Βιβλίο Το σπίτι με την κόκκινη πόρτα
Συγγραφέας Βαγγέλης Μαργιωρής
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης ΜΙΝΩΑΣ
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Στο σπίτι με την κόκκινη πόρτα ζει ο κύριος Αδαμόπουλος ο ήρωας του μυθιστορήματος. Σημαντικό για την ανάγνωση και τη συνέχεια του μυθιστορήματος είναι να θυμάστε πως εκεί επίσης ζούσε ο πρωταγωνιστής τον οποίο ο συγγραφέας ακόμα και όταν ανατρέχει στην παιδική του ηλικία τον προσφωνεί πάλι κύριο Αδαμόπουλο. Ένα το κρατούμενο. Τραύματα παιδικής ηλικίας, προβληματική κοινωνικοποίηση και απομόνωση από παρέες και φίλους δημιούργησαν ένα προφίλ ανθρώπου μοναχικού και σφόδρα αντικοινωνικού.

Ο κύριος Αδαμόπουλος είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Μόνο που στην εποχή μας γίνονται πολλά σε πόρτες διπλανών σπιτιών και όσο δεν ενδιαφερόμαστε είτε ως μονάδες είτε ως αρχές αυτές θα βάφονται κόκκινες. Δεν ξέρουμε καν τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας και διαρκώς πέφτουμε από τα σύννεφα για αυτούς.

Η απουσία ενός γονέα από μόνη της προκάλεσε αναστάτωση στον κύριο Αδαμόπουλο. Εκεί που ο κόσμος του γκρεμίζεται είναι όταν βλέπει τη γυναίκα-θεά του, τη μάνα του, σε ερωτική περίπτυξη με τον άνδρα που αντικαθιστούσε το πρότυπο του πατέρα, το θείο του.

Η σχέση με τη μητέρα του τον καθιστά μισογύνη, η προβληματική κοινωνικοποίηση μισάνθρωπο και η απομόνωση επικίνδυνο για την κοινωνία. Μισεί λοιπόν τους πάντες, ακόμη και τον μοναδικό του φίλο τον Κώστα δεν τον θέλει κοντά του. Κομβική και η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ τους. Φαίνεται να μην έχουν κοινά γνωρίσματα αλλά ο ένας συμπληρώνει τον άλλον. Ο κύριος Αδαμόπουλος έχει κοφτερό μυαλό και οργάνωση ο Κώστας περίσσεια αυτοπεποίθηση και τσαμπουκά. Ο Κώστας όμως δεν είναι μόνιμα παρών. Ενεργεί ως ένας guest star στη ζωή του κύριου Αδαμόπουλου. Όταν εμφανίζεται για να παίξει το ρόλο του, ο κύριος Αδαμόπουλος ξέρει πως οι εξελίξεις δε θα είναι ευοίωνες. Αναστατώνεται, βγαίνει από τη ρουτίνα του. Μια ρουτίνα που τον θέλει το ίδιο αντικοινωνικό και περίεργο και στην εταιρεία που δουλεύει.

Πάλι με κοινωνικό πλαίσιο, ο συγγραφέας θα περιγράψει τις εξαιρετικά ανταγωνιστικές (δολοφονικές) σχέσεις σε μεγάλες εταιρίες ή πολυεθνικές Επικρατεί ο θάνατός σου η ζωή μου, πολύ περιγραφικό και για τη συγκεκριμένη ιστορία. Δύο τα κρατούμενα.

Ηρεμεί μόνο σπίτι του, όταν ανοίγοντας την κόκκινη(αιματοβαμμένη) πόρτα του απολαμβάνει κλασσική μουσική και άρωμα βανίλιας και με τον καθρέπτη παντού παρόντα. Τρίτο κρατούμενο.

Μια σειρά ανεξιχνίαστων φόνων από το παρελθόν μέχρι το σήμερα στη γειτονιά και στην εταιρεία φαίνεται να συνδέεται με το δίδυμο Αδαμόπουλου-Κώστα.

Βάσει της πεπατημένης στην αστυνομική λογοτεχνία κάπου εδώ εμφανίζεται ο δαιμόνιος αστυνομικός με την κατεστραμμένη προσωπική ζωή που εξιχνιάζει τα πιο ευφάνταστα εγκλήματα. 

Όχι όμως στο βιβλίο του Μαργιωρή. Ο Μαργιωρής ξετυλίγει περισσότερο «αληθινές» κοινωνικές ιστορίες με αστυνομική χροιά που μπορούν να συμβούν σε μια χώρα με χαμηλή εγκληματικότητα.

Δε θα χαλάσει «φαιά λογοτεχνική ουσία» για να χτίσει serial killers ή πανέξυπνους και ιδιόμορφους επιθεωρητές αστυνομικούς.

Δε θα μπει σε κλασσικές νόρμες και σταθερές.

Μετατοπίζει το κέντρο βάρους του βιβλίου του στις εσωτερικές διεργασίες του νου και της ψυχής των ηρώων των, των αντί-ηρώων του για την ακρίβεια, κι όχι στην επίλυση γρίφων για την εύρεση του ενόχου των δολοφονιών. Ο αστυνομικός Μανιάτης απλά πάει βήμα βήμα και οργανωμένα όπως και ο δράστης ( ή οι δράστες). Και για να μην τον κάνει παντοδύναμο (σπάζοντας το βασικό στερεότυπο) του δίνει αξιόλογο βοηθό το Λάντο αλλά και την παλιά φρουρά αστυνόμων που δεν είχαν καταφέρει να λύσουν τη συγκεκριμένη υπόθεση.

Ο Μαργιωρής δουλεύει σαν είλωτας το κείμενο. Ξέρει ότι απευθύνεται στο πιο εκπαιδευμένο και καλομαθημένο αναγνωστικό κοινό όπου συγγραφείς του είδους αρέσκονται να του σερβίρουν σούπερ ντούπερ ιστορίες, εξωπραγματικά plot twists και απίστευτες ανατροπές. Έχουν διαβάσει εκατοντάδες βιβλία, δεν τους εκπλήσσει τίποτα θα σε περιμένουν στη γωνία για το παραμικρό λάθος.

Ο Μαργιωρής ξέρει επίσης πως δε χρειάζεται show off, βαρύγδουπο λεξιλόγιο, «πονηρές» τεχνικές και επικλήσεις στο συναίσθημα για να έλξεις αναγνώστες. Χρειάζεται ικανότητα, ταλέντο πολλή δουλειά και να μη σκέφτεσαι συνέχεια την αποδοχή από τον αναγνώστη.

Έχει κινηματογραφική πλοκή, αλλά σινεφίλ, γαλλική. Σαν κοινωνική ταινία όχι αμερικάνικη με splatter και ηχεία woofer στη διαπασών.

Πυροβολεί με τη γραφή του περισσότερο και από τους εκτελεστές ήρωές του.

Έχει απίστευτο συγγραφικό ρυθμό προχωρά σε βαθύ κοινωνικό σχολιασμό για τις συνθήκες ζωής στις μεγαλουπόλεις, τη γειτονιά, τη μητρική κυριαρχία πάνω στο παιδί που τον νεκρώνει συναισθηματικά και κοινωνικά, σε βαθμό που να τη βλέπει ως θεό αλλά και ως γυναίκα, προσέξτε.

Παίζει με το μυαλό του αναγνώστη.

Εκεί που ακολουθεί ένα συγκεκριμένο σκελετό και σχέδιο στο έργο του, εκεί που λες «οκ τον κατανόησα τον τύπο, μπήκα στον κόσμο του, τώρα δώσε μου την κάθαρση» αυτός εφορμά με αδιανόητα πισωγυρίσματα και ανατροπές, εμπλουτίζει το ρόστερ των ύποπτων δολοφόνων δημιουργώντας αδιέξοδα σε βαθμό που πλέον πραγματικά δεν ξέρεις ποιος είναι ο θύτης και ποιο το θύμα.

Θέλετε κάτι παραπάνω; Θεωρώ πως όχι. Απλά διαβάστε τον Μαργιωρή, διαβάστε και ξαναδιαβάστε την Όμορφη πόλη, το σπίτι με την κόκκινη πόρτα…