Στα Μέθανα «πυρπολεί τις παλιές αρχές της, απαρνείται την θεϊκή (όπως φημολογείτο) καταγωγή της και αναδύεται μέσα από τις στάχτες αγνώριστη, ολοκαίνουργια, κυρία των δυνάμεών της». Ο Μενέλαος την κάνει γυναίκα, γνωρίζοντας πως ποτέ δεν θα είναι ΤΟΥ.

«Το ευτυχέστερο συναίσθημα είναι να δίνεσαι για ένα σκοπό ο οποίος σε υπερβαίνει, που δεν σε περιέχει καν».

Βρίσκουν καταφύγιο δίπλα στον αδελφό του μάντη Κέρκαφο ο οποίος όμως έχει χάσει το χάρισμά του. Η Ελένη με κόμμωση Sinead O’ Connor, στήνει επιχείρηση κάνοντας την ταβερνιάρισσα-εξομολόγο των ταξιδιωτών βοηθώντας παράλληλα τον μάντη να διατηρήσει την αίγλη του. Αργότερα στην Πιτυούσα ο Μενέλαος καταλαβαίνει πως δεν συμπίπτουν οι επιδιώξεις τους. Αυτός θέλει ηρεμία, τάξη και ασφάλεια, αυτή δράση και προσκήνιο. Η «κατακρεουργημένη» από τον Θυέστη Πιτυούσα είναι η μόνη εικόνα που κινητοποιεί τον Μενέλαο να εκδικηθεί, όχι όμως μόνος του. Είπαμε αυτός είναι ταγμένος στην Ελένη και μη μου άπτου. Έχει επιστρέψει στην Σπάρτη ως βασιλιάς καθώς ο πεθερός του έχει μαλακώσει. Ενεργοποιεί τον καυλωμένο για πόλεμο και εξουσία Αγαμέμνονα και τελικά χωρίς κόπο και αγώνα παίρνουν «άνευ αγώνα», «στα χαρτιά» πίσω τις Μυκήνες. Ο αδελφός του επεκτείνει το βασίλειό του συνέχεια, αυτός επεκτείνει την παθολογική του αγάπη για την Ελένη σε παθολογικό επίπεδο. Πάει να κάνει συμφωνία με τους γαιοκτήμονες και τα funds της Σπάρτης να δημιουργήσει μοντέλο Πυτιούσας και να μη του ζαλίζουν το όργανο, καθώς αυτός έχει να βασιλέψει σε ολόκληρη Ελένη. Του την πέφτουν άγρια, σχεδόν τον εκδιώχνουν. Η Ελένη με αρχηγικές πλέον τάσεις αποφασίζει υποχώρηση και μνημόνιο παρά νέο φευγιό. Αλλάζει μέρα με την ημέρα, όπως πρέπει για να ανταποκριθεί σε πολλούς ρόλους. Κυνηγά παθιασμένα περισσότερο αυτόν την μητέρας ενός διαδόχου. Σχεδόν βιάζει καθημερινά τον Μενέλαο, μένει έγκυος αλλά χάνει το παιδί στη γέννα. Και εκεί τελειώνει η Ελένη που γνώρισε ο Μενέλαος. Συζεί με μια ξένη μέχρι που αυτή το σκάει με τον Πάρη.

Πως νιώθει ο Μενέλαος; «Όταν την είδα από την ταράτσα του ανακτόρου να σαλπάρει με τον Πάρη, φρέσκος αέρας, δροσερός, φύσηξε εντός μου».

Και η εκστρατεία στην Τροία; Για τον Αγαμέμνονα, για τους γαιοκτήμονες, για το χρήμα για το γαμώτο. Όχι για τον Μενέλαο. Αυτός χαίρεται που η γυναίκα του ξαναγεννήθηκε, άστη να πάει στο καλό, δεν θα πάρει κόσμο στο λαιμό του. Όταν τη βλέπει στην Τροία μετά τη νίκη των Ελλήνων είναι υποταγμένη και γαλήνια. «Μας νίκησε Μενέλαε, όχι η Ελλάδα ούτε η Τροία. Ούτε καν ο εαυτός μας, ο χρόνος μας νίκησε και το μόνο που μας χάρισε είναι η ιστορία μας. Και αυτή θα λέμε από εδώ και πέρα ο ένας στο άλλο» του λέει και ο Μενέλαος ξαναγίνεται ο βασιλιάς ΤΗΣ.

Τι ήταν ρε σεις ο Μενέλαος τελικά; Κερατάς, άβουλος, ευθυνόφοβος, φλώρος; Άντρας πραγματικός λέει ο συγγραφέας και προσυπογράφω. Όχι σαν τους άλλους της εποχής που απλά «τρυγούσαν» ή «περνούσαν σουβλάκι» το ταίρι τους (νέες ατάκες του συγγραφέα που ήρθαν για να μείνουν μαζί με την κορυφαία «Έγινε ο Σπίνθηρ πυρκαγιά»).

Άντρας με Α Κεφαλαίο για όλες τις εποχές: «Τι θα πει αγαπάω; Ανάθεμα αν έχετε προφέρει αυτό το ρήμα πέντε φορές σε όλη σας τη ζωή, τις τέσσερις για τη μάνα σας. Το τρέμετε, σας έχουν μάθει να το τρέμετε».

Ο Μενέλαος δεν φοβάται να το πει, να το υπηρετήσει, να ζήσει στη σκιά της, να αποδεχτεί ότι η μοίρα της είναι και δική του. Να μείνει στην ιστορία ως βασιλιάς ΤΗΣ.

«Αγαπάω σημαίνει γίνομαι εκείνος που αγαπάω. Αφήνω τον εαυτό μου πίσω και παραδίνομαι και βουλιάζω στον άλλον..Η μοίρα του δική μου μοίρα».

ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ

Ο Χωμενίδης συνεχίζει την θαυμαστή του πορεία στη λογοτεχνία πηγαίνοντας από το δρόμο που γνωρίζει καλύτερα. Στα κουτουρού δηλαδή. Δεν βγάζεις άκρη. Έχει πριν λίγο καιρό γράψει το βραβευμένο (από το κοινό που αγαπά και εμπιστεύεται) ιστορικό μυθιστόρημα, τον «Φοίνικα», και νομίζεις θα χτίσει επάνω του. Και έρχεται τώρα να γκρεμίσει μαζί με τα τείχη της Τροίας αυτή την ελπίδα αλλά και το μύθο για το Μενέλαο και την ωραία Ελένη. Γυρνάει σε λογική και αφήγηση «Σοφού παιδιού», στήνει ένα μικρό Δελφινάριο γραμμένο όμως από Τσιφόρο και σε κάνει να ρίξεις μυθικό μεταφορικά και κυριολεκτικά γέλιο. Γενικώς δεν το ψάχνεις πολύ μαζί του. Απλά τον διαβάζεις. Αποκλείεται να χάσεις. Είναι win-win κατάσταση ο τύπος. Όταν πάρει το όπλο του και αρχίζει και πυροβολεί κατά ριπάς έχει τον ασταμάτητο, κανένας δεν μπορεί να τον φρενάρει, να τον κουλαντρίσει. Σε κάποια σημεία δεν τηρεί ούτε τα προσχήματα, αδιαφορεί για το σύνολο των αναγνωστών θεωρώντας πως έχουμε αποκτήσει ανοσία αγέλης στη γραφή του και εφορμά χωρίς λογοτεχνική μάσκα και αντισηπτικό να μας μεταδώσει άλλο ένα πόνημα-ιό. Πέρα από το εκ γενετής ταλέντο του έχω την εντύπωση πως πλέον στρώνεται και δουλεύει επιμελώς τα κείμενά του. Νιώθει περισσότερο δυνατός από ποτέ και αυτό του βγαίνει στο χαρτί. Εδώ ίσως θέλει προσοχή. Όπως γράφει και στο βιβλίο: «Οι αδύναμοι πέφτουν θύματα των άλλων. Οι δυνατοί θύματα του εαυτού τους». Και αυτός μόνο τον εαυτό του έχει να φοβάται.

Όσον αφορά τη συνέχεια που έχουμε να περιμένουμε από αυτόν;

«Ότι του φανεί του Χρήστου Χωμεινί»…