Ο Πολιτιστικός Περιβαλλοντικός Σύλλογος Κέντρου Αμπελοκήπων πραγματοποίησε στις 2 Δεκεμβρίου 2016 στην αίθουσα εκδηλώσεων του δήμου Αθηναίων επί της οδού Πανόρμου μια βραδιά για τον κινηματογράφο Άστρον επί της λεωφόρου Κηφισίας 37, ενός σημαντικού κτηρίου για την πολιτιστική και αρχιτεκτονική του παρουσία στην περιοχή των Αμπελοκήπων. Εκεί συνομίλησαν με το κοινό ο Κωνσταντίνος και ο Πέτρος Ιωαννίδης, εγγόνια του ιδιοκτήτη και δημιουργού του σινεμά, καθώς και η Ειρήνη Γρατσία, ως εκπρόσωπος της Monumenta, που αγωνίζεται να μην κατεδαφιστεί το σινεμά. Στην εκδήλωση πωλούνταν τα τελευταία αντίτυπα του βιβλίου.

Ο κινηματογράφος Άστρον άνοιξε τις πόρτες του για το κοινό το 1957 και η άνοδός του υπήρξε θεαματική. Στο βιβλίο ξεδιπλώνονται οι αναμνήσεις του συγγραφέα, Κωνσταντίνου Ιωαννίδη, από την ανέλιξη και τη φθίνουσα πορεία του κινηματογράφου. Γεμάτο φωτογραφίες και πάμπολλα στοιχεία (αριθμοί εισιτηρίων, επισκέπτες, τρόποι προσέλκυσης θεατών κ. π. ά.) το βιβλίο ξεδιπλώνει την πορεία της ζωής του παππού Κωνσταντίνου Ιωαννίδη από τη Μικρά Ασία στο Παρίσι κι από κει στην Αθήνα, όπου έχτισε τον κινηματογράφο και δημιούργησε την κινηματογραφική εταιρεία Ιωαννίδης Φιλμς. Με λίγα, σταράτα λόγια, με πολλές φωτογραφίες και με συγκινητική γραφή, ο συγγραφέας καταγράφει τη γέννηση και τον θάνατο του κτηρίου, τον αντίκτυπό του στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων των Αμπελοκήπων και όχι μόνο, τις ευρηματικές ιδέες που ήταν απαραίτητες για την αναβίωσή του και την αγωνία του για το αύριο. Είναι μάλιστα τόσο έντονα φορτισμένος που αφήνει την πικρία του να ξεδιπλωθεί διακριτικά σε αρκετά σημεία της αφήγησής του και να δείξει έτσι πόσες δύσκολες στιγμές πέρασε το Άστρον, πώς ανταπεξήλθε στα ύπουλα χτυπήματα της τηλεόρασης και του βίντεο αρχικά και των multiplex στη συνέχεια.

Τα τελευταία αντίτυπα του βιβλίου αξίζει να αναζητηθούν, γιατί περιέχουν σημαντικά στοιχεία για την κινηματογραφική ιστορία της Ελλάδας γενικότερα και των βορείων προαστίων ειδικότερα, γιατί εμπλουτίζουν με αδημοσίευτες φωτογραφίες την ιστορία του Άστρου, ενός κτηρίου που το μέλλον του ακόμη είναι αβέβαιο ως προς τη χρήση του και γιατί είναι η προσωπική, εκ των έσω, ματιά ενός ανθρώπου που αγάπησε αυτό που έκανε ο παππούς του και το συνέχισε επάξια και ο ίδιος.