Είμαι ζωγράφος, εικονοποιός και φανατικός αναγνώστης της ποίησης. Η ποίηση είναι το καταφύγιό μου. Η ποίηση με παρηγορεί, με περιθάλπει. Θαυμάζω τους ποιητές, τους παρακολουθώ, συνομιλώ νοερά μαζί τους. Ως εικονοποιός συμμερίζομαι απόλυτα την αγωνία για την παραγωγή, είτε της εικόνας είτε του ποιήματος.

Η αγωνία λοιπόν του ποιητή μπρος στη λευκή σελίδα. Η αγωνία του ζωγράφου μπρος στο λευκό τελάρο. Η μάχη του ποιητή με τις λέξεις, για να υποταχθούν στο "νόημα" και να το εκφράσουν. Ο αγώνας του εικαστικού με τα υλικά για την ανάδυση της εικόνας που θα μιλήσει εκ μέρους του. Οι σκληρές αυτές μάχες άλλοτε κερδίζονται και άλλοτε χάνονται. Ο πόλεμος όμως, για να "πούμε αυτό που δεν ξέρουμε πώς να το πούμε", δεν τελειώνει.

Οι "εικόνες της ποίησης συνομιλούν υπόγεια, σιωπηλά, με την "ποίηση" των εικαστικών εικόνων. Αυτή η ασυνείδητη και υπόγεια επικοινωνία υπάρχει έτσι κι αλλιώς, τις περισσότερες φορές, εν αγνοία των δημιουργών τους. Οι νέοι ποιητές και οι νέοι εικαστικοί, οι νέοι άνθρωποι, οι δημιουργοί του σήμερα, που επέλεξαν να μιλήσουν, να απευθυνθούν και να ακουστούν. Αυτοί είναι που φέρουν στο "ασάλευτο παρόν" -σαν παρηγορητικές πυγολαμπίδες (Lucioles)- την ελπίδα για ένα πιο φωτεινό μέλλον. [...]


[...] 13 Νέοι Ποιητές από 19 έως 30 ετών, με εκδοτική παρουσία στην ελληνική ποιητική σκηνή, συναντήθηκαν με 27 νέους εικαστικούς καλλιτέχνες, σπουδαστές του Γ΄Εργαστηρίου Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ.

Ο σύγχρονος ποιητικός λόγος των 13 ποιητών ακούστηκε στους χώρους του Γ΄Εργαστηρίου Ζωγραφικής. Απαγγέλθηκαν τα ποιήματά τους, που οι ίδιοι πρότειναν, διαβάστηκαν κατ\' ιδίαν, συζητήθηκαν, έγιναν προσπάθειες ανάλυσής τους. Οι Νέοι Εικαστικοί, με τη σειρά τους, παρευρέθηκαν στις ποιητικές βραδιές των ποιητών, στις παρουσιάσεις των καινούργιων συλλογών τους, πολλοί από αυτούς για πρώτη φορά. Αφουγκράστηκαν την αγωνία τους, συγκινήθηκαν αμφότεροι, συζήτησαν μεταξύ τους τα "πώς" και τα "γιατί". Έκαμαν παρέα. Τα ίδια τα έργα τους έγιναν οι δίαυλοι επικοινωνίας τους. Ο ένας μπήκε στο χώρο του άλλου, οι ποιητές στα εργαστήρια των ζωγράφων. Το συνοικέσιο έδεσε. Οι εικαστικοί εμπνεύστηκαν από τα ποιήματα των ποιητών και παρήγαγαν εικόνες-έργα. Οι ποιητές μίλησαν και έγραψαν για τα έργα των εικαστικών, συμμετείχαν στην παραγωγή τους. Το ομαδικό πνεύμα υπερίσχυσε της ατομικής εγωπάθειας. Η σύμπνοια και η συλλογικότητα άρχισαν να λειτουργούν λυτρωτικά για αμφότερους. Δημιουργήθηκε ομάδα, προέκυψε συν-ομιλία, κατέληξε σε δημιουργικό όμιλο, ποιητών και ζωγράφων. Ένα ζωντανό και φρέσκο εργαστήριο εικονοποίησης έγινε πραγματικότητα. [...]

(από τον πρόλογο του Μάριου Σπηλιόπουλου, Ζωγράφου, Διευθυντή του Γ΄ Εργαστηρίου Ζωγραφικής ΑΣΚΤ)