"Γραικία" ή καλύτερα "γη του Ότραντο", είναι ο ποιητικός χώρος του Πίνο Μαριάνο. Ένας χώρος γεωγραφικά προσδιορισμένος, γεμάτος ήλιο, ανέμους, εσπεριδοειδή. Ένα μέρος από το οποίο αυτός που γράφει αναχωρεί μια πρώτη φορά για να επιστρέψει έμμονα και βασανιστικά έπειτα, και αυτή η φυγή να επαναλαμβάνεται κάθε φορά έντονα... Ένας τόπος, ο οποίος εξυμνείται μεταφορικά ως "η φυλακή των ανέμων" για να αποδοθεί ποιητικά ως γεωγραφικός προσδιορισμός.
Η "Γραικία" του Πίνο Μαριάνο είναι όπως η "Μεθόριος" του Βιτόριο Σερένι ή όπως το "δάσος" του Πιέβε ντι Σολίγκο, όπου ο Ανδρέας Τζαντζότο επιστρέφει πάντα για να ονειρευτεί το δικό του "Γκαλατέο", τους δικούς του κανόνες διαβίωσης ή καλύτερα τη δική του θεώρηση της ολοκλήρωσης και της τελικής πραγμάτωσης του "ζην". Είναι τα τοπία εκείνα όπου η γεωγραφία γίνεται ποιητική λέξη και ο ποιητής αδυνατεί να τα παραλείψει, γιατί είναι τα βιώματα της ψυχής του από τα οποία η ψυχή του συναρπάζεται.
Η "Γραικία" για τον Πίνο Μαριάνο είναι η ζωή του, αλλά και η φυλακή του, ο ψυχικός του εγκλωβισμός. Τα όρια του δυναμικού όμως που ενυπάρχουν σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, είναι άπειρα κι ατελεύτητα και μόνο με την εσωτερική ενατένηση, την αυτογνωσία και την "καλλιέργεια της ψυχής",αυτοπροσδιορίζεται και επανατοποθετείται ο Άνθρωπος Εαυτός, καταδεικνύοντας την αληθινή υφή του.