Βιβλίο Η τριλογία της Γλασκώβης, του Malcom MacKay
Συγγραφέας Malcom MacKay
Κατηγορία Αστυνομικό μυθιστόρημα
Εκδότης Πόλις
Συντάκτης-ρια Τόλης Αναγνωστόπουλος

Το διάβασες;
Πες τη γνώμη σου στο Bookia!
Βαθμολόγησε στο Bookia αυτό το βιβλίο και γενικά τα βιβλία που διαβάζεις!

Malcom MacKay

• «Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ»
• «Πως ένας εκτελεστής λέει αντίο»
• «Όταν η βία πλησιάζει»

Η γραφή του Mackay είναι στακάτη, κοφτή και πολλές φορές κυνική. Δεν χρησιμοποιεί γλωσσικές φιοριτούρες και πολλά επίθετα. Μεταφέρει μια θολή και σκοτεινή ατμόσφαιρα μέσα στην οποία ξέρουμε πάνω-κάτω τι θα συμβεί, παρόλα αυτά μας κρατάει μέχρι την τελευταία σελίδα σε αγωνία.

Εστιάζει τόσο κοντά σε χαρακτήρες και κινήσεις αυτών, σα να κρατάει κάμερα, που σχεδόν καταλαβαίνουμε τον ιδρώτα που στάζει το μέτωπό τους.

Σταθερή θερμοκρασία στην αφήγησή του, σκοτεινό τοπίο και ο υπόκοσμος της Γλασκώβης ξεδιπλώνεται μπροστά μας  χωρίς να νιώθουμε δέος ή ένταση. Μόνο εσωτερικό φόβο γιατί οι λίγες και σταράτες κουβέντες εκτελεστών και αρχινονών μας προϊδεάζουν για το τι θα ακολουθήσει. Στις συναντήσεις τους είναι τόσο προσεκτικοί όπως και στην εξόντωση των στόχων τους. Καμία παραπάνω κίνηση, κανένα νεύμα. Οι οδηγίες από τους αρχηγούς των συνδικάτων αφομοιώνονται άμεσα από τους εκτελεστές χωρίς απορίες.

Κεντρικό πρόσωπο σε όλα τα βιβλία ο νεαρός εκτελεστής Κόλουμ Μακλίν, ψυχρός, οργανωτικός, σιωπηλός και ιδιαίτερα αποτελεσματικός. Υπάκουος και με σεβασμό σε αυτούς που του αναθέτουν εκτελέσεις  προσπαθεί απλά να κάνει τη δουλειά του. Δε θέλει να μπει σε οργάνωση, προτιμά να δουλεύει μόνος του. 

«Είναι μοναχική δουλειά. Αν θέλεις να την κάνεις καλά, τότε πρέπει να μάθεις να δουλεύεις μόνος σου. Πρέπει να μάθεις να ζεις μόνος σου. Πρέπει να είσαι μοναχικός άνθρωπος. Οι καλύτεροι εκτελεστές έτσι είναι, όλοι.»

Προσηλωμένος στο πλάνο του δεν παρεκκλίνει ποτέ. Ξέρει πως το παραμικρό λάθος μπορεί να στοιχίσει την καριέρα του και τη ζωή του. Παρακολουθεί στενά τα υποψήφια θύματά του, καταγράφει τις κινήσεις τους, καταστρώνει το σχέδιο εξόντωσής τους και όταν το πράττει, προσέχει διπλά να εξαφανίσει οποιοδήποτε ίχνος.

«Είναι εύκολο να σκοτώσεις έναν άνθρωπο. Είναι δύσκολο να σκοτώσεις έναν άνθρωπο καλά. Αυτοί που το κάνουν καλά το ξέρουν αυτό. Αυτοί που το κάνουν λάθος το μαθαίνουν με τον άσχημο τρόπο.»

Στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας «Ο αναγκαίος θάνατος του Λιούις Γουίντερ», συνεργάζεται προσωρινά με τον Πήτερ Τζέιμσον καθώς  ο αρχιεκτελεστής αυτού και πρότυπο του Μακλίν ,Φράνκ ΜακΛίοντ έχει υποβληθεί σε εγχείριση και δεν μπορεί προσφέρει τις υπηρεσίες του. Στόχος ο Γουίντερ ένας αποτυχημένος μικροεγκληματίας. Αυτό βέβαια δεν έχει σημασία για τον Μακλίν. Αυτό που πρέπει να κάνει θα το κάνει, συγκεντρωμένος και με την ίδια μεθοδικότητα και ψυχρότητα. Το μετά τη δολοφονία μετράει περισσότερο για αυτόν. Όχι μόνο καθαρίζει καλά το χώρο αλλά ακολουθεί το κανονικό του πρόγραμμα για να μην κινήσει καμία υποψία. Μετά από κάποιες ημέρες όταν η Αστυνομία δεν μπορεί να βγάλει άκρη αρχίζει τις πρώτες επαφές με το συνδικάτο για την πληρωμή του. Περισσότερο αγωνιά ο νεαρός εκτελεστής για το ενδεχόμενο μετά την αποτελεσματική του δράση να τον εμπλέξουν επί μονίμου βάσεως στην οργάνωση.

Στο δεύτερο βιβλίο «Πως ένας εκτελεστής λέει αντίο», ο Μακλίν έχει να αντιμετωπίσει δυο σοβαρά προβλήματα. Πρώτον το συνδικάτο που  όπως φοβόταν τον θέλει στους κόλπους του. Και δεύτερον το γεγονός ότι ο Πίτερ Τζέιμσον του αναθέτει την εξόντωση του Φράνκ ο οποίος μετά την επέμβαση δεν μπορεί να εξασκήσει σωστά τα καθήκοντά του. Κάνει μάλιστα ένα σοβαρό λάθος και ο Μακλίν μοιάζει ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει. Ελευθερώνει από δύο άλλους κακοποιούς τον άνθρωπο που τον μύησε ουσιαστικά στο επάγγελμα αλλά εκεί καταλαβαίνει πως τον απομυθοποιεί:

«Άπαξ και κοιτάξεις έναν άνθρωπο απαξιωτικά είναι δύσκολο να τον ξανακοιτάξεις με δέος».

Αυτό το αισθάνεται και ο έμπειρος κατά τα άλλα Φράνκ περιμένοντας στωικά τη δική του εκτέλεση από τον Μακλίν. Γνωρίζει πως για την οργάνωση αποτελεί πλέον φύρα. Το θέμα είναι ο Μακλίν. Να αφήσει κάθε ίχνος συναισθηματισμού και να εκτελέσει ακόμα μια δύσκολη αποστολή. Συμμέτοχό του όμως θα έχει το ίδιο το θύμα. Και στα δύο βιβλία ο επιθεωρητής Φίσερ προσπαθεί με εκβιασμούς να αποσπάσει πληροφορίες που θα τον οδηγήσουν στον εκτελεστή αλλά και το συνδικάτο, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

 Στο τρίτο βιβλίο «Όταν η βία πλησιάζει», ο Κάλουμ ΜακΛίν σχεδιάζει με την ίδια μαεστρία που εκτελεί, την απόσυρσή του από το συνδικάτο.

Ο επιθεωρητής Φίσερ αυτή τη φορά φαίνεται να εκμεταλλεύεται καλύτερα τις πληροφορίες και τη σύγκρουση των μεγάλων αρχινονών της Γλασκώβης. Μια ομολογία  θα φέρει νέα τροπή σε αυτή τη σύγκρουση και τον αστυνόμο πιο κοντά από ποτέ στην επικράτησή του απέναντι σε αυτούς. Σε σχέση με τα προηγούμενα βιβλία π Mackay υφαίνει αριστοτεχνικά ένα αναπάντεχο τέλος.

Ο Μακέι περιγράφει ιδανικά τα συνδικάτα, τους αρχινονούς τα επιτελικά και  περιφερειακά στελέχη και τους εκτελεστές. Αναδεικνύει τη μοναξιά τους, τη σκληρότητα, την προσήλωσή τους στο συμφέρον και το χρήμα αλλά και τους φόβους και  τα συναισθήματα που κρατάνε με δυσκολία μέσα τους.

Είναι τόσο συγκρατημένος στο ρυθμό του, που οποιαδήποτε αύξηση της έντασης προκαλεί έκπληξη. Δεν παίρνει το μέρος κανενός σε κανένα βιβλίο: η Αστυνομία, οι νονοί και οι εκτελεστές έχουν ισάξια αντιμετώπιση από αυτόν. Απουσιάζει το μελόδραμα και οι έντονοι χαρακτήρες, αλλά το αποτέλεσμα δικαιώνει το συγγραφέα ο οποίος αμφιταλαντεύεται μεταξύ νουάρ και neo-polar.

Επιτέλους ένας εκπρόσωπος αστυνομικού μυθιστορήματος μακριά από τις πολυφορεμένες μελοδραματικές συμβάσεις των Σκανδιναβών, με τον επιθεωρητή κυρίαρχο και τον κατά συρροήν  δολοφόνο που δεν ξέρεις που και πότε θα κτυπήσει. Ο Mackay αντίθετα με ψυχρό ρεαλισμό χτίζει τις ιστορίες του, όχι με βασικό άξονα τον επιθεωρητή, αλλά τον εκτελεστή ο οποίος όμως δεν υπερέχει από τους άλλους. Απλά εξηγεί τη στάση και τη συμπεριφορά του στο πλαίσιο του «κάνω απλά τη δουλειά μου». Υπόγεια περνάει την κατάρρευση του κοινωνικό-οικονομικού περιβάλλοντος που δρουν οι ήρωες, αφού μόνο μέσα σε ένα σκηνικό κοινωνικών ρωγμών και οικονομικής δυσχέρειας μπορούν να λειτουργήσουν οι ήρωές του. Η υψηλή εγκληματικότητα, το εμπόριο ναρκωτικών, η διαφθορά στο κράτος και την αστυνομία είναι μερικά από αυτά τα στοιχεία. Η ιστορία του φαίνεται old fashioned τόσο λόγω ατμόσφαιρας όσο και γιατί δεν παίζει όπως οι σύγχρονοι συγγραφείς με την τεχνολογία και την  εγκληματολογία.

Σίγουρα πρέπει να διαβαστεί και να επικοινωνηθεί καθώς ο Mackay παραδίδει σεμινάριο για το πώς πρέπει να είναι το αστυνομικό μυθιστόρημα: Ρεαλιστικό, με ατμόσφαιρα, πρόσωπα αληθινά, τοπία πραγματικά και εικόνες διάφανες. «Τόσο όσο» δηλαδή.