Βιβλίο Ο Τζίμης στην Κυψέλη
Συγγραφέας Χρήστος Α. Χωμενίδης
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πατάκης
Συντάκτης-ρια Μαργαρίτα Αλευρίδη

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

«Ο Τζίμης Παπιδάκης είναι ένας αναλογικός άνθρωπος σε ένα ψηφιακό σύμπαν. Στο πρόσωπό του οι επερχόμενες γενιές παίρνουν αιματηρή εκδίκηση από τις προηγούμενες. Κανείς δικός του δεν μπορεί να τον προστατεύσει. Ούτε η δεκαεννιάχρονη κόρη του, που ανήκει στο μέλλον. Ούτε καν η Κυψέλη, που από πατρίδα του μεταμορφώνεται σε έναν άξενο για εκείνον τόπο.

Ο Τζίμης στην Κυψέλη είναι το ρέκβιεμ όσων ανεπαισθήτως μένουν πίσω, σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία.»

Ο Χρήστος Χωμενίδης γνωρίζει καλά την τεχνική της αφήγησης. Ανήκει αναμφίβολα σε εκείνους τους συγγραφείς που μπορούν να σε κάνουν να νοσταλγήσεις κάτι που δεν έζησες ποτέ. Στο συγκεκριμένο βιβλίο ξεναγεί τον αναγνώστη σε μια από τις πιο θρυλικές γειτονιές της Αθήνας, χαρίζοντάς του ένα ταξίδι περιορισμένης γεωγραφικά αλλά όχι χρονικά έκτασης.

Ο Τζίμης στην Κυψέλη ανοίγει έναν διάλογο με τα τρωτά σημεία, τα μεγάλα όνειρα, τις ακυρώσεις, τις ελπίδες, την «αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι». Μιλάει για ζωές απατηλές, ζωές χειροπιαστές, άλλες θορυβώδεις, άλλες με λειασμένες τις αιχμηρές τους γωνίες. Μιλάει για ανθρώπους που διεκδικούν το στίγμα τους ή έγιναν ο τρόπος με τον οποίο αυτό καθορίστηκε από την κοινωνία. Πρωταγωνιστής της ιστορίας ο καθημερινός άνθρωπος στον αντίποδα του προσωπικού του μύθου, έρμαιο των καταστάσεων, σκηνοθέτης ή ηθοποιός του δικού του δράματος, διεκδικητής, αλχημιστής, επαίτης των συνταγών που θα τελέσουν μοναδιαία την υπόστασή του. Αν το κείμενο είχε κίνηση θα θύμιζε ένα μετέωρο βήμα ανάμεσα στην επιτακτική ανάγκη του να υπάρξεις με κάθε τίμημα και την γοητεία της επιλεκτικής ανυπαρξίας.

Ματαιοδοξία, ματαιότητα και ματαίωση. Το όραμα του Τζίμη είναι να επαναλειτουργήσει το θέατρό του. Στην προσπάθειά του αυτή γνωρίζει όλες τις εκφάνσεις ενός παρόντος που μοιάζει να μην του ανήκει. Βιώνει τον φόβο ή την μοναξιά της στιγμής που η επόμενη γενιά θα καταργήσει τη δική του. Έρχεται αντιμέτωπος με τον καλλιτεχνικό κόσμο του σήμερα, το αποτύπωμα του συλλογικού αξιακού κώδικα στον σύγχρονο «Άρτον και Θεάματα», και την οπτική της νέας γενιάς για ένα πολλά υποσχόμενο αύριο. Αφηγείται την διαδρομή της τέχνης από το παρελθόν έως το παρόν, και αποπειράται να ψηλαφίσει την προβολή της στο μέλλον. Της τέχνης που άλλες φορές βρίσκεται σε διάσταση και άλλες σε σύμπραξη με τον τρόπο ζωής. 

Μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι διαστάσεις που μπορούν να δώσουν σε ένα περιστατικό. Τα λαϊκά δικαστήρια που στήνονται εν ριπή οφθαλμού και τα κριτήρια που ορίζουν εναλλάξ θύτες και θύματα. Η μνήμη μικρής διαρκείας, οι ευθύνες των ιθυνόντων, οι διαδικασίες που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, και η ηδονή του κατασπαράζειν και του ινδαλματοποιείν. Ένα πανίσχυρο εργαλείο που λειτουργεί ως προοικονομία του παγκόσμιου σκηνικού. Η δαιμονοποίηση του που δεν έχει άλλο σκοπό παρά την επιβεβαίωση της κυριαρχίας του.  

Ο Χωμενίδης καταπιάνεται με όλα αυτά τα κοινότοπα φλέγοντα σημεία των καιρών αλλά ξεχωρίζει για τον ιδιαίτερο τρόπο που κεντάει την ιστορία του πάνω στο περιβόητο «η ζωή μιμείται την τέχνη περισσότερο από ότι η τέχνη τη ζωή», ψάχνοντας την μετάφραση αυτού στο χθες, το σήμερα, και το αύριο. Το κείμενο, αρέσει ή όχι, είναι απόλυτα ρεαλιστικό, αποτυπώνει την πραγματικότητα, και μεταφέρει πολύ συγκεκριμένα μηνύματα. Θα το τοποθετούσα στο ίδιο μήκος κύματος με το «Σοφό παιδί», την «Φωνή» και το «Ο κόσμος στα μέτρα του», του ιδίου. Τα θεωρώ συγγενικά αναγνώσματα, όλα τους δικά μου πολύ αγαπημένα.