Βιβλίο Όσα ήθελα να πω. Ιστορίες από την καθημερινότητα μιας κοινωνικής λειτουργού
Συγγραφέας Ευστρατία Γουντουδάκη
Κατηγορία Προσωπικές αφηγήσεις
Εκδότης Πηγή
Συντάκτης-ρια Δημήτρης Μπουζάρας

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Το «Όσα ήθελα να Πω-Ιστορίες από την καθημερινότητα μιας Κοινωνικής Λειτουργού», το οποίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Πηγή, είναι ένα διαχρονικό και επίκαιρο πόνημα, ένας οδηγός, για φοιτητές και  νέους επαγγελματίες. Επίσης, μια πολύ καλή ευκαιρία για το ευρύ κοινό, να γνωρίσει και να εκτιμήσει το έργο που παράγεται από τους κοινωνικούς λειτουργούς και τους φορείς, οι οποίοι πολλές φορές γίνονται αποδέκτες αρνητικών σχολίων και άδικων κριτικών.

Ένα βιβλίο, μέσα από το οποίο, ο αναγνώστης θα ’χει την ευκαιρία να δει κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας, θα γνωρίσει τα σημαντικότερα περιστατικά απασχολούν τόσο τον «κόσμο» των κοινωνικών λειτουργών, όσο και την κοινωνία μας, στο σύνολο της. Θα διεισδύσει στην ψυχολογία του θύτη και του θύματος, θα λάβει τις απαραίτητες πληροφορίες από ένα ειδικό και θα έχει πλέον την ικανότητα πρωτίστως, να αναγνωρίζει τα περιστατικά.

Δεν μπορούμε να έχουμε άποψη και να συσχετίσουμε την παρούσα με προηγουμένη έκδοση, καθώς, είναι η πρώτη συγγραφική προσπάθεια της Έφης Γουντουδάκη. Αυτό όμως που γίνεται σαφές μετά το πέρας της ανάγνωσης, είναι πως η συγγραφέας, τοποθέτησε ψηλά τον πήχη από την πρώτη της κιόλας εμφάνιση.

Πρόκειται για μια κατάθεση ψυχής, μια εξομολόγηση ενός επαγγελματία, η οποία, είναι αποτέλεσμα της μακρόχρονης πορείας στο επάγγελμα, της συνεχούς, καθημερινής τριβής με τον άνθρωπο, τις σχέσεις του και την κοινωνία. Πρόκειται για αληθινά περιστατικά τα οποία εξυπηρετήθηκαν σε μια περίοδο είκοσι ετών.

Το βιβλίο, είναι χωρισμένο σε επτά κεφάλαια και θίγει μια σειρά προβλημάτων που ζουν και γιγαντώνονται γύρω μας, συνήθως, δίχως να το αντιληφθούμε, από ανθρώπους της διπλανής πόρτας. Προβλήματα όπως: Η μοναξιά και η έλλειψη επικοινωνίας, η απελπισμένη έκκληση για επικοινωνία, οι ανάγκες των ατόμων ΑΜΕΑ  και οι δυσκολίες που εκείνα αντιμετωπίζουν σε μια σύγχρονη και «ανθρωποκεντρική» κοινωνία, μια κοινωνία που κατά τα άλλα, πρεσβεύει την αποδοχή της διαφορετικότητας και την καταπολέμηση των διακρίσεων, το πένθος και η διαχείριση του, όπως επίσης, νέες μορφές συναισθηματικής κακοποίησης και χειραγώγησης: Gaslighting, σεξουαλική βία, σεξουαλική παρενόχληση και ψυχολογική βία στον εργασιακό χώρο.

Στο τέλος του κάθε κεφαλαίου-περιστατικού, παρατίθενται πληροφορίες  που αφορούν το συγκεκριμένο θέμα, ώστε ο αναγνώστης να κατανοήσει την κάθε μορφή  που μπορεί εκείνο να λάβει, όπως επίσης τους φορείς που μπορεί να απευθυνθεί ώστε να προστατευτεί  το θύμα.

Ακόμη μια προσθήκη η οποία συμπληρώνει την παρουσίαση του κάθε θέματος, με θετικό πρόσημο, είναι η παράθεση στίχων από γνωστά τραγούδια που αναφέρονται στο είδος του περιστατικού και μέσα από τους στίχους και τις μελωδίες τους ευαισθητοποιούν, μοιράζονται τα βιώματά τους και πάνω από όλα παρακινούν τον ακροατή να σπάσει επιτέλους τη σιωπή, σε κάθε μορφή βίας, σε κάθε μορφή κακοποίησης.

Η γλώσσα του βιβλίου είναι μεστή, περιεκτική και εύκολα κατανοητή από τον αναγνώστη, ενώ χαρακτηρίζεται από λεξιλογική ορθότητα, σαφήνεια και καθαρότητα.

Το φυσικό ύφος, το ευανάγνωστο κείμενο και η ρέουσα αφήγηση, θυμίζει μια συζήτηση μεταξύ φίλων. Δημιουργεί μια οικειότητα σε τέτοιο βαθμό, η οποία συνδυαζόμενη με το ά πρόσωπο το οποίο τονίζει την καθολικότητα των θεμάτων, αφενός μας κάνει λάτρεις της γραφής της από την αρχή, αφετέρου μας ωθεί να εισέρθουμε αβίαστα, να ζήσουμε τα περιστατικά «εκ των έσω» και με τον τρόπο αυτό γίνουμε άμεσα, κοινωνοί των μηνυμάτων.

Ο λεκτικός και εκφραστικός πλούτος, είναι ένα από τα θετικά του κειμένου. Ενός κειμένου που επιχειρεί και καταφέρνει πέρα από την απλή ενημέρωση, να εξασκήσει τον αναγνώστη στο να γίνει παρατηρητής του εαυτού του και κατ’ επέκταση των άλλων. Τον καθιστά ικανό να έχει τη δυνατότητα και την επιλογή, να εστιάζει στην πηγή του κακού, την προέλευσή του, θέτοντας σε λειτουργία την κριτική σκέψη, την εκτίμηση και την αξιολόγηση.

Το «Όσα ήθελα να Πω-Ιστορίες από την καθημερινότητα μιας Κοινωνικής Λειτουργού», είναι ένα βιβλίο στο οποίο, εκφράζονται με ακρίβεια οι λεπτές συναισθηματικές αποχρώσεις των ηρώων, δένονται αρμονικά οι αφηγήσεις και κυριαρχεί το πάθος, το πάθος για τον άνθρωπο. Δεν εξιδανικεύει, δεν καταδικάζει, μόνο σέβεται και με ευθύνη και ψυχραιμία αντιμετωπίζει το πρόβλημα πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν υπάρχουν σκοτεινά και δυσνόητα σημεία, δύσκολες έννοιες και όροι, είναι -όπως αναφέραμε και στην αρχή- ένα βιβλίο που απευθύνεται στο ευρύ κοινό.

Οι περιγραφές των περιστατικών όπου διαδραματίζονται οι διηγήσεις, σαγηνεύουν με την απλότητα, εν συναίσθηση και ρεαλισμό, τούτο, αναδεικνύει τη συγγραφική δεινότητα και την εξαιρετική ευκολία που έχει η συγγραφέας στην παρουσίαση τόσο δύσκολων θεμάτων.

Υπεύθυνα, τεκμηριωμένα και εμπεριστατωμένα παρουσιάζει το πρόβλημα σε όλο του το εύρος και αναλύει με λεπτομέρεια τα αποτελέσματα της κάθε περίπτωσης.Η ευχέρεια τούτη, είναι αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας βιωματικής προσέγγισης στο πεδίο, με το βιωματικό στοιχείο, το οποίο σε συνάρτηση με τη φυσική ύπαρξη των υποκείμενων, υποστηρίζουν την πραγματική διάσταση των γραφόμενων.

Σ' αυτή τη σπάνια περιγραφή του αφοσιωμένου κοινωνικού λειτουργού  την ώρα της δουλειάς του, με την κάθε ιστορία να είναι μοναδική και βαθιά ανθρώπινη, μια μελέτη της ζωής πού παλεύει ενάντια σε απίστευτες αντιξοότητες, ο άνθρωπος, ο επιστήμων, ο επαγγελματίας, μοιράζεται μαζί μας τις χαρές και τις επιτυχίες του, αλλά και -ακόμα πιο συναρπαστικό- τις αγωνίες του, τους περιορισμούς και τις αποτυχίες του, στην πορεία προς την αναζήτηση της αλήθειας, της ανακούφισης, της ίασης με την καθεμία από τις παραπάνω ιστορίες να μιλούν εκτός των άλλων για την προέλευση της ανθρώπινη μοίρας με όλη της, τη σπαρακτική παραδοξότητα.

Στα θετικά του παρόντος βιβλίου προστίθεται το γεγονός πως εγείρει πλήθος προβληματισμών και συζητήσεων, ενώ καταφέρνει να λειτουργεί ως παράθυρο και ως καθρέπτης ταυτόχρονα.

Από τη μία πλευρά, παρουσιάζει την αντικειμενική εικόνα της κοινωνίας σε όλο της το εύρος και από την άλλη ως καθρέπτης πλέον, μας τοποθετεί απέναντι ως κριτές και συνενόχους, απαιτώντας από εμάς, έστω και μια φορά, να αναμετρηθούμε με την οπτική της ηθικής μας, με τις αποφάσεις, θέσεις, ιδέες ή πεποιθήσεις, βοηθώντας να κατανοήσουμε πως πολλές φορές η απλότητα των λύσεων είναι πιο εμφανής, από την πολυπλοκότητα των σχέσεων και της κοινωνίας που δημιουργήσαμε.

Η συγγραφέας μοιράζει κάτι το βαθιά δικό της με όλους τους αναγνώστες, ανοίγοντας διάπλατα τη θύρα της γνώσης. Θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε επίσης, ως μια συλλογή “γνώσης, σκέψεων, συναισθημάτων, αισθήσεων και τρόπων δράσεως” η οποία μεταμορφώνει τον αναγνώστη με πολλούς τρόπους.

Τα περιστατικά που παρουσιάζει το βιβλίο, πορεύονται μαζί μας εδώ και πολλά χρόνια, δυστυχώς, πολλές φορές αθέατα από το ύψος της ματιάς μας. Το νέο είναι, πως υπάρχουν πλέον μάτια και αυτιά που είναι ανοικτά, θέλουν να δουν και να ακούσουν. Υπάρχει η γνώση, υπάρχει η θέληση, η αίσθηση του καθήκοντος, η ανθρωπιά μέσα από ένα δημόσιο φορέα και όχι μόνο. Η αλλαγή, η κάθε αλλαγή, δεν είναι, ούτε ήταν ποτέ, άμεση ή ανώδυνη. Η αλλαγή θέλει κόπο και πόνο. Μπορεί να επιτευχθεί, αν, εμείς αλλάξουμε πρώτοι.

Αυτό το βιβλίο έχει ως κύριο σκοπό, να αλλάξει εμάς. Να αλλάξει τον τρόπο σκέψης μας, την οπτική, ακόμη και τη θέση μας στον κόσμο. Μας βοηθά να κατανοήσουμε πως δε βρισκόμαστε όπως λανθασμένα νομίζαμε, στο κέντρο. Στο κέντρο βρίσκεται και πρέπει να βρίσκεται, ο συνάνθρωπος, μόνο όταν ο συνάνθρωπος βρεθεί στο κέντρο του κόσμου, τότε ίσως κάποια στιγμή, καταφέρουμε να βρεθούμε και εμείς.

Εν κατακλείδι θεωρώ, πως το βιβλίο είναι πολύτιμο και για ένα ακόμη λόγο, δεν είναι γραμμένο μόνο από ένα κοινωνικό λειτουργό, αλλά από ένα υπηρέτη, του υψίστου λειτουργήματος, αυτού, της δικαιοσύνης.

Ένα βιβλίο που θα κρατήσει το ενδιαφέρον σας αμείωτο, μέχρι την τελευταία σελίδα. Συγκλονιστικό!

Η Ευστρατία Γουντουδάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα. Αποφοίτησε από το τμήμα Κοινωνικής Εργασίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης το 2002 και είναι κάτοχος διπλώματος Θετικής Ψυχολογίας από το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει εκπαιδευτεί στο compassion focused therapy (θεραπεία εστιασμένη στην συμπόνια). Η προϋπηρεσία της στο πεδίο μετρά στο σύνολό της 21 χρόνια, μεταξύ των οποίων είχε την ευκαιρία να αποκτήσει σημαντική εμπειρία σε διαφορετικά πλαίσια εργασίας, όπως το πρόγραμμα «Βοήθεια στο Σπίτι» (2003-2005) και η Ειδική Αγωγή-Εκπαίδευση (Ειδικό Σχολείο, Κέντρα Διεπιστημονικής Αξιολόγησης, Συμβουλευτικής και Υποστήριξης-(2006-2013)).

Από το 2013 μέχρι και σήμερα εργάζεται ως Κοινωνική Λειτουργός στο Δίκτυο Κατά της Βίας των Γυναικών της Γενικής Γραμματείας Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, και πιο συγκεκριμένα  στο Συμβουλευτικό Κέντρο της Κομοτηνής παρέχοντας υποστήριξη σε γυναίκες-θύματα βίας και γυναίκες που ανήκουν σε ευπαθείς κοινωνικές ομάδες. Η επιθυμία της για ευαισθητοποίηση του κοινού σε «δύσκολα» ζητήματα με τα οποία ερχόμαστε όλοι αντιμέτωποι στην καθημερινότητά μας και η ανάδειξη της σημαντικότητας του επαγγέλματός της αποτέλεσαν για εκείνη τα σημαντικότερα κίνητρα τα οποία και την οδήγησαν εν τέλει στη συγγραφή ολοκληρωμένου βιβλίου. Το «Όσα ήθελα να Πω-Ιστορίες από την καθημερινότητα μιας Κοινωνικής Λειτουργού», είναι η πρώτη της συγγραφική προσπάθεια. (Πηγή: Εκδόσεις Πηγή, 2022).