Βιβλίο Ο χορός του αετού
Συγγραφέας Νάγια Δαλακούρα
Κατηγορία Ιστορικό Μυθιστόρημα
Εκδότης Κλειδάριθμος
Συντάκτης-ρια Αναστασία Δημακοπούλου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Η Κομοτηναία Νάγια Δαλακούρα πρωτοεμφανίστηκε στον λογοτεχνικό χώρο το 2019 με το Λιμάνι των χαμένων γυναικών ένα ρομαντικό μυθιστόρημα εποχής με πλούσιες ιστοριογραφικές πινελιές που λάτρεψε ο αναγνώστης. Συνέχισε το εκδοτικό της ταξίδι με τη Θράσσα η μάγισσα της Θράκης, ένα πολιτισμικό οδοιπορικό του γεωγραφικού διαμερίσματος της Θράκης που απαντά στο πολύ μακρινό παρελθόν για να επανέλθει το 2022 με το τρίτο της πόνημα -και πολύ αγαπημένο μου- Το λουλούδι της Θάλασσας, μία θαλασσογραφία εποχής που μέσω της υπέροχης μυθιστορίας μας ξεναγεί στον παγωμένο Αρκτικό κύκλο και τον κόσμο της ναυτοσύνης.

Ο χορός του αετού το νέο της μυθιστόρημα, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος, είναι η απόδειξη της ασίγαστης δίψας της φιλομαθούς και πολυπράγμων συγγραφέας για την πλούσια εθνογραφία της πατρίδας της, καθώς πρόκειται για ένα εθνογραφικό μυθιστόρημα που απεικονίζει γλαφυρά τα ήθη και τα έθιμα των Σαρακατσαναίων στην Ξάνθη το 1926 και στη Δράμα το 1941, μέσω μιας ευφυέστατης, φανταστικής μυθιστορίας. Η συγγραφέας μας προ(σ)καλεί να γνωρίσουμε το νομαδικό πνεύμα και την ορεσίβια ζωή μιας κοινωνικής ομάδας και ξεχωριστής φυλής, καθώς και την εγκατάλειψη του νομαδικού τρόπου ζωής τους, στα μέσα του εικοστού αιώνα.

Αφιερωμένο το βιβλίο αυτό «στους νομάδες προγόνους μου, ειδικά στον παππού Γιάννη και στη γιαγιά Παναγιώτα» η Νάγια Δαλακούρα με λυρική λογοτεχνική πρόζα, πλάθει μία ιστορία έρωτα, φανταστική -αν και προσωπικά θα επιθυμούσα να είναι αληθινή- μεταξύ ενός δασκάλου Θασίτη, του Γιάννη Κοντούλη, υπέρμαχου της δημοτικής γλώσσας, αντεθνικιστή και αντιστασιακού με πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές ζυμώσεις του μεσοπολέμου, της κατοχής και του εμφυλίου, ο οποίος καταδιώκεται για τα πολιτικά του φρονήματα τα οποία υποστηρίζει με πάθος και ασίγαστη πίστη!

Δεύτερο πρωταγωνιστικό πρόσωπο είναι η Σαρακατσάνα Παναγιώτα. Αρχικά, υπήρξε μαθήτρια του δασκάλου στην κοινότητα των Σαρακατσάνων της Ροδόπης, ενώ στη συνέχεια, στη δεύτερη αντάμωσή τους, εμφανίζεται ως γυναίκα του αρχιτσέλιγκα, στα κονάκια των σαρακατσάνων στην Ελατιά Δράμας για να ξανασυναντηθούν το Μάιο του 1987 στην Καβάλα.

«Ο χρόνος είναι σοφός και έχει την γνώση να κρίνει πότε έρχεται το πλήρωμά του»

Ηλικιωμένοι και οι δύο, ο Γιάννης ευτυχισμένος για το δώρο της ζωής, δικαιωμένος από τον συνεχή αγώνα για την ελευθερία και η Παναγιώτα «…είχε ακόμη αποτυπωμένο στο πρόσωπό της το αιωνόβιο δάσος με τις θεόρατες οξιές. Παρέμενε χαλκόχυτη, όπως αυτό το δάσος και είχε αποτυπωμένα πάνω της όλα του τα χρώματα. Έμοιαζε ακόμη δροσόνπνοη, σαν να ανασαίνει το ίδιο το βουνό».

Στη δεύτερη αντάμωσή τους, το 1941, οι Βούλγαροι λυμαίνονται τα ορεινά χωριά της περιοχής, με καθημερινές εκτελέσεις και απελάσεις, ο δάσκαλος εξοντωμένος, κυνηγημένος από τους αντάρτες, καταφτάνει στο κονάκι του αρχιτσέλιγκα των σαρακατσάνων. Εκεί, δέχεται τη φροντίδα και την περίθαλψη από την Παναγιώτα. Ανάμεσά τους φουντώνει ένας ανίερος έρωτας. 

Τα βουνά που μέχρι τότε φιλοξενούν τους άνισους αγώνες του ενάντια στον κατακτητή θα κρύψουν στο εξής τα πάθη του και έναν απαγορευμένο έρωτα(οπισθόφυλλο).

Η συγγραφέας με τον λυρισμό που διακρίνει τη γραφή της και την εικονοποιία του λόγου της, αναπαριστά και ζωντανεύει τη φύση δίνοντας βαρύτητα στον δεσμό ζωής, που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο με τη φύση, η οποία φαίνεται να λειτουργεί σαν τροφός γι' αυτόν, δίνοντάς του την ανάσα ν' ανταπεξέλθει στις καθημερινές κακουχίες της μετακίνησης των τσελιγκάτων από τα όρη σε πεδινές περιοχές, ευρισκόμενος ο ίδιος σε μια διαρκή αλληλεπίδραση και συνομιλία με τη ζωογόνο φύση, η οποία και προσδιορίζει τον τρόπο διαβίωσής του.

Πως η επαφή με το βουνό είχε διαμορφώσει τον χαρακτήρα και την κοσμολογία τους. Πως ακολουθούσαν την μυρωδιά της οξιάς και ήταν φίλοι με τους αετούς. Πώς δεν τους κούραζε ποτέ το τραγούδι. Πως πάλευαν καθημερινά με τις αντιθέσεις της φύσης και πως δίκαια τους θεωρούσαν ορεινούς βασιλιάδες.

«….είχε πάντα το μυαλό της αλλού, σε πράγματα ασήμαντα, όπως στην μουσική του δάσους, στον χορό των αετών και στα χρώματα των λουλουδιών».

Είναι ηλίου φαεινότερον η ενδελεχής μελέτη μιας πλούσιας βιβλιογραφίας για τη ζωή των Σαρακατσάνων από την Νάγια Δαλακούρα, η οποία κατάφερε να εισχωρήσει με απόλυτη ακρίβεια στο πνεύμα της εποχής και της κοινωνίας των Σαρακατσάνων. Μέσα από πάμπολλες επισκέψεις σε λαογραφικά μουσεία, ατέρμονους περιπάτους στα προγονικά τσελιγκάτα, στα βουνά της Χαϊντούς, στους τόπους όπου διαδραματίζεται η πλοκή, φαίνεται το πάθος και η λατρεία της συγγραφέως για τον ιδιότυπο τρόπο ζωής μιας ξεχωριστής φυλής, η ανάγκη της να εισχωρήσει σε άγνωστα για μας μονοπάτια, με τη βοήθεια μιας τρυφερής όσο και συγκινητικής μυθιστορίας.

Αυτό που χαρακτηρίζει τον χορό του αετού της Νάγιας Δαλακούρα είναι η σφιχτοδεμένη πλοκή πάνω στην οποία δομεί ξεκάθαρους, ρεαλιστικούς χαρακτήρες, το ανθρωποκεντρικό στοιχείο που συναντάμε σε κάθε νέο έργο της, αλλά και η αίσθηση της απόλυτης ελευθερίας και της ξεγνοιασιάς που αποκομίζει ο άνθρωπος, όταν έρχεται σε αληθινή επαφή με τη ζωογόνο φύση.