Πολλά ειλικρινά συγχαρητήρια! Η πλοκή συναρπαστική, οι χαρακτήρες γήινοι, πραγματικοί, προσιτοί και συνάμα πολύπλοκοι.

Η Κλαίρη Θεοδώρου διεισδύει στα μύχια της ψυχής και αποκαλύπτει τις αλήθειες της χωρίς στόμφο και μεγαλοστομίες αλλά με την απλότητα και την αμεσότητα που πρέπει να διατυπώνονται για να σε αγγίξουν βαθιά καταφέρνει να κάνει τον κάθε αναγνώστη να έρχεται στη θέση του κάθε ήρωα.

Προσωπικά δεν γνώριζα ακριβώς την κατάσταση που διαδραματιζόταν στο νησί της Λέρου, δύσκολες καταστάσεις που δεν της χωράει ο ανθρώπινος νους, αποδεικνύεται τελικά οτι ο άνθρωπος έχει πολλά αποθέματα θέλησης μέσα του, αρκεί να ψάξει να τα βρει... δίνει σημαντικά μηνύματα ! Είναι μια ιστορία για χαμένες ευκαιρίες και χαμένες αγάπες, αλλά και για την καταπίεση που πολλοί άνθρωποι επιβάλλουν στον εαυτό τους μόνο και μόνο για να νιώθουν ασφαλείς και ζουν ενα σήμερα που πολλές φορές τους πληγώνει.

Ενα καλογραμμένο βιβλίο που παρασύρει τον αναγνώστη τόσο με τις ανατροπές του όσο και με τις σκέψεις που του προκαλεί: σκέψεις για τους δρόμους της καρδιάς και της λογικής που πολλές φορές δε συμβαδίζουν.

Με συνεπήρε, με ταξίδεψε, με προβλημάτισε και με λύτρωσε! Ευχαριστώ ειλικρινά γι' αυτή τη μοναδική αναγνωστική εμπειρία και αναμένω με ενθουσιασμό το επόμενο βιβλίο.

Δύο ασπρόμαυρες φωτογραφίες και δύο λέξεις "Συγχώρεσέ με" σε ένα κομμάτι χαρτί, στάθηκαν η αφορμή για την Έλλη να ξετυλίξει το μίτο της Αριάδνης και να ανακαλύψει την αλήθεια για το σκοτεινό παρελθόν της οικογένειας της, ένα παρελθόν που είχε φροντίσει να της κρύψει ο πατέρας της για σχεδόν 16 χρόνια.

Η ιστορία κινείται σε δύο χρονικά επίπεδα (στο 1975 και στο 1991) και σε τρεις περιοχές, στη Ρόδο, τον Πειραιά και τη Λέρο, περιγράφοντας ταυτόχρονα την εξέλιξη των γεγονότων και τις συνθήκες κάτω απο τις οποίες κατέληψαν οι δύο εκ των τριών πρωταγωνιστών, ο ένας στην "Αποικία", στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο της Λέρου και ο άλλος στα καταγώγια του Πειραιά.

Απο άποψη πλοκής, δεν αποτελεί και κάτι ιδιαίτερο. Πρόκειται για μια ιστορία ενός απαγορευμένου έρωτα- μια υπόθεση που την έχουμε χιλιοδιαβάσει σε τόσα και τόσα μυθιστορήματα-, και το πώς αυτή διέλυσε μια ολόκληρη οικογένεια, έχοντας καταστροφικές συνέπειες στην μετέπειτα πορεία των ηρώων. Η υπόθεση κινείται αρκετά γρήγορα, όμως θα την χαρακτήριζα επίπεδη και προβλέψιμη, χωρίς ανατροπές και κορυφώσεις, με μια εξέλιξη που φαίνεται σχεδόν προκαθορισμένη. Ελάχιστα τα δυνατά σημεία που προκαλούν έκρηξη συναισθημάτων, με πιο χαρακτηριστικό τη στιγμή που πατέρας και γιος συναντιούνται μετά απο σχεδόν 15 χρόνια στην Αποικία, όπου ο πρώτος μην αντέχοντας το βάρος της συνείδησης του και νιώθοντας το τέλος να πλησιάζει, πηγαίνει να επισκεφτεί για ύστατη φορά το γιο του, λέγοντας του αυτή την πολυπόθητη "συγγνώμη". Επίσης, θεωρώ την πλοκή σε ορισμένα σημεία υπερβολική, δεδομένου οτι οι ήρωες συγκεντρώνουν όλες τις εν δυνάμει συμφορές που θα μπορούσαν να πλήξουν τις ζωές των ανθρώπων (ενδοοικογενειακές, παράνομες ερωτικές σχέσεις, εγκλεισμός και απομόνωση, πορνεία, ναρκωτικά).

Σχετικά με τον τρόπο γραφής, πρόκειται για ένα αρκετά καλογραμμένο βιβλίο με απλό λεξιλόγιο, που όμως σε ορισμένες περιπτώσεις γίνεται χρήση μιας αρκετά επιτηδευμένης γλώσσας με σύνθετα επίθετα λόγιου χαρακτήρα και εξεζητημένες λέξεις, στοιχεία που επαναλαμβάνονται σε αρκετά σημεία. Οι περιγραφές των καταστάσεων και των συναισθημάτων αρκετά παραστατικές, οι οποίες σε ορισμένα "σκληρά" σημεία γίνονται ανατριχιαστικά αναλυτικές και θα μπορούσαν είτε να παραληφθούν είτε να μην είναι τόσο εκτενείς, γιατί ενισχύουν το στοιχείο της υπερβολής στην υπόθεση της ιστορίας. Στιγμή χαλάρωσης οι περιγραφές της Ρόδου και της Λέρου, οι οποίες δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες σχετικά με την Ιστορία και το πολεοδομικό σχέδιο των νησιών και ταυτόχρονα παρουσιάζουν τόσο παραστατικά την ομορφιά τους. Ενδιαφέρουσες επίσης και οι πληροφορίες σχετικά με τη δημιουργία, τη δομή και την πορεία της Αποκιας της Λέρου.

Ανακεφαλαιώνοντας, πρόκειται για ένα βιβλίο που διαβάζεται εύκολα και γρήγορα, σχεδόν απνευστί.

Αθήνα, δεκαετία 1990. Η Έλλη, μετά τον θάνατο του πατέρα της, παίρνει στα χέρια της δύο οικογενειακές φωτογραφίες και προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι του παρελθόντος. Η Έλλη μεγάλωσε μόνη, με τον πατέρα της, Δημοσθένη, να της απαγορεύει να ρωτάει για τη μητέρα της και το παρελθόν τους. Πόσο δίκιο είχε ο Δημοσθένης να της κρύβει πράγματα και ποιο μυστικό κουβαλούσε τόσα χρόνια; Λέρος, δεκαετία 1970. Ο Άλκης ταξιδεύει στο νησί για να κλειστεί στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο του νησιού. Δε χρήζει ψυχιατρικής παρακολούθησης, απλώς είναι άλλος ένας από εκείνους που οι δικοί του είχαν τις άκρες και τα χρήματα για να τον κλείσουν σε αυτήν την κόλαση, μακριά από τις ζωές τους. Τι συνδέει τον Δημοσθένη με τον Άλκη; Τι συνέβη στη ζωή του αθώου ανθρώπου και τον παγιδέψανε στο νησί της Λέρου; Πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια καρδιά και πώς αντέχει να καταφύγει σε πράξεις ασύλληπτες;

Το μυθιστόρημα ασχολείται με την περίπτωση της «Αποικίας» στη Λέρο και με αφορμή μια άκρως τραγική και ασύλληπτη σε βαρβαρότητα ιστορία αναλύει και εξετάζει τις συνθήκες κράτησης και πρόνοιας στο Νοσοκομείο, την καθημερινότητα των εγκλείστων, τη βαρεμάρα των επικεφαλής ιατρών και την ανοχή των κατοίκων που εργάζονταν εκεί, προσβλέποντας μόνο στη μισθολογική τους ικανοποίηση. Η ιστορία του Άλκη, εκτός του ότι είναι απάνθρωπη ως γενεσιουργός αιτία και πραγματικά εύχομαι να μην είναι πραγματική, είναι λεπτομερής, ρεαλιστική και τη συστήνω μόνο σε όσους έχουν γερά νεύρα. Η κυρία Θεοδώρου δε χρειάζεται να καταφύγει σε λεκτικές ή περιγραφικές ακρότητες, οι ίδιες οι συνθήκες είναι ανατριχιαστικές. Και δεν έχει διαλέξει πολλές περιπτώσεις να αφηγηθεί, οπότε αποφεύγει τον σκόπελο της εκμετάλλευσης του θέματος για να προκαλέσει την ευαισθητοποίηση του αναγνώστη. Έχει καταλήξει στον πυρήνα της ιστορίας της, έχει σχεδιάσει αδρά τους χαρακτήρες που θα την αφηγηθούν και τους τοποθετεί σε ένα απάνθρωπο κολαστήριο που μέχρι και σήμερα, παρά την επέμβαση της Ευρώπης, έχει ουσιαστικά προβλήματα.

Σε γενικές γραμμές, το μυθιστόρημα μου φάνηκε αργόσυρτο, με εκτεταμένες περιγραφές των σκηνικών και των πρωταγωνιστών και μακροσκελείς παραγράφους. Δραστηριότητες και κινήσεις των χαρακτήρων που θα μπορούσαν να αποδοθούν λιτά και δωρικά μακραίνουν και αποδυναμώνουν το δέσιμο του βιβλίου. Το μυθιστόρημα κινείται σε τρεις άξονες: στη ζωή του Άλκη στο νοσοκομείο, στην καθημερινότητα της Έλλης που ανατρέπεται ριζικά και βήμα το βήμα προσεγγίζει όλο και περισσότερο την αλήθεια και στο παρελθόν του Δημοσθένη με τη γυναίκα του, Σοφία, η οποία από ένα σημείο και μετά αποκόπτεται και ζει τη δική της κόλαση. Από αυτά τα τρία σημεία αναμφισβήτητα θεωρώ πιο σφιχτό, ρεαλιστικό και διδακτικό το κομμάτι του Άλκη. Η Έλλη έχει να ψάξει για το χτες της οικογένειάς της, οπότε της δίνεται άφθονος χώρος για να καθυστερήσει την εξέλιξη της πλοκής (εσωτερικοί μονόλογοι, έρευνες κλπ.) ενώ η Σοφία που καταφεύγει στον Πειραιά μπλέκεται σε κάτι που έχω διαβάσει χιλιάδες φορές και δυστυχώς οι κοινοτοπίες έρχονται η μία πίσω από την άλλη.

Θα επικεντρωθώ λοιπόν στον Άλκη, γιατί εκεί πιστεύω πως έχει βάλει τα δυνατά της η κυρία Θεοδώρου. Η αφήγηση είναι πρωτοπρόσωπη, ο Άλκης είναι υγιής κι όμως ζει κάθε μέρα έναν θάνατο και με τη δική του αντικειμενική ματιά ξετυλίγεται η ιστορία του Νοσοκομείου της Λέρου. Με εύληπτο τρόπο, καθόλου κουραστικό, παρεισφρέουν στο κείμενο εγκυκλοπαιδικές πληροφορίες για το νησί και το Ψυχιατρικό Νοσοκομείο, ζωντανεύουν με τραγικό τρόπο οι συνθήκες εγκλεισμού και κράτησης (αυτή η πτέρυγα γυμνών με στοιχειώνει πολλές νύχτες τώρα) και σταδιακά, σχεδόν με ντοστογιεφσκικό τρόπο, ο Άλκης κατεβαίνει σκαλοπάτι σκαλοπάτι το δικό του Υπόγειο. Για να κάνει τα πράγματα χειρότερα, η συγγραφέας επέλεξε την ιστορία του Στάθη και της Φωτεινής για να τεκμηριώσει την τραγικότητα των καταστάσεων. Ο Στάθης ήταν κι αυτός θύμα των δικών του ανθρώπων, τυχαία γνωρίστηκε με τον Άλκη κι ένωσαν τις ζωές τους. Δυστυχώς όμως η άφιξη της σχιζοφρενούς Φωτεινής διέλυσε για πάντα τις ψυχικές αντοχές του Στάθη, εξαιτίας του έρωτα. Η κλιμάκωση αυτής της ιστορίας με το προσδοκώμενο τέλος είναι από αυτές που μόνο ένας καλός συγγραφέας μπορεί να αναπαραστήσει χωρίς να καταφύγει σε κλισέ ή να παγιδευτεί σε ψευτοσυναισθηματισμούς.

Άλλο ένα δυνατό κομμάτι του μυθιστορήματος είναι η συνάντηση του Άλκη με τον άνθρωπο που τον πέταξε στο Νοσοκομείο, πολλά χρόνια αργότερα. Η συνάντηση γίνεται ξαφνικά, απόλυτα δικαιολογημένα αλλά με έπιασε απροετοίμαστο. Οι λέξεις που χρησιμοποιούνταν, τα συναισθήματα που περιγράφονταν, οι καταστάσεις αμηχανίας που ήταν σχεδόν ανάγλυφες, έχτισαν μια από τις δυνατότερες σκηνές του μυθιστορήματος, αναγκάζοντάς με να κλείσω το βιβλίο για λίγο αμέσως μετά, ώστε να πάρω μια βαθιά ανάσα και να μπορέσω να συνεχίσω.

Η «Αποικία της λήθης» είναι ένα συγκινητικό μυθιστόρημα που επικεντρώνεται στις συνθήκες κράτησης των ψυχοπαθών στο νησί της Λέρου και τις ανθρώπινες ιστορίες που μπορούν να τυλιχτούν γύρω από αυτούς ασφυκτικά. Αν εξαιρέσουμε κάποιες μακρόσυρτες αφηγήσεις, το κείμενο έχει δυνατές, αληθινές και συγκινητικές σκηνές, διαχρονικές αλήθειες και διεισδυτική ματιά σε κάτι στο οποίο όλοι ελαφρά (;) τη καρδιά γυρνάμε την πλάτη.

Ένα συγκλονιστικό βιβλίο με μία όμορφη γραφή που καθηλώνει τον αναγνώστη Ενα ταξίδι στα άδυτα του ψυχιατρικό νοσοκομείο της Λερου Ψυχές καταδικασμένες για πάντα θύματα μιας συντηρητικής και σκληρής κοινωνίας Δημοσθενης Αλκης Σοφία Ελλη δίνουν τη δική τους μάχη στο τραγικό σεναριο που έγραψε για εκείνους με αναιξητηλο μελάνι ή ίδια ή ζωή πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα για αυτό το υπέροχο βιβλίο

Ενα πολυ καλο βιβλιο, με απλη και ομορφη γραφη. Δεν κουραζει καθολου και κρατα αμειωτο το ενδιαφερον του αναγνωστη! Το διαβασα απνευστι, με συνεχη αγωνια για την πορεια της ζωης των ηρωων, γνωριζοντας δε οτι βασιζεται σε αληθινα γεγονοτα! Αυτο που με σοκαρε και με προβληματισε, ηταν το ποσο ευκολο και ανωδυνο ηταν για καποιες οικογενειες να ξεφορτωνονται καποιο μελος τους στο κολαστηριο της Λερου, ενω δεν ετιθετο θεμα ψυχιατρικης στηριξης και φροντιδας για το ατομο που προοριζοταν εκει, μονο και μονο για να απαλλαχθουν απο το βαρος αλλων προβληματων. Το θεμα του βιβλιου που εστιαζε στο ψυχιατρειο της Λερου και για τις συνθηκες που επικρατουσαν εκει, το βρηκα ιδιατερα πρωτοτυπο! Συγχαρητηρια στην κα Κλαιρη Θεοδωρου για την μεγαλη ερευνα που εκανε για να γραψει το συγκεκριμενο βιβλιο και φυσικα για την ομορφη γραφη της! Ηταν το πρωτο βιβλιο της που διαβασα και με κερδισε ως αναγνωστρια της!!!