Βιβλίο Καμία ειρήνη - Όμορφη πόλη
Συγγραφέας Βαγγέλης Μαργιωρής
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης ΜΙΝΩΑΣ
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Ένα ζευγάρι βρίσκεται δολοφονημένο σε ξενοδοχείο μετά από το γλέντι του γάμου τους μέσα στις γιορτές των Χριστουγέννων. Αυτός αστυνομικός όπως και οι περισσότεροι συγγενείς και φίλοι. Το μήνυμα του δολοφόνου γραμμένο με αίμα στο μαξιλάρι «ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ».

Ο αστυνόμος Ιάσονας Μανιάτης προσπαθεί να λύσει το μυστήριο. Παλιές υποθέσεις με αμαρτίες των πατεράδων-αστυνομικών του ζευγαριού (Νίκος Παπαδάκος, Παναγιώτης Ιντζόγλου) και άλλων ανώτερων στελεχών (Κοκκινάκης, Φαρμακόπουλος) έχουν ως αποτέλεσμα κλειστά στόματα και κλειστές πόρτες. Κλειστά χαρτιά και από το δολοφόνο. Με ένα teaser αλωνίζει, βασανίζει και τελικά σκοτώνει τα θύματά του. Αβάσταχτος ο πόνος στις δύο οικογένειες, ιδιαίτερα για τον πιο διεφθαρμένο όλων τον Παπαδάκο που φωνάζει πως έχασε τον καλό γιο και έμεινε με «την αδελφή». Δεύτερη ιστορία μέσα στην πρώτη η οικογενειακή κόντρα πατέρα-γιου στους Παπαδάκους.

Καμία πρόοδος δε γίνεται, ο δολοφόνος συνεχίζει το έργο του, ο ανώτερος όλων Φαρμακόπουλος θέλει να βγάλει το Μανιάτη από την υπόθεση, ο υποδιευθυντής Κοκκινάκης ακόμα τον στηρίζει. Μια άλλη ομάδα αστυνομικών δρα παράλληλα με εντολή του Φαρμακόπουλου. Για να βρει το δολοφόνο ή να σταματήσει το Μανιάτη; Ιδού η απορία. Ο Μανιάτης αποκομμένος με το βοηθό του Παπαδόπουλο θα βρει την άκρη ή θα μείνει στο περιθώριο. Θα φορτωθούν οι φόνοι σε κανέναν κυρ-Παντελή ή τον γιο του για να βγουν κάποιοι άλλοι λάδι ή θα λάμψει η αλήθεια;

Το έχω ξαναπεί. Ο Μαργιωρής (τα βιβλία στην Πολιτεία) γράφει εξαιρετικά αστυνομικά μυθιστορήματα με ρεαλισμό, «με την πένα του βουτηγμένη στην πραγματικότητα» και όχι ψάχνοντας τις θορυβώδεις ανατροπές και τους αλάνθαστους και «επιστήμονες» serial killers. Ξετυλίγει περισσότερο «αληθινές» ιστορίες που μπορούν να συμβούν σε μια χώρα με στατιστικά χαμηλή εγκληματικότητα. Μεγάλο του ατού;

 Το αριστοτεχνικό χτίσιμο βασικών ηρώων αλλά και δευτερευόντων χαρακτήρων. Έτσι και σε αυτό το «μπαμπάτσικο» μυθιστόρημα, το «Καμία Ειρήνη». Τα ψυχογραφήματα όλων των ηρώων, πρωταγωνιστών ή μη, είναι τόσο άρτια φτιαγμένα που δεν έχεις λόγο να μην τους ακολουθήσεις για όσες σελίδες και αν αποφάσιζε ο συγγραφέας να γράψει. Τραβάνε από μόνοι τους την πλοκή, μια πλοκή που προσέξτε: Έχει  ανατροπές, αγωνία και λαχτάρα (να νοιάζεσαι για όλους τους ήρωες το ίδιο) να μάθεις τι γίνεται παρακάτω και ακόμα παρακάτω, χωρίς ο συγγραφέας να αγωνίζεται για το εξωπραγματικό ή το πλέον αναπάντεχο twist. Θα το ψάξει, όχι όμως έντονα και με «αρχαιολογική σκαπάνη», γιατί δε θέλει να «χάσει» στα υπόλοιπα, τα δυνατά του χαρτιά δηλαδή. Που παραμένουν το άψογο φιλολογικά και συντακτικά λεξιλόγιο και όχι το βαρύγδουπο, με πολλές βωμολοχίες και λεκτικά show-off  που χρησιμοποιούν πολλοί, η πολλή δουλειά(που δεν τρώει τον αφέντη) σε βαθμό που να γράφει και να κάνει αυτόματα επιμέλεια και φυσικά η μετατόπιση του κέντρου βάρους του βιβλίου του στις εσωτερικές διεργασίες του νου και της ψυχής των ηρώων, των αντι-ηρώων του για την ακρίβεια, κι όχι στην επίλυση γρίφων για την εύρεση του ενόχου των δολοφονιών. Ο δολοφόνος θα βρεθεί δεν είναι ο φαντομάς που δεν αφήνει ίχνη και δεν κάνει λάθη. Αλλά θα αργήσει λίγο περιμένετε. Καθίστε να μας πει για όλο το background των πρωταγωνιστών, το χώρο και το χρόνο που γίνονται όλα, τις κοινωνικο-οικονομικές και πολιτικές συνιστώσες. Η κρίση στον θεσμό της οικογένειας, η ομοφοβία, η διαφθορά στην αστυνομία, ο αγώνας για προσωπική ανάδειξη και ανέλιξη ακόμα και αν χρειαστεί να πατήσεις επί πτωμάτων είναι θέματα που ξεπετάγονται από τις σελίδες του βιβλίου. Ο συγγραφέας δεν «παίζει» με «πονηρές» τεχνικές και επικλήσεις στο συναίσθημα για να έλξει τον αναγνώστη.

Αλλά παίζει με το μυαλό του αναγνώστη. Εκεί που αυτός νομίζει πως τον κατάλαβε τον τύπο που γράφει, ένας δουλευταράς σε βαθμό «φυτού» είναι λέει, που με αρκετή φαντασία και περισσότερη ψυχολογική εμβάθυνση στους ήρωες πάει να με συνεπάρει, εκεί λοιπόν έρχεται ο Μαργιωρής και εμπλουτίζει το ρόστερ των ύποπτων δολοφόνων γιατί εγκιβωτίζει μία ίσως και άλλες δύο παράλληλες και συνάμα συνδεόμενες μεταξύ τους  ιστορίες. Μας καθυστερείτε και άλλο κύριε Μαργιωρή, πάτε να μας κουράσετε. Καθόλου απαντά αυτός. Καθυστερεί η εξιχνίαση γιατί θυμάστε που σας περιέγραψα όλο το  προβληματικό πλαίσιο προηγουμένως; Ε έτσι και η Αστυνομία δε μένει εκτός αυτού. Κάνει λαθάκια ο δολοφόνος κάνει λάθη και η Αστυνομία. Άσε που τους έχω βάλει να τρώγονται και μεταξύ τους αφού και διεφθαρμένοι είναι κάποιοι από τους εμπλεκόμενους και αγώνα επικράτησης δίνουν κάποιοι άλλοι για να λύσουν το μυστήριο και να καταλάβουν οφίτσια. Και στο κάτω -κάτω της γραφής και ο πρωταγωνιστής αστυνομικός μου ο Μανιάτης  δεν έχει όλα τα κλισέ πάνω του: Κατεστραμμένη ζωή (ίσα ίσα πάει να τη φτιάξει σε αυτό το βιβλίο), θέματα αλκοολισμού και εθισμού στο κάπνισμα και γυναίκες, πολλές γυναίκες όπως διαβάζουμε στα περισσότερα που κυκλοφορούν. Επίσης, σημειώστε: Δεν είναι παντοδύναμος. Πάντα ο Μαργιωρής του βάζει δίπλα καλούς βοηθούς και καλύτερους ιατροδικαστές και επιστήμονες.

Και εκεί που πας να ηρεμήσεις να πας με τον ρυθμό του, κάπου εκεί εξαπολύει την τελική του επίθεση ανατρέπει σχεδόν εξολοκλήρου την υπόθεση και σε στέλνει αδιάβαστο έχοντας όμως διαβάσει πρώτα ένα εξαιρετικό αστυνομικό και κοινωνικό μυθιστόρημα.

Εν κατακλείδι ο Μαργιωρής είναι από τους καλύτερους συγγραφείς αστυνομικού στην Ελλάδα. Έχει απίστευτο συγγραφικό ρυθμό προχωρά σε βαθύ κοινωνικό σχολιασμό -κάνει και τον ψυχολόγο- εξαπολύει πρωτόγνωρες λογοτεχνικές επιθέσεις με την πένα του και όχι με τα όπλα των πρωταγωνιστών του. Όχι πως δεν κυνηγά τον τρόμο, τις ανατροπές και την splatter ατμόσφαιρα. Αλλά είπαμε, μεγάλο το ατού η υποβλητική γραφή.

Με τη γραφή του «πιάνεις» μορφασμούς και γλώσσα σώματος. Κάνει το τρικ με την πλάγια γραφή χωρίς ρήματα που με λιγότερες λέξεις καταλαβαίνεις τη διάθεση των πρωταγωνιστών. Παράδειγμα:

Ο Νίκος, αυτάρεσκο χαμόγελο, Ο κυρ Παντελής, πόδια που σέρνονται, Ο Μανιάτης συγκαταβατικό χαμόγελο, Ο διευθυντής νεύρα.

Η πλοκή κινηματογραφική. Η κάμερα δίπλα στα πρόσωπα των ηρώων ο αναγνώστης από δίπλα παρακολουθεί, κρυφοκοιτάζει, φοβάται, εκνευρίζεται, συμπάσχει, συμμετέχει σε όλα.

Το «Καμία Ειρήνη» κατά την άποψή μου είναι το καλύτερο έργο του Μαργιωρή έως τώρα. Ήταν για μένα μια έκπληξη καθώς είχα καιρό να μπω σε ρυθμούς page turner και αγωνίας μέχρι το μεδούλι. Και να δω τέτοιο χτίσιμο υπόθεσης και χαρακτήρων με ένα σκελετό και σκαρίφημα που πρέπει να διδάσκεται σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής. Τόνισα προηγουμένως το «έως τώρα» γιατί ο τύπος το πάει λάου-λάου να φτιάξει ακόμα και τη δική του Σχολή Αστυνομικού στη χώρα μας. Δείχνει αυτόνομος, ανεπηρέαστος και ανεξάρτητος από κλισέ, συγκεκριμένες νόρμες και διαδρομές μέσω πλοηγού ή gps. Κινείται με τον παλιό τρόπο, χειροκίνητα, με ένστικτο και με τους δικούς του χάρτες. Τραβάει το δρόμο του, τραβάει μπροστά.

Πολλά συγχαρητήρια στο συγγραφέα.