Βιβλίο Το τελευταίο φως
Συγγραφέας Ιφιγένεια Τέκου
Κατηγορία Κοινωνικό μυθιστόρημα
Εκδότης Ψυχογιός
Συντάκτης-ρια Μάγδα Παπαδημητρίου

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Την Ιφιγένεια Τέκου την γνωρίζω αναγνωστικά από την αρχή της συγγραφικής της πορείας. Πριν λίγες ημέρες πήρα στα χέρια μου το νέο της βιβλίο, «Το τελευταίο φως», από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Το διάβασα μέσα σε τρεις ημέρες. Δεν ήθελα να το αφήσω από τα χέρια μου γιατί η ιστορία που εκτυλισσόταν μπροστά μου ήταν δυνατή ως προς τη πλοκή, κοινωνική και ψυχογραφική ως προς τα μηνύματα.

«Μια αναπάντεχη κληρονομιά, μια φωτογραφία και ένα κλειδί θα οδηγήσουν τη Μαρίνα και την κόρη της σε έναν πύργο στη Μάνη. Από τη στιγμή που μετακομίζουν εκεί συμβαίνουν διάφορα τρομακτικά και ανεξήγητα περιστατικά. Ποιο διαταραγμένο μυαλό κρύβεται στις σκιές; Στην προσπάθειά της να βρει μια άκρη, η Μαρίνα έρχεται αντιμέτωπη με αλήθειες από το παρελθόν… τότε που δυο κορίτσια, η Σεμέλη και η Ισμήνη, έκαναν μια επώδυνη συμφωνία. Με αφετηρία την όμορφη Μάνη της δεκαετίας του ’70, οι ήρωες περνούν από την Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, το Λονδίνο και την Κένυα. Ζωές που έχουν σφραγιστεί με ανομολόγητες επιθυμίες και καταλήγουν σε πράξεις με τραγικές συνέπειες. Μοναδικό αντίβαρο, η αγάπη, η αδιασάλευτη αλήθεια. Τελικά θα υπάρξει συγχώρεση προτού οι ενοχές σβήσουν με ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΦΩΣ;»

Τόποι η Μάνη και η Αθήνα. Η Μάνη των προκαταλήψεων, των ηθικών αρχών με τα κάστρα που δίνουν τον αναγνώστη το μαγικό, το απόκρυφο, του γνωρίζουν την αγριάδα των ανθρώπων μέσα από το τοπίο. Στη Μάνη που όπως γράφει στη σελίδα 137 « να δώσει ο Θεός να κάνετε 9 γιους και μια θυγατέρα», το αρσενικό παιδί είναι η ευλογία. Πού η μοίρα της γυναίκα είναι να μείνει αγράμματη, να είναι καρπερή, να υποτάσσεται στα πρέπει και τα θέλω των άλλων και να καλείται να παίξει το ρόλο που της αναλογεί όπως πολύ όμορφα «έχτισε» το χαρακτήρα της Πελαγίας. Τη συμπάθησα και τη λυπήθηκα τη Πελαγία.  

Ενώ στην Αθήνα, τη πόλη των ανατροπών και του ξεσηκωμού η Σεμέλη ενώ σπούδαζε στο Πολυτεχνείο, πήγε το πρωί της κατάληψης της Νομικής  για να αγωνιστεί για τα παιδιά της, να μπορούν να μιλούν ελεύθερα. «Μα για το παιδί μου θα πάω. Για να γεννηθεί σε μια χώρα όπου θα μπορεί να σκέφτεται και να λειτουργεί  ελεύθερα. Σελ 257.

Μου άρεσαν και οι δυο πρωταγωνίστριες της. Και η Ισμήνη και η Σεμέλη. Η κάθε μια ξεχωριστή. Η δυνατή φιλία τους και η επώδυνη συμφωνία που έδωσε η δεύτερη στη πρώτη με συγκίνησε και τη ζήλεψα. Δεν ξέρω αν σήμερα υπάρχουν τέτοιες δυνατές φιλίες. Δεν θα σας αποκαλύψω φυσικά τη συμφωνία για να έχετε κι εσείς την αγωνία.

Και ερχόμαστε στη Μαρίνα, τη κόρη της Ισμήνης που γεννά ένα κορίτσι με αυτισμό. Δεν είναι αρρώστια μα μια ιδιαιτερότητα που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε. Η συγγραφέας το «περνά» μέσα από το μυθιστόρημα με περισσή ευγένεια. Αλλά περνά και την αντιμετώπιση που δείχνουν οι γύρω της απέναντι του. Δείχνει δηλαδή το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας που η άγνοια της μπορεί να τραυματίσει ανεπανόρθωτα ένα παιδί. Ίσως η συγγραφέας μας δίνει έμμεσα την ευκαιρία να ρωτήσουμε και να μάθουμε για αυτή την ιδιαιτερότητα.  

Από τα πιο δυνατά πρόσωπα  του μυθιστορήματος είναι η Σοφία που η απώλεια της μητέρας της στη γέννα του αδελφού της, ρίζωσε μέσα  της το μίσος, η εκδίκηση που χρόνια τη συντρόφευε. Έγινε τρόπος ζωής να εκδικηθεί. Γράφει στη σελίδα 404, «Δεν ξέρω τι σημαίνει αγάπη. Όταν έπρεπε να τη μάθω εισέβαλε μέσα μου η απώλεια γεννώντας μίσος και δυστυχία. Ένιωθα δικαιωμένη μέσα στη δυστυχία μου και θεώρησα πως η αγάπη είναι αφύσικη, ανώμαλη…», ενώ στην επόμενη σελίδα γράφει, «Η εκδίκηση έγινε τρόπος ζωής για μένα, παρακολουθούσα τις ζωές τους, κατάπινα τις χαρές και τις λύπες τους, απορροφιόμουν από την καθημερινότητα τους».

Δυο μηνύματα, η αγάπη και η συγχώρεση  που είναι το απόσταγμα αυτού του μυθιστορήματος. Πόσο δυνατοί πρέπει να είμαστε για να συγχωρήσουμε? Μέχρι πού είναι η κόκκινη γραμμή του καθενός μας? Για πολλούς η εκδίκηση σερβίρεται σε κρύο πιάτο. Ας αναρωτηθούμε μήπως θα είναι ομορφότερος ο κόσμος χωρίς αυτή.

«Λένε ότι θέλει δύναμη για να συγχωρέσεις. Δύναμη και μεγαλείο ψυχής για να αγκαλιάσεις αυτόν που σε έβλαψε κι αν όχι να τον αγκαλιάσεις τουλάχιστον να τον βγάλεις από το μυαλό σου πετώντας από μέσα σου κάθε τοξικό συναίσθημα που σε κρατά δέσμιο»

Σας το προτείνω. Σίγουρα θα κάνει καλό στη σκέψη και τη ψυχή σας!