρήκα είναι το ύφος της γραφής.Ενώ η ιστορία σε συνεπαίρνει, το λεξιλόγιο και οι διάλογοι σε ορισμένα σημεία είναι παράταιροι,ειδικά από τη στιγμή που η αφήγηση είναι σε πρώτο πρόσωπο. Ανάμεσα σε ανθρώπους 16 χρονών δυσκολεύομαι να φανταστώ τέτοιες συνομιλίες.Κατά τα άλλα είναι ένα βιβλίο που συνιστώ!!Σίγουρα θα το σκέφτομαι για καιρό...

Αναμφίβολα, η πρώτη συγγραφική απόπειρα του νεαρού Γιάννη Κυζιρόπουλου αποτελεί μία κατάδυση στ΄άδυτα της εφηβικής ψυχής, φωτογραφίζοντας τ΄άγχη, τους φόβους, τις ανησυχίες, τις αγωνίες και το πάθος για διάκριση και κοινωνική καταξίωση! Σε μια κοινωνία που οι κοινωνικοπολιτικές-ηθικές αξίες καταποντίζοναι, οι υποσχέσεις για οικονομική βελτίωση αποδεικνύονται κίβδηλες και το κράτος απομυζει και την τελευταία ρηνίδα αξιοπρέπειας, καλείται ο 16άχρονος Παύλος να βρει την ψυχοσυναισθηματική του ισορροπία, την στιγμή που ένα πέπλο μελαγχολίας τον ζώνει ασφυκτικά, ίδιο με το παθογόνο νέφος των χημικών, υπολείμματα των αλλεπάλληλων επικίνδυνων συγκεντρώσεων. Φαντάζεται τον εαυτό του φοιτητή της Ιατρικής σχολής, καθώς βρίσκεται στο κατώφλι των πανελλαδικών εξετάσεων και είναι στο μόνο που ελπίζει, αφού βλέπει ότι τα πάντα καταρρέουν δίπλα του στ΄όνομα του κοινωνικού “φαίνεσθαι”. Βιώνει τον αληθινό έρωτα και προσπαθεί να δώσει λίγο χρώμα στο μέλλον του, εξισσοροπώντας τα όμορφα συναισθήματα που απορρέουν από αυτή την σχέση, με την σκληρή ελληνική πραγματικότητα.

Ο ίδιος ο Παύλος είναι ενας νεαρός μ΄ευαισθησίες, καλλιτεχνικές αναζητήσεις, ανήσυχο πνεύμα που βρίσκει διέξοδο στην ζωγραφική και σε μουσικές συνθέσεις. Η αγάπη του για την μουσικη είναι διάπλατη να δεχθεί κάθε τί νέο, δραπετεύοντας από ένα νοσηρό περιβάλλον που τον πνίγει. Η οικονομική δυσπραγία της οικογένειάς του τον βυθίζει ακόμη περισσότερο στην “παραίτηση”, στην μελαγχολία, αλλα και στην ώριμη απόφαση να την ελαφρύνει από έξοδα, που ο ίδιος θεωρεί ανώφελα.

Το εκπαιδευτικό σύστημα, ιδιωτικό και δημόσιο, νοσεί από έναν μονόπλευρο δογματισμό και μία στείρα αποθήκευση πληροφοριών, ενώ οι σχέσεις εκπαιδευτικού – μαθητή χαρακτηρίζονται από μία αποστασιοποίηση και έναν “καθωσπρεπισμό” επιμελώς κρυμμένο πίσω από το προσωπείο του άτεγκτου εκπαιδευτικού. Η πραγματική ανθρώπινη πλευρά του, η ουσιαστική αμφίδρομη σχέση δεν είναι απόρροια επιπλέον οικονομικής δαπάνης, αλλά απαιτεί δουλειά και εκατέρωθεν σωστή συνεργασία. Και ενώ το σχολείο αποτελει μία “μικρογραφία”της κοινωνίας μας,η ίδια η κοινωνία θεωρείται μεγάλη “διδάξασα” των ανθρωπίνων σχέσεων- με πρωταρχική την οικογένεια. Και εδώ ο πρωταγωνιστής, ζυγιάζει τους ανθρώπους και με μια βαθύτερη ματιά στα ενδότερα της ανθρώπινης ψυχής εισπράτει την ασχήμια, όσο και αν αυτή “καμουφλάρεται” μ΄ενα όμορφο και επιτηδευμένο πρόσωπο.

Ο Παύλος ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο και ρομαντικό παιδί, αλλά και ώριμο να κρίνει την άδικη ελληνική πραγματικότητα μέσω της παρατήρησης και του αναπτυγμένου θυμικού του, ακροβατεί σ΄ένα περιβάλλον που το θεωρεί “ξένο”και απομονώνεται στο ησυχαστήριό του, στο δικό του προσωπικό δωμάτιο. Είναι προφανές ότι η μετάβαση στην ενηλικίωση δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα και τα εμπόδια που θα κληθεί να υπερπηδήσει και αυτός αλλά και κάθε νεαρό συνειδητοποιημένο άτομο είναι τεράστια. Αναζητα λοιπόν, τρόπους διαφυγής μέσω της μουσικής, αφιερώνεται στους στόχους του. Στην συνέχεια, θα διαπιστώσουμε, ότι και η εμπλοκή του σε μία ιστορία πάθους αλλά και έκδηλου ρατσισμού, φέρνει την μεγάλη ανατροπή στην ζωή του αλλά και στην ροή του μυθιστορήματος.

Είναι φανερό, ότι ο κ. Κυζιρόπουλος έχει θέσει τον πήχυ αρκετά ψηλά, καθώς τα μηνύματα που θέλει να περάσει, μεσούσης της κοινωνικοοικονομικής κρίσης είναι πολύ σοβαρά, δίνοντας ιδιαίτερη βαρύτητα στην δύναμη της αληθινής φιλίας, έξω από φόρμες και στεγανά, στο πώς οι σημερινοί νέοι βιώνουν και διαχειρίζονται την τωρινή κατάσταση, το αμφιλεγόμενο μέλλον τους, τις ανησυχίες τους για την άνοδο του ρατσισμού, την κρίση ηθικών επιταγών.

Προσωπικά πιστεύω ότι το πετυχαίνει, αν και εκπλήσσει το πολύ νεαρό της ηλικίας του συγγραφέα και ο ιδιαίτερος στόμφος που δίνει στον λόγο του, ο οποίος συνοδεύεται από πλούσια εκφραστικά στοιχεία και “δυνατές” λέξεις που πλαισιώνουν ένα ιδιαίτερο κείμενο που εντυπωσιάζει!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ Δ.

Ο Παύλος είναι ένας δεκαεπτάχρονος μαθητής. Πιεσμένος απο τις αποφάσεις που πρέπει να πάρει για το μέλλον του. Εξαναγκασμένος -απο τις συνθήκες που προκαλεί η ξαφνική ανεργία του πατέρα του- να αλλάξει τρόπο ζωής. Χαμένος και ξαφνιασμένος απο την πρώτη ερωτική απογοήτευση. Ένας έφηβος που βρίσκεται στα όρια της πάλης με τον καταθλιπτικό εαυτό του. Τίποτα δεν τον ικανοποιεί, τίποτα δεν τον εντυπωσιάζει. Λέει σε κάποια στιγμή "Είχα καταλήξει στο ότι η ευτυχία είναι μια άρνηση. Η κατάργηση της επιθυμίας, και η -εθελούσια- άγνοια του πόνου." Μέσα απο τις εσωτερικές του αναζητήσεις. Μπερδεμένος απο το χάος των αρνητικών του σκέψεων, ψάχνοντας τρόπο να αποσυμπιέσει τα καταπιεσμένα συναισθήματα του και να κραυγάσει τις ανικανοποίητες επιθυμίες του. Αλλά κυρίως να κατανοήσει τον ίδιο του τον εαυτό. Ψάχνοντας ίαση στην θλιβερή και άσχημη ψυχολογία του. Μέσα απο τον Παύλο, την δυνατή προσωπικότητα του, τις σκέψεις του, τους προβληματισμούς του, ο συγγραφέας προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω όλον τον τρόπο σκέψης ενός σημερινού εφήβου. Όλες οι προκλήσεις της ζωής που αλλάζουν σχήμα και μορφή στην εποχή της οικονομικής κρίσης. Οι αλλαγές του σχολικού περιβάλλοντος που δίνουν ευκαιρίες για νέες γνωριμίες, αλλά κυρίως την ανάδειξη μιας διαφορετικής ίσως κουλτούρας που όμως το συμπέρασμα οδηγεί τις περισσότερες φορές στον ίδιο δρόμο. Παρέες ανούσιες, κάλπικοι φίλοι, άνθρωποι κίβδηλοι. γεμίζουν απόγνωση την σκέψη το μυαλό και την καρδιά ενός ανθρώπου που θέλει να δεί την ζωή να γεμίζει με ιδανικά και αξίες. Μέσα απο λιτές, εύστοχες αλλα διεισδυτικές προσεγγίσεις ξεγυμνώνει με τρόπο εξαιρετικό, καταστάσεις, συνθήκες και ανθρώπους. Αναγκάζει τον αναγνώστη να κάνει βουτιά στην αδιαπέραστη επιφάνεια της ανθρώπινης προσωπικότητας. Να εξάρει το αληθινό και να καυτηριάζει το ψεύτικο. Με μικρές αναφορές μέσα απο τις προσωπικές εμπειρίες του Παύλου αναδεικνύονται όλα εκείνα τα αγκάθια της σημερινής μας ζωής. Η ανεργία και ο τρόπος που καταβάλει έναν άνθρωπο μαθημένο να δουλεύει ακόμα και τα χρόνια που σπούδαζε. Το φαινομενικό χάσμα που υπάρχει πολλές φορές ανάμεσα στις οικογένειες. Που όμως δεν είναι χάσμα ή αδιαφορία απλά πολλές φορές είναι δύσκολο να δείξεις τα πραγματικά σου συναισθήματα και να εκφράσεις με λόγια αυτά που πραγματικά νιώθεις. Λέει κάπου ο ήρωας μας "Έβλεπα απέναντι μου έναν άνθρωπο σαράντα πέντε χρονών, απόφοιτο Πανεπιστημίου οικονομικής φύσης, εργαζόμενο αδιάκοπα απο τα δεκαεννιά του-παράλληλα με τις σπουδές του- ταλαιπωρημένο και βασανισμένο απο τις έγνοιες και τις ευθύνες της ευδοκίμησης. Της προστασίας και της συντήρησης μιας οικογένειας. Και απο την χρόνια καθημερινή μάχη του απελπιστικά μόνου και αβοήθητου βιοπαλαιστή. Μπορεί να μην προσέφερα σχεδόν ποτέ στους γονείς μου την συναισθηματική αλληλεπίδραση που επιθημούσαν και να διατηρούσα απόλυτη, ψυχρή εσωστρέφεια ακόμα και εντός της οικογένειας δίνοντας μια εντύπωση αποξένωσης, όμως τους εκτιμούσα βαθιά και κυρίως ειλικρινά και αντικειμενικά. Κι αυτό γιατί ήξερα μέχρι μυελού οστέων τα ψεγάδια τους, απο πρώτο χέρι, στοιχεία όπως η εργατικότητα και η τιμιότητα που διακατείχαν τον πατέρα μου, με έκαναν να είμαι περήφανος." Σε μια διεφθαρμένη κοινωνία με ελάχιστα ψήγματα κοινωνικής αλληλεγγύης και παιδείας κατορθώνουν να βρούν διέξοδο και να αναδειχτούν άνθρωποι με αξίες και σπουδαίους σκοπούς. H Παιδεία η εκπαίδευση και τα ατελείωτα ψεγάδια τους βρίσκουν ελπίδα σε ανθρώπους που πραγματικά υπηρετούν όχι τα νεκρά μηνύματα αλλά εκείνα τα μηνύματα που γεννάνε προβληματισμούς και παράγουν ιδέες. Εκπαιδευτικοί που θέλουν να προάγουν την γνώση και την εξέλιξη αλλά μένουν εγκλωβισμένοι στο στεγνό και χωρίς προοπτική εκπαιδευτικό σύστημα. Και εκπαιδευτικοί που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να βγάλουν τα απωθημένα και την εξουσία τους επάνω στους μαθητές. Μαθητές που ψάχνουν απεγνωσμένα να αναγνωρίσουν τα ταλέντα τους και να αποφασίσουν για το μέλλον τους χωμένοι στα μαθήματα του σχολείου αλλά και στις ατελείωτες ώρες των φροντιστηρίων που τους παρέχουν μπροστούρες τυποποιημένων ασκήσεων. "Πώς είναι δυνατόν ένας έφηβος στα 17 του να αποφασίσει το επάγγελμα που θα ακολουθήσει και θα κουβαλάει σε όλη την υπόλοιπη ζωή του;" Ένα σύστημα που καταπίνει τις δεξιότητες και δεν αφήνει την ελεύθερη βούληση της κατανόησης της πραγματικής κλίσης. Ο ρατσισμός η μισαλλοδοξία και ο φασισμός που έχουν κατακλύσει με απίστευτο ρυθμό την κοινωνία μας στηλιτεύεται και καυτηρίαζεται με έναν απίστευτο τρόπο ανυψώνοντας ταυτόχρονα τον τρόπο που κάποιοι νέοι σήμερα αντιμετωπίζουν αυτό το αγκάθι της σύγχρονης πραγματικότητας κοντράροντας το ρεύμα και υπερασπίζοντας με όποιο τίμημα την δημοκρατία και την ελευθερία. Μέσα σε αυτόν τον Κυκεώνα των αντιφατικών συναισθημάτων και των απανωτών ανατρεπτικών εξελίξεων στην ζωή του ο Παύλος ψάχνει να βρει τα πατήματα του, να αναγνωρίσει τα κομμάτια του ίδιου του εαυτού. Γνωρίζει τον ευκαιριακό έρωτα,. Χάνεται μέσα σε επιπόλαιες σχέσεις ψάχνοντας το ερωτικό του προφίλ. Μέχρι να συναντήσει εκείνη...Το κορίτσι που θα ανατρέψει τα πάντα στην ζωή του και θα βγάλει απο μέσα του όλο το σκοτάδι για να το μετατρέψει σε φως. Θα νιώσει τον πραγματικό έρωτα και θα βιώσει όλες τις εκρήξεις που μπορεί να βιώσει ένας έφηβος που ερωτεύεται για πρώτη φορά. Και ενω δεν παύουμε να παρακολουθούμε την πάλη του Παύλου με τα συναισθήματα του, το χρώμα της αφήγησης αλλάζει, ο ρυθμός δυναμώνει κατακόρυφα. Έντονες περιγραφές ωραίος λόγος μας φέρνουν κατάφατσα με όλη την συναισθηματική θύελλα του πρωτόγνωρου συναισθήματος. Τα σκαμπανεβάσματα της σχέσης, οι εξάρσεις, οι αμφιβολίες. Η αλλαγή του τρόπου σκέψης και το πως μπορεί ένα δυνατό συναίσθημα να αλλάξει.να αλλοιώσει και να καθορίσει την πορεία ενός ευαίσθητου παλικαριού. Σύγχρονο καίριο φρέσκο κείμενο που σε τραβάει, σε αγγίζει και πολλές φορές σε προσγειώνει στην πραγματικότητα την αληθινή την χωρίς περιτύλιγμα. Σε βάζει σε κάθε στιγμή σε μια διαρκή σκέψη και περισυλλογή. Ο λόγος είναι πηγαίος αυθεντικός. Ο Παύλος και οι φίλοι του μιλάνε και εκφράζονται έτσι όπως ακριβώς μιλάνε οι νέοι σήμερα. Και είναι καταπληκτικός ο τρόπος που ένας νέος συγγραφέας, μπόρεσε τόσο εύστοχα, τόσο μεστά και τόσο εμπεριστατωμένα να αποκωδικοποιήσει τα αγκάθια της σημερινής κοινωνίας. Να ταυτοποιήσει τις αγωνίες των εφήβων. Να δώσει όνομα σε όλα αυτά που κρύβουμε μέσα μας και είμαστε ανίκανοι να κατανοήσουμε. Μήπως τάχα σαν και τον Παύλο δεν είναι άνθρωποι πολλοί; Απο μέσα Πεθαμένοι και απόξω ζωντανοί; Θέλω να δώσω πολλά συγχαρητήρια στον συγγραφέα για αυτό το πρώτο δείγμα γραφής του. Με παρέσυρε στον κόσμο του απο την πρώτη εως την τελευταία σελίδα και μου έδωσε την ευκαιρία να μπώ στο μυαλό στην σκέψη και στην απεγνωσμένη ελπίδα των σημερινών εφήβων. Είμαι σίγουρη πως ο Γιάννης Κυζιρόπουλος έχει να δώσει και άλλα πράγματα αν συνεχίσει να βγάζει τις σκέψεις του σε λέξεις και εικόνες.

Ο Παύλος είναι ένας σημερινός έφηβος και μας ανοίγει την ψυχή του! Ενας έφηβος στην Ελλάδα της κρίσης, της βίας, του ρατσισμού, του σαθρού εκπαιδευτικού συστήματος μας λέει γιά τα όνειρά του, τους φόβους του, τους προβληματισμούς του, ζει τον εφηβικό έρωτα, αναζητά το νόημα της ζωής σε ένα κόσμο βυθισμένο στην αδιαφορία και τα αδιέξοδα του. Ενα μυθιστόρημα γραμμένο από ένα νέο 22 χρονών που μας στήνει απέναντι και μας αναγκάζει να θυμηθούμε (εμείς οι μεγάλοι) πως κάποτε ήμασταν 17χρονοι και περνουσαμε το ίδιο "λουκι"και απλά μεγαλωσαμε και ξεχασαμε όλα όσα μας πονουσαν τότε! Και επειδή ξεχασαμε ζητάμε από τους σημερινούς εφήβους να κάνουν αυτά που εμείς θεωρούμε σωστά και χρήσιμα για αυτούς, χωρίς να σκύβουμε μέσα στη ψυχή τους λέγοντας απλά "εφηβεία είναι, θα περάσει".Ενα συγκλονιστικό μυθιστόρημα γραμμένο από ένα νέο παιδί που ώ τι έκπληξη!!! έχει διαβάσει φιλοσοφία, λογοτεχνία, ποίηση, έχει ασχοληθεί με την Τέχνη και την μουσική και παράλληλα έχει ζήσει την νιότη του, έχει αγαπήσει την πόλη του την Αθήνα αλλά κυρίως είναι ένας συνειδητοποιημένος πολίτης! Το βιβλίο είναι καλογραμμένο σε κρατά σε αγωνία μέχρι το τέλος του που είναι ανατρεπτικό και σε προτρέπει να βγεις από την απάθεια και να δεις επιτέλους τι συμβαίνει γύρω σου!