Ο κύκλος των έργων για πιάνο του Γιάννη Κωνσταντινίδη συμπληρώνεται με τις "Έξι Σπουδές πάνω σ\' Ελληνικούς Λαϊκούς Ρυθμούς" (1958), που μαζί με τα Πέντε Τραγούδια της Προσμονής για μεσοφωνο και πιάνο (1924,1980) είναι τα μόνα έργα του Κωνσταντινίδη που δεν στηρίζονται σ\' ελληνικές λαϊκές μελωδίες. Εδώ ο συνθέτης χειρίζεται με γνώση κι έμπνευση τους διάφορους ασύμμετρους ελληνικούς λαϊκούς ρυθμούς (πεντάσημους, επτάσημους, κι εννεάσημους) - τους ρυθμούς ακσάκ (κουτσούς), όπως έχει επικρατήσει να ονομάζονται γενικά οι ασύμμετροι ρυθμοί που χαρακτηρίζουν τη μουσική της Ανατολής. Κάθε μια από τις σπουδές έχει τον δικό της χαρακτήρα και τις ιδιαίτερες δυσκολίες, ενώ βρίσκονται σε σχέση μεταξύ τους σχηματίζοντας ένα ενιαίο έργο με ευκρινή δομή: Πρελούντιο, Μπάσο οστινάτο, Καπρίτσιο, Ιντερμέτζο, Μπαλάμπιλε και Τοκάτα.

Στην πρώτη και την έκτη σπουδή ο Κωνσταντινίδης χρησιμοποιεί τον ρυθμό των 7/8 σε διάφορες παραλλαγές του (3/8 + 2/4 και 3/8 + 2/8 + 2/8, αντίστοιχα). Για τη δεύτερη και την πέμπτη διάλεξε τον ρυθμό των 9/8 (3/8 + 3/4 και 2/4 + 2/8 + 3/8) αντίστοιχα. Για την τρίτη προτίμησε ρυθμό πεντάσημο, ενώ στην τέταρτη αναμιγνύει πεντάσημα, επτάσημα κι εξάσημα ρυθμικά σχήματα.

Λάμπρος Λιάβας