Η συμβολή του Γκαρσία Λινέρα είναι πολύ σημαντική δεδομένου του κενού θεωρίας που υπάρχει στο ζήτημα του Κράτους. Στο συγκεκριμένο έργο επικεντρώνει την προσοχή του σε δύο θέσεις του Ν. Πουλαντζά: “Το Κράτος ως κοινωνική σχέση, ως υλική συμπύκνωση ενός συσχετισμού” και τον “δημοκρατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό”.Διαχωρίζεται τόσο από την (αριστερίστικη ή και ρεφορμιστική) εργαλειακή αντίληψη όσο και από την “αναχωρητική αριστερά” (παραίτηση από την διεκδίκηση του Κράτους) και ερμηνεύει το Κράτος όχι ως ιδιοκτησία αλλά ως σχέση.Διαπιστώνει πως το Κράτος αποτελεί κοινότητα και συμπεραίνει την χειραφετητική διάσταση που έχει η διεκδίκησή του. Ταυτόχρονα αναδεικνύει τον φετιχισμό του Κράτους, κατ’ αναλογία με τον φετιχισμό του χρήματος, που πρέπει να ξεπεραστεί από τις χειραφετητικές δυνάμεις.Τέλος τοποθετείται υπέρ μιας “δημοκρατικής διάχυσης”, δηλαδή έναν αυξανόμενο εκδημοκρατισμό της πολιτικής και της οικονομίας και μια διαδικασία απομονοπώλησης της διαχείρισης των κοινών αγαθών της κοινωνίας.Ενδεικτικά αποσπάσματα:“Το Κράτος θα γίνει Κράτος (...) μόνο στο βαθμό που οι μονοπωλητές των κοινών αγαθών είναι σε θέση να διαχειριστούν προς όφελός τους αυτό το μονοπώλιο, κάνοντας τους άλλους να πιστέψουν πως αυτά τα μονοπωλιακά στη διαχείρισή τους κοινά αγαθά είναι αγαθά που ωφελούν επίσης τους υπολοίπους.(...) Εκεί εδράζεται το μυστικό της κυριαρχίας: στη βιωμένη πεποίθηση μιας διπλής κοινότητας, μονοπωλούμενης στη διοίκησή της από ορισμένους, που παύει συνεπώς να αποτελεί μια πραγματική κοινότητα, για να μετατραπεί σ’ αυτό που ο Μαρξ ονόμαζε “Φαντασιακή απατηλή κοινότητα”, αλλά τελικά κοινότητα.(...)Σ’ αυτό οφείλεται η διαρκής έλξη που ασκεί το Κράτος (...) στα χειραφετητικά προτάγματα των λαϊκών τάξεων. Κατά βάθος σ’ αυτό έγκειται η αναζήτηση της κοινότητας. Εκεί επίσης βρίσκεται η διαρκής διάψευση των προταγμάτων, εφόσον αυτά δεν είναι σε θέση να υπερβούν την απατηλή φύση αυτής της κοινότητας, δηλαδή τη μονοπώληση της διαχείρισης και παραγωγής της.Η κοινωνική διαδικασία που ονομάζεται Κράτος είναι μια διαδικασία σχηματισμού των ηγεμονιών ή ταξικών μπλοκ, δηλαδή της ικανότητας ενός ιστορικού μπλοκ να συσπειρώσει στο κοινωνικό του πρόταγμα τις τάξει που δεν αποτελούν τμήμα του ίδιου. Ωστόσο, στην πάλη για την κρατική εξουσία υπάρχει πάντα μια χειραφετητική διάσταση, ένα κοινοτικό δυναμικό, που θα πρέπει να έρθει στην επιφάνεια τη στιγμή της σύγκρουσης με τις σχέσεις μονοπώλησης που εμφιλοχωρούν στο κρατικό πρόταγμα ή στην κρατική βούληση.”“Ο σοσιαλισμός δε μπορεί να είναι τίποτα λιγότερο από απεριόριστη διεύρυνση των χώρων διαβούλευσης και δράσης της κοινωνίας στη διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων και, μακροπρόθεσμα, στην παραγωγή και διαχείριση του κοινωνικού πλούτου.”