Πως γράφω κριτική; | Είμαι Συγγραφέας | Είμαι Εκδότης | Είμαι Βιβλιοπώλης | Live streaming / Video |
Βιβλίο Ο χαρταετός
Συγγραφέας Λετισιά Κολομπανί
Κατηγορία Κοινωνικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Πατάκης
Συντάκτης-ρια Αναστασία Δημακοπούλου
Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!
Μετά την πλεξούδα και την επιτυχημένη πορεία της, ένα νέο βιβλίο από την Λετισιά Κολομπανί, με το χαρακτηριστικό του παιχνιδίσματος μαύρων σκιών σε κίτρινο φόντο, να κοσμεί το εξώφυλλο και με τον τίτλο Ο χαρταετός, έρχεται για να μας ταρακουνήσει, ν' ανυψώσει την ψυχή μας -όπως ο χαρταετός που σηκώνεται ψηλά- σε ιδεώδη και γνωστικές αναζητήσεις που αποτελούν ανυπέρβλητο δικαίωμα κάθε κάστας ανθρώπων, αναδεικνύοντας τα ταλέντα και τις νέες γνωστικές διαδρομές που ανοίγονται μπροστά τους.
Οι συχνές επισκέψεις της Λετισιά Κολομπανί στην Ινδία, διαδραμάτισαν πρωταγωνιστικό ρόλο, προκειμένου η συγγραφέας να έρθει σε επαφή με τις πανάρχαιες κάστες της Ινδίας, όπως αυτή των «Ανέγγιχτων» -μία κοινότητα περιφρονημένων και παραγκωνισμένων από τον υπόλοιπο κόσμο- που κρατά τα κορίτσια μακριά από το σχολείο και τη μόρφωση, «είναι κατάρα το να γεννηθείς κορίτσι σε αυτούς τους τόπους», φυλακίζοντάς τες μέσα στο στενό πλαίσιο του σπιτιού και στις δουλειές που απαιτούνται, φιμώνοντας τη σκέψη και τις επιθυμίες τους, στερώντας τους το δικαίωμα στη γνώση και στο δικαίωμα της προσωπικής άποψης, κλείνοντάς τες σε μια φυλακή από την οποία δεν έχουν τρόπο διαφυγής.
«…η μόρφωση είναι η μοναδική ευκαιρία που τους δίνεται για να ελευθερωθούν από τη μοίρα στην οποία η κοινωνική τους καταγωγή τα έχει καταδικάσει»
Κεντρική ηρωίδα του μυθιστορήματος είναι η Λένα, Γαλλίδα εκπαιδευτικός, η οποία μετά την προσωπική της τραγωδία αποφασίζει ν' αφήσει τη χώρα της και να καταφύγει στην Ινδία και συγκεκριμένα σε ένα χωριό κοντά στον κόλπο της Βεγγάλης. Ένα πρωινό και ενώ κολυμπάει, παρασύρεται από θαλάσσια ρεύματα με κίνδυνο να πνιγεί. Ένα κοριτσάκι που παίζει με τον χαρταετό της στην παραλία, τρέχει να τη βοηθήσει. Είναι η δεκάχρονη Λαλίτα, η οποία, στην τρυφερή αυτή ηλικία έχει βιώσει απεριόριστη θλίψη, αφού έχει χάσει την οικογένειά της απομένοντας ολομόναχη με μοναδική συντροφιά την αγαπημένη της κούκλα. Η μικρή δε γνωρίζει γραφή και ανάγνωση, δουλεύει σε ένα εστιατόριο που της παρέχει τροφή και στέγη.
Η Λένα θέλει να δείξει την ευγνωμοσύνη της στη μικρή παρουσιάζοντας ένα πλάνο, που υπόσχεται όραμα και ελπίδα! Αποφασίζει λοιπόν να χτίσει ένα σχολείο στην περιοχή και για κορίτσια ερχόμενη αντιμέτωπη με απαρχαιωμένες ινδουιστικές αντιλήψεις, με παραδόσεις και αντιλήψεις αμόρφωτων οικογενειών, που θεωρούσαν ταμπού τα κορίτσια να πηγαίνουν στο σχολείο. Επίσης, φαντάζουν εξοργιστικές οι γαμήλιες τελετές μικρών κοριτσιών, που καλά καλά δεν έχουν μπει στην εφηβεία και ενώ βρίσκονται στην τρυφερή ηλικία των δεκατριών χρονών, τις στολίζουν και να τις βάφουν, παρουσιάζοντάς τες νύφες στο πλευρό πολύ μεγαλύτερων ανδρών. Καταστάσεις που μοιάζουν περισσότερο με αγοροπωλησία παρά για ένα χαρούμενο γεγονός.
Η θέση των κοριτσιών, των γυναικών γενικότερα αγγίζει τα όρια της εξαθλίωσης. Το να γεννηθείς κορίτσι σε αυτόν τον τόπο είναι κατάρα… Οι αναχρονιστικές αντιλήψεις της Ινδίας απαγορεύουν τ' αυτονόητα του δυτικού κόσμου, δηλ. να πηγαίνουν σχολείο, ν' αποκτούν μόρφωση και γνώση. Θέλουν μυαλά ναρκωμένα που να φιμώνουν τη σκέψη, τις επιλογές και τις επιθυμίες.
Με κινητήριο δύναμη το όνειρο και την ελπίδα ν' αλλάξει τη μοίρα και τη ζωή αυτών των παιδιών, θεωρώντας την εκπαίδευση ως μαζικό όπλο δημιουργίας και τη μόρφωση, ως αναφαίρετο δικαίωμα βάζει σε εφαρμογή το παράτολμο σχέδιό της. Με τη βοήθεια μίας νεαρής ακτιβίστριας, της Πρέετυ, που ηγείται μίας ομάδας γυναικών που μάχεται εναντίον, όσων επιτίθενται σε γυναίκες, της Κόκκινης Ταξιαρχίας -αρκετές είναι οι φορές που έρχονται σε σύγκρουση με τις τοπικές αστυνομικές αρχές οι οποίες δε βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την παράλληλη απονομή δικαιοσύνης που θέλει να επιβάλει- καταφέρνει να ξεπεράσει το χάος των γραφειοκρατικών διαδικασιών και να προχωρήσει στην ίδρυση του σχολείου.
Μέσα από τις ενέργειες που απαιτούνται για την αποπεράτωση του σχολείου η Λένα αισθάνεται ότι ξαναγεννιέται, νιώθει και πάλι ζωντανή, σαν να ξύπνησε μέσα της μία εσωτερική δύναμη που της δίνει τη δυναμικότητα και την όρεξη για δράση. Αισθάνεται την ανάγκη ν' αναζητήσει νέο νόημα στη ζωή της, ν' ανασυγκροτηθεί προκειμένου ν' απαλλαγεί από τους δαίμονές της και να διαχειριστεί το πένθος της.
Άρτια σκιαγραφημένοι χαρακτήρες, ενώ την παράσταση κλέβουν οι τρεις πρωταγωνίστριες, Λαλίτα-Λένα-Πρέετυ. Η μοίρα τις θέλει να συναντιούνται, ο τρόπος ζωής της μιας γίνεται κινητήριος δύναμη δημιουργίας για την άλλη. Και οι τρεις μαζί συναποφασίζουν να δημιουργήσουν κάτι που θ' αλλάξει τη ζωή τους, μια σανίδα σωτηρίας για την κάθε μια ξεχωριστά.
Η δεκάχρονη Λαλίτα εργάζεται σε ένα εστιατόριο, η εκπαίδευση και η γνώση είναι άγνωστες λέξεις για αυτήν, αφού δε γνωρίζει να διαβάζει και να γράφει. Η ορμή της παιδικότητας και η ενέργειά της, της δίνουν τη δυνατότητα να εξελιχθεί και να προοδεύσει. Η Πρέετυ θέλει να δείχνει σκληρή και απείθαρχη για να προστατεύει τις ανυπεράσπιστες γυναίκες, ωστόσο έχει κρυφές ευαισθησίες, που σιγά σιγά βγαίνουν στην επιφάνεια, όπως θα δούμε στη συνέχεια του βιβλίου. Η Λένα θέλει να προσφέρει και να βοηθήσει, ιδιαίτερα τις αδικημένες από την ινδουιστική θρησκεία γυναίκες, δημιουργώντας το σχολείο της ελπίδας. Δυναμική και πολεμίστρια, γίνεται ένα σύμβολο, ένα πρότυπο για όλες τις γυναίκες που αρνούνται την υποταγή και μάχονται ενάντια στην καταπίεση και τη βία. Σαν να γίνονται οι τρεις τους μέλη μιας σιωπηρής συμμαχίας, που φέρνει μαζί της την ελπίδα.
Η γραφή της Κολομπανί έχει ζωντάνια, ρυθμό, ένα χαρακτήρα δυναμικό. Οι απανωτές ανατροπές και τα έντονα συναισθήματα κορυφώνουν το ενδιαφέρον καθηλώνοντας τους αναγνώστες σε μια ζωντανή αφήγηση με γρήγορες εξελίξεις, που αρκετές είναι οι φορές που παρουσιάζονται με ωμό ρεαλισμό, χωρίς εξιδανικεύσεις και ωραιοποιήσεις.
Η συγγραφέας θέλει να δείξει στους αναγνώστες τις σκουριασμένες και αναχρονιστικές αντιλήψεις μιας κοινωνίας, που ορίζει τις γυναίκες αμόρφωτες, υποταγμένες στις ανάγκες του άνδρα, που αποδοκιμάζουν τις ανύπαντρες γυναίκες αντιμετωπίζοντάς τες, σαν να είναι παρίες, ενώ η απόλυτη υποταγή για όλη την υπόλοιπη ζωή τους στον άντρα που παντρεύτηκαν και στην οικογένειά του…, είναι ανυπέρβλητος κανόνας που έχει νομιμοποιηθεί από την ινδουιστική θρησκεία.
Η χώρα αυτή της οποίας τόσο εκθειάζουν το μεγαλείο, τον πολιτισμό και τις παραδόσεις, είναι λοιπόν ένα δικέφαλο τέρας. Είναι δυνατό να διαπράττονται εδώ τέτοιες αδικίες; Είναι δυνατόν να καταπατούνται σε τέτοιον βαθμό τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών τους;
Ο τόπος ετούτος λίκνο του πολιτισμού, όπου γεννήθηκε ο Βούδας, η ιατρική της Αγιουβέρδα και η γιόγκα, κρύβει μία κοινωνία βαθιά διχασμένη, η οποία στέλνει στην πυρά εκείνους που θα'πρεπε να προστατεύει.